of wat kunnen we beter anders is misschien beter gezegd...
Onze kleine meid slaapt 's nachts als een roosje. Maar overdag gaat het niet zoals we zouden willen. We verschonen haar luier, geven de fles en tijdens het boeren valt ze al in slaap. Dan willen we eigenlijk nog wat spelen maar omdat ze al slaapt leggen we haar dan weg. Vervolgens wordt ze iets later wakker en begint dan te huilen. Meestal kijken we het even aan of ze weer in slaap valt of niet. Dat gebeurd echter niet. troosten in bed is geen succse dus dan pakken we haar bij ons, geven de speen en babbelen wat met haar. Dan valt ze wel in slaap. Soms slaapt ze dan vervolgens door tot de volgende fles, maar veel vaker als ze slaapt en we leggen haar weg is ze 5min later weer wakker. Laten we weer even huilen om te kijken hoe en wat en begint de riedel weer van voor af aan.
Ze gaapt, wrijft over haar gezicht dus heeft zeker wel vermoeidheidstekenen.
Tevens als ze tussendoor een schone broek nodig heeft, zoals bv. net had ze hem behoorlijk onder gepoept, wil ze niet meer slapen.
Ik ben helaas nu zelf op het punt gekomen dat ik niet goed meer weet wat ik er mee aan moet en steeds meer begin te merken dat ik me afsluit voor het gehuil. Want het houdt toch niet op. Ik voel me hier nogal schuldig over want ik wil die gedachten niet hebben. Mijn man hobbelt af en toe naar haar kamer en probeert van alles maar ook bij hem heeft het geen succes. Ik neem nu rustig de tijd voor mezelf om naar haar kamer te gaan, om me te 'vermannen' doe leuk en gezellig met haar en doe echt mijn best. Maar steeds vaker ben ik in mijzelf gekeerd, moet zomaar huilen en loop te piekeren wat ik als moeder anders moet doen.
Iemand nog tips?
Onze kleine meid slaapt 's nachts als een roosje. Maar overdag gaat het niet zoals we zouden willen. We verschonen haar luier, geven de fles en tijdens het boeren valt ze al in slaap. Dan willen we eigenlijk nog wat spelen maar omdat ze al slaapt leggen we haar dan weg. Vervolgens wordt ze iets later wakker en begint dan te huilen. Meestal kijken we het even aan of ze weer in slaap valt of niet. Dat gebeurd echter niet. troosten in bed is geen succse dus dan pakken we haar bij ons, geven de speen en babbelen wat met haar. Dan valt ze wel in slaap. Soms slaapt ze dan vervolgens door tot de volgende fles, maar veel vaker als ze slaapt en we leggen haar weg is ze 5min later weer wakker. Laten we weer even huilen om te kijken hoe en wat en begint de riedel weer van voor af aan.
Ze gaapt, wrijft over haar gezicht dus heeft zeker wel vermoeidheidstekenen.
Tevens als ze tussendoor een schone broek nodig heeft, zoals bv. net had ze hem behoorlijk onder gepoept, wil ze niet meer slapen.
Ik ben helaas nu zelf op het punt gekomen dat ik niet goed meer weet wat ik er mee aan moet en steeds meer begin te merken dat ik me afsluit voor het gehuil. Want het houdt toch niet op. Ik voel me hier nogal schuldig over want ik wil die gedachten niet hebben. Mijn man hobbelt af en toe naar haar kamer en probeert van alles maar ook bij hem heeft het geen succes. Ik neem nu rustig de tijd voor mezelf om naar haar kamer te gaan, om me te 'vermannen' doe leuk en gezellig met haar en doe echt mijn best. Maar steeds vaker ben ik in mijzelf gekeerd, moet zomaar huilen en loop te piekeren wat ik als moeder anders moet doen.
Iemand nog tips?