Wat doe je als je zoontje zijn vader 'niet wenst'...?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Moeilijk topic voor mij. Nooit verwacht hierin verzeild te raken, maar je hebt het écht niet in de hand. Onze zoon, 3,5 jaar oud, was altijd een voorbeeldig kind tot zijn tweede. Toen hij nét twee jaar was, werd zijn zusje geboren (zij is nu 1,5 jaar) én werd hij natuurlijk 'peuterpuber'. Twee heftigheden in één keer voor hem (en dus ook voor ons). Vanaf ongeveer zijn tweede jaar is hij bezig zich te verzetten. Logisch, ik weet het helemaal. Maar het werd steeds erger, tot aan het punt waarop hij altijd onvriendelijk of zelfs boos doet tegen mijn man, zijn vader. En dat is de laatste vijf, zes maanden héél erg geworden, tot aan negeren aan toe. Als mijn man thuis komt, vraagt ons zoontje (zonder hem überhaupt aan te  kijken!!) "Wanneer ga je weer werken...?" en als we 's ochtend opstaan en "Goedemorgen" zeggen, zegt hij niets terug tegen mijn man, alleen tegen mij. Ik vind dit vreselijk en onacceptabel. Mijn man pakt het héél volwassen op maar af en toe wordt het hem ook teveel. Dan kan hij het niet meer opbrengen om lief te blijven doen tegen onze zoon, hetgeen ik mij 100% kan vorostellen. We hebben diverse aanpakken geprobeerd: boos worden erom, het gedrag totaal negeren, vriendelijk blijven met uitleg dat dit niet lief is, noem maar op. We zijn een  gestructureerd gezin waarin  rust, regelmaat en  reinheid (bla bla bla) centraal staan. Elke dag is hetzelfde (ik bedoel: elke maandag zus, elke dinsdag zo). Er zijn geen rare dingen gebeurd (behalve zijn vroeggeboorte: ruim 10 weken te vroeg was hij waarop 7 weken ziekenhuis + couveuse  volgden) en wij hebben geen familie-problemen met (schoon)ouders ofzo, waardoor hij vervelende dingen meekrijgt. Wij zijn er helaas inmiddels van overtuigd dat dit géén fase betreft: het wordt steeds erger. We willen voorkomen dat er vervelende negativiteit opgebouwd wordt (m.n. bij mijn man) waardoor we in een 'cirkel' terecht komen waar we dan weer moeilijk uit kunnen komen. Hij wordt ineens van een engeltje een héél vervelend knulletje. Zijn er mensen die hier ook mee te kampen hebben, en zo ja: wat hebben jullie daarmee gedaan?

Hoe lief het ook bedoeld is: aan antwoorden als 'het gaat over' of 'het is een fase' heb ik nu even niets. Het duurt al te lang en we moeten écht een andere aanpak voor handen krijgen. Mijn hoop op verbetering raakt langzaamaan op...
 
hoi  kleinwondertje,

wat een ontzettend vervelde situatie voor het hele gezin.
als ik het allemaal zo lees betreft het zeker geen fase.
ik kan je geen tips geven, je hebt zelf al zoveel geprobeert.
het maakt de sfeer er niet beterder op thuis.
ik zou je alleen willen zeggen blijf hier niet mee zitten en vraag om advies van profesionele hulp. mensen die hier echt verstand van hebben. zeker omdat het geen fase meer is en omdat je alles al geprobeert hebt.
misschien kun je via je huisarts of cb ergens naar door gestuurd worden.
heel veel sterkte

monique
 
Wat ontzettend vervelend voor jullie. Bij ons thuis ben ik bij mijn middelste zoontje de boeman. Mijn man is zelden thuis en daardoor is hij door mijn middelste geloof ik heilig verklaard. Hij vindt mij ook lief maar papa is echt alles en als papa er is dan ben ik echt niet meer gewenst. Gelukkig is het een stuk minder extreem maar ik vind ik ook erg pijnlijk en kwetsend. Maar goed misschien heb je dit al geprobeerd maar misschien is het een idee om je man iets samen met je zoontje te laten doen. Iets dat elke dag of elke week terugkomt. Bijvoorbeeld iedere zaterdagmorgen de eendjes brood geven. Dat doet hij dan alleen met papa en nooit met mama. Of 's avonds met papa in bad en koop dan leuke dingen voor in bad zoals badkrijt of superschuim. Op die manier gaat je zoontje papa met iets leuks associeren. En ook uit gaat kijken naar papa. En anders kan je altijd nog een verwijzing via de huisarts naar een pedagoog vragen. Die kan je vertellen hoe je dit het beste aan kan pakken. Heel veel sterkte de komende tijd.
 
Toch nog iets vergeten op te schrijven merkte ik op na het lezen van beide reacties, waarvoor trouwens dank. Ik ga zeker via het CB of de kinderarts (waar hij nog onder controle is vanwege zijn vroeggeboorte) vragen wat we ermee kunnen, dat was ik al van plan. Wat ik nog wilde vertellen is, dat papa altijd héél veel leuke dingen met hem samen doet, soms wel twee-drie keer per week. Soms ook met ons dochtertje erbij (ik blijf dan thuis en doe de was o.i.d.) maar vaak ook alleen als 'mannen onder elkaar'. Ze gaan dan samen boodschappen doen (waarbij van alles geproefd wordt en bij  slager Mike  nog het meest), samen het bos in (stiekem een maiskolf of sperziebonen plukken), samen naar Stichting Aap, waar ook gewandeld kan worden, samen 'gooien en rollen' op het grote bed (ons bed) als papa hem naar bed brengt, samen naar de wilde paarden kijken op de hei, of naar degrote witte koeien ergens anders op de hei.

Maar óók nog: elke dinsdag is mijn man vrij en heeft hij de kindjes alleen. Hij is een fantastische vader en zéér betrokken bij de opvoeding. Alles doen we samen wat dat betreft.

Ik laat jullie wel weten als ik info ingewonnen heb. Ondertussen  blijven alle tips hartstikke welkom.
 
Hallo,
Tja, onze zoon accepteert wel zijn vader, maar wat hij niet accepteert is wanneer zijn vader hem een knuffel wil geven. Een kus van mij en knuffelen met mij is alles prima, maar van zijn vader wilde hij dat niet. Zo erg dat hij er histerisch van word.
Ook van zijn oma ( de moeder van mijn man ) de enige knuffel en kus die hij wel accepteert is van zijn stief oma ( de stiefmoeder van mijn man). Zelf van zijn opa ( de vader van mijn man ) accepteert hij dat niet.
Ik weet ook niet wat ik moet doen hiermee. Ik moedig mij man steeds om toch te blijven doen, maar het blijf bij pogingen want onze zoon blijf weigeren. Hij duwt het gezicht van mijn man weg zodra te dicht bij komt bij hem.
Hij gaat wel met zijn vader spelen, en hij gaat ook vaak mee met zijn vader zoals boodschappen doen, enz. Hij doet alles met zijn vader, maar geen knuffelen, geen kus. Want dan word hij histerisch van.
Het laatste artikel bij ouders van nu over kinderen die niet geknuffeld wil worden, heb ik gelezen, maar nog steeds ik zie daar in geen oplossing voor.

Benz05
 
Hallo,

Graag zou ik je mijn visie op dit probleem willen geven. Dit vanuit   mijn beroep (orthopedagogisch hulpverlener)  en niet als moeder van een zoon van 2 jr.
Ik denk dat jullie heel goed bezig zijn.
Als dit voor jullie mogelijk is, zou het heel goed zijn dat je zoon een aantal dagen achter elkaar helemaal afhankelijk is van zijn vader. Dus zonder moeder en ander kind.
Hij wordt dan gedwongen contact met zijn vader te maken. Als je de mogelijkheid hebt zou ik dit zeker uitproberen.

Gr Eef
 
Hallo Eef,

Ik heb dat geprobeerd, ik ben dan weg boodschappen doen, of naar een kennis op bezoek, waardoor hij thuis alleen met zijn vader. Maar er verandert niets. Ondanks dat ik lang weg, en hij is met zijn vader, hij gaat wel eerst protesteren dat hij mij niet zag, en daarna gaat hij gewoon met zijn vader spelen.
Maar zodra dat ik weer thuis ben, dan ren hij naar mij en omhels mij zo hard als hij kan, en als zijn vader in buurt komt, dan vond hij het niet leuk. Terwijl een paar uur geleden alles goed en wel heel lief met zijn vader aan spelen was.
Is dit een peuterpuber, een fase of zal dit zo blijven? Hij is onze enige zoon. Hij gaat al naar een inloopspeel ochtend, en ik weet dat kinderen op die leeftijd alles draait om zichzelf, ze moeten nog leren met elkaar te delen, en te spelen. Alles is van hem, geldt in dit opzicht ook zo dan, dat hij vind ik ben van hem en van niemand anders?

Groetjes
Benz05
 
Hee Benz05,
 
Het is al even geleden, maar wat heb je uiteindelijk gedaan met de situatie? Ik ben benieuwd want herken dit heel erg.
 
Groetjes es
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan