Gister voelde ik me de hele dag al niet zo lekker. Last van rug- en buikpijn. Op een gegeven moment ben ik naar bed gegaan en rond 17.00 kwam ik er weer uit.
Ik voelde me toen niet beter, eerder slechter. Hoofdpijn, bovenbuikpijn, tussen m'n schouderbladen, misselijk. Allemaal klassieke kenmerken voor hoge bloeddruk, waarmee ik al bekend ben.
Tegen 19.00 heb ik het ziekenhuis gebeld, daar sta ik onder behandeling.
Ik moest direct komen. Ze hebben eerst een CTG gemaakt en ik moest urine inleveren.
CTG was goed, in de urine zat een klein spoortje eiwit, maar niet verontrustend veel.
Daarna bloedonderzoeken gehad en mijn bloeddruk werd gemeten. Die was 145/98. Te hoog dus.
Bloeduitslagen bleken goed te zijn, dus geen zwangerschapsvergiftiging. Bloeddruk daalde daarna ook weer naar 130/90, wat voor mij standaard is.
Toen nog een echo gehad. De kleine maakte ademhalingsbewegingen en dat betekend dat hij het erg comfortabel heeft. Hele opluchting dus.
Die buikpijn die ik had was nog steeds aanwezig en trok steeds naar m;n rug en benen. Dat blijken dus voorweeen te zijn, Braxton Hicks noemen ze dat. Daarvoor mag ik paracetamol nemen en regelmatig een warme douche en kruik.
Uiteindelijk waren we om 23.00 weer thuis en ben ik gaan douchen en met een warme kruik in bed gaan liggen.
Heb vannacht redelijk geslapen, maar had vanmorgen weer die pijn. Gelijk weer paracetamol genomen en onder de douche gaan staan. Dit hielp gelukkig.
Maandag moet ik weer naar het ziekenhuis.
Wij wisten natuurlijk van tevoren al wel dat dit een zou gaan gebeuren, omdat ik al vanaf december een te hoge bloeddruk heb, maar het is toch wel spannend.
De kans is erg groot dat de bloeddruk binnenkort toch echt gaat stijgen en ik dan ingeleid moet gaan worden. Ik ben morgen 31 weken, dus ik hoop het nog even vol te houden.
De gyn. gaf aan dat ik tot nu toe nog geen medicatie nodig heb, en er is nog een heel scala aan medicatie, dus ik ben ervan overtuigd dat ik de 35 of 37 weken echt nog wel ga halen. Misschien zelfs gewoon de 40. Positief blijven, dat helpt mij.
Mijn man is ondertussen gebroken en erg gespannen. Hij voelt zich machteloos en weet niet zo goed hoe hij met alles moet omgaan nu. Dit weekend wil hij de 'ziekenhuiskoffer' klaar gaan zetten, voor het geval dat.
Zo, dat moest ik weer f kwijt...
Ik voelde me toen niet beter, eerder slechter. Hoofdpijn, bovenbuikpijn, tussen m'n schouderbladen, misselijk. Allemaal klassieke kenmerken voor hoge bloeddruk, waarmee ik al bekend ben.
Tegen 19.00 heb ik het ziekenhuis gebeld, daar sta ik onder behandeling.
Ik moest direct komen. Ze hebben eerst een CTG gemaakt en ik moest urine inleveren.
CTG was goed, in de urine zat een klein spoortje eiwit, maar niet verontrustend veel.
Daarna bloedonderzoeken gehad en mijn bloeddruk werd gemeten. Die was 145/98. Te hoog dus.
Bloeduitslagen bleken goed te zijn, dus geen zwangerschapsvergiftiging. Bloeddruk daalde daarna ook weer naar 130/90, wat voor mij standaard is.
Toen nog een echo gehad. De kleine maakte ademhalingsbewegingen en dat betekend dat hij het erg comfortabel heeft. Hele opluchting dus.
Die buikpijn die ik had was nog steeds aanwezig en trok steeds naar m;n rug en benen. Dat blijken dus voorweeen te zijn, Braxton Hicks noemen ze dat. Daarvoor mag ik paracetamol nemen en regelmatig een warme douche en kruik.
Uiteindelijk waren we om 23.00 weer thuis en ben ik gaan douchen en met een warme kruik in bed gaan liggen.
Heb vannacht redelijk geslapen, maar had vanmorgen weer die pijn. Gelijk weer paracetamol genomen en onder de douche gaan staan. Dit hielp gelukkig.
Maandag moet ik weer naar het ziekenhuis.
Wij wisten natuurlijk van tevoren al wel dat dit een zou gaan gebeuren, omdat ik al vanaf december een te hoge bloeddruk heb, maar het is toch wel spannend.
De kans is erg groot dat de bloeddruk binnenkort toch echt gaat stijgen en ik dan ingeleid moet gaan worden. Ik ben morgen 31 weken, dus ik hoop het nog even vol te houden.
De gyn. gaf aan dat ik tot nu toe nog geen medicatie nodig heb, en er is nog een heel scala aan medicatie, dus ik ben ervan overtuigd dat ik de 35 of 37 weken echt nog wel ga halen. Misschien zelfs gewoon de 40. Positief blijven, dat helpt mij.
Mijn man is ondertussen gebroken en erg gespannen. Hij voelt zich machteloos en weet niet zo goed hoe hij met alles moet omgaan nu. Dit weekend wil hij de 'ziekenhuiskoffer' klaar gaan zetten, voor het geval dat.
Zo, dat moest ik weer f kwijt...