wat als hij/zij er dalijk is??

[Anoniem]

Dag dames,
Ik ben vandaag een uurtje eerder gestopt met werken. Had erg last van mn rug. Dus ben even op de bank gaan liggen en lekker een beetje dromen. Ik vind het allemaal erg snel gaan. En kan me ook haast niet voorstellen dat er dalijk (straks) zo'n klein hummeltje in mn armen ligt. Zo'n kwetsbaar klein mensje dat helemaal van mij en mn vriend is. Een nieuw hoopje leven. Het klinkt allemaal heel cliche maar ben af en toe wel eens bang hoor voor wat op me af gaat komen. Ja, bang is het niet eigenlijk. Een beetje een leuk nerveus, zenuwachtig, plankenkoorts achtig gevoel. Heel raar om te beschrijven. Ben ook een beetje bang dat het aan mn leeftijd ligt (21) ook al is dit babytje zeer gewenst, gepland en gewild. Maar heb helemaal geen ervaring met baby's en zou ik het allemaal wel kunnen???? Hebben meer mensen dit? Het zal ook allemaal wel goed komen hoor, maar toch.. ik ben dan een mama! Spannend!
Liefs Kirsten

 

[Anoniem]

volgens mij heeft bijna iedereen die gevoelens vroeg of laat wel eens tijdens de zwangerschap en erna. Het spookt bij mij ook heel vaak door mijn hoofd. Vrij heftig zelfs. Niet zo van: kan ik er wel voor zorgen, maar zelfs: wil ik er wel voor zorgen.
Ik wilde zo graag een baby'tje en nu begrijp ik niet meer zo goed waarom ik dat wilde. Mijn man en ik hebben het zo leuk samen, waarom moet daar zo'n kleine indringer bij!!
Maar als ik dan weer een mama met een kinderwagen over straat zie lopen dan smelt k toch weer en denk ik: ons leven wordt er alleen maar rijker van en ach iedere gek kan een kind opvoeden dus het zal ons ook wel lukken!
Komt tijd, komt raad!
groeten Elke

 

[Anoniem]

Hai Tess84
Even een hart onder de riem van een 29 jarige moeder van een zoontje van 9 weken: Ik ben zeer goed voorbereid en zeer gepland aan onze zwangerschap begonnen: Rondom werk heb ik altijd keuzes gemaakt rondom, straks als ik kinderen heb. Ik ben op mijn 26e getrouwd, heb veel gereisd en heb heel bewust met mijn man keuzes gemaakt voor als er straks een kindje is... Dat we kinderen wilde was altijd bekend. Ik trok erg veel op met de kinderen van mijn zus en heb ze heel nauw meegemaakt. Vriendinnen kregen kinderen: kortom ik zat "tot in mijn nek in de kids" en wist er echt alles van! Van krampjes tot financien en van thuisblijven tot weer gaan werken. Ik wist alles en had overal een heel duidelijk beeld bij.Gelukkig kwam alles ook nog uit volgens planning en werd ik zwanger. Toen ik eenmaal zwanger was was het zo gewoon voor mij, dat mijn man zich al zorgen maakte: Ik kocht   me arm aan kinderkleertjes tijdens de zwangerschap van mijn zus, maar voor mezelf heb ik niets gekocht. Ik wilde eerst maar eens weten wat het werd. Tot op de dag van de bevalling kon ik me er totaal geen voorstelling van maken hoe het zou zijn. En dat met alle babyspullen in huis, de babykamer klaar en de praktische/financiele zaken op orde. Dus...je bent niet de enige met het gevoel van...wat komt er op me af. Ik was alleen nooit bang of onzeker: ik kon me er niets bij voorstellen. Ik moet je eerlijk zeggen dat mijn leven eigenlijk hetzelfde is gebleven nu mijn zoontje er is. Hij is erg makkelijk en ik zit natuurlijk nog in mijn verlof, maar ik doe alles wat ik eerder ook deed. Ik neem hem overal mee naar toe en dat gaat prima. Nu kan het nog want hij slaapt zoveel. Daar had ik niet op gerekend, hoeveel vrije tijd je hebt!! De baby slaapt eigenlijk altijd. Dus je hebt alle tijd om straks te wennen dus maak je niet druk>Belangrijkste is dat je achter de komst van je baby staat. Leeftijd en ervaring maakt niets uit hoor!!