Wat doe ik fout?


.

We hebben twee kinderen. Een meisje van bijna 5 en een jongen van 2. Het zijn allebei schatjes maar af en toe weet ik niet meer wat ik moet.
Onze meid is altijd al een pittige tante geweest met een sterke eigen wil. Maar sinds ze naar school gaat is het alleen nog maar erger heb ik het idee.
Ze kan kwaad worden om de meest simpele dingen. Vooral als ze iets niet mag of als iets niet kan wat ze in haar hoofd heeft. ZE kan dan echt gigantische driftbuien krijgen. De beste tip van iedereen is dat moet je negeren.Ja dat weet ik, en dat doe ik ook. Maar als ze dan haar aandacht niet krijgt pakt ze gewoon haar broertje. Gaat hem klieren en pakt hem zijn speelgoed af, soms duwt ze hem zelfs. Dat zijn dingen die ik dus niet kan negeren en dan moet ze voor straf naar de gang. Daar zet ze het dan op een gillen, alsof je haar aan het martelen bent.
Ze geeft zelf aan dat ze het heel erg vindt als we boos op haar worden, tja moet ik er dan mee lachen.
Eigenlijk helpt helemaal niks. Heel boos worden niet, negeren niet, het lukt ons zelfs niet om haar in zo'n situatie af te leiden. En na zo'n driftbui is ze compleet uitgeput.
Ik kom er niet achter of er op school dingen gebeuren of dat er iets anders is. Ze gaat overigens altijd huppelend naar school, dus kan me niet voorstellen dat ze het daar niet leuk vindt.

Ik merk zelf dat ik het steeds moeilijker vind om mijn geduld te bewaren. Ik kan er niet meer tegen. Heeft ze haar veter los komt ze naar je toe, strikken! En dan moet ik het maar doen denkt ze. Die vlieger gaat dus niet op, dan wordt ze dus weer ontzettend boos. Ik vind dat ze gewoon kan vragen of ik haar veter kan strikken. En zo is het met heel veel dingen. Mijn geduld raakt aardig op en ik weet niet wat ik nog moet doen om het gezellig te krijgen hier thuis. Ik zeg niet dat dit iedere dag zo is hoor. ZE kan ook ontzettend lief zijn.
Heeft iemand van jullie tips, want ik weet het echt niet meer. Ik ben die driftbuien en dat gecommandeer van haar helemaal zat.

Groetjes Anninas
 
Hoi Anninas,

Ik ken het zelfde, onze dochter is ook 5 (bijna) en heeft 2 broertjes, 3 en 1,5 jr. Die zijn ook vaak het 'mikpunt'. Maar het hoort er wel een beetje bij, want het gaat hier ook wel andersom. Ik vond t ook heel lastig om 1. de 'kleine' te verdedigen en 2. tóch mn dochter niet jaloers te maken. Ik denk dat er gewoon heel veel geduld voor nodig is. Persoonlijk praat ik wel veel met mn meissie.Gewoon heel duidelijk de dingen noemen zoals ze zijn.Dat helpt vaak wel voor een tijdje.En ook vond ze het giga leuk om een stickerboekje te hebben, waar ze een mooi plaatje in kreeg als ze juist heel lief was geweest.Veel aandacht op t possitieve.Succes, ooit worden ze verstandig ;)
 
Hallo, even een reactie van net over de grens. Bij ons thuis net dezelfde situatie : 2 kids van 2 en 5 jaar oud, wel meisjes maar dat zal niet veel uitmaken. Alles gaat steeds goed als de kleinste maar luistert naar de grootste... Zoniet, dan begint de zooooveelste ruzie tussen de 2. De oudste kan soms ook zeer brutaal uit de hoek komen en driften.
Persoonlijk heb ik veel gehad aan de tips van het Tripple P opvoedingsprogramma in verband met het zo positief mogelijk benaderen van je kinderen.
Benadruk het positieve en hoe meer ik dat doe, hoe meer de kinderen ook positief reageren.
Uiteraard geen wondermiddel want na het werk 's avonds in de drukke thuisavondspits heb ik daar meestal de energie niet meer voor en is het gewoon te luisteren, maar op rustigere momenten dan is er wel degelijk verschil.
Tja, opvoeden, lang niet zo eenvoudig als je zou denken hé :0)
 
Terug
Bovenaan