Wat een chaos!

[Lelala]

<p>Hoi!</p><p>Hier een hele nuchtere relaxte thuisblijfmoeder die zo langzamerhand af en toe een beetje haar geduld begint te verliezen… en dat is nieuw voor me en merk dat ik, net zoals in het begin van het moederschap, weer een aantal vragen tegenkom waar ik (nog) geen antwoord op weet. </p><p>Ik ben 14 weken zwanger van ons tweede kind en we hebben al een meisje van 19 maanden… een pittige ding! Heel leuk maar sinds een week of 2 haalt ze soms het bloed onder mijn nagels vandaan en weet soms niet meer of het aan haar gedrag ligt, de vermoeidheid, mijn hormonen of een combinatie daarvan!  Wat een drama kan ze ervan maken! Het lijkt soms wel alsof ze de hele dag door jankt, brult en krijst (dat is natuurlijk niet de hele dag maar zo voelt dat soms wel) en altijd maar iets van mij wil wat ik haar niet kan geven of wat ik haar niet wil geven. Als ze haar zin niet krijgt is het krijsen, ze is compleet gefixeerd op eten en als het op is dan krijst ze, als ze iets krijgt wat ze niet lekker vind dan gooit ze en krijst ze en ze laat zich meerdere keren per dag ter aarde storten als haar iets afgepakt wordt… “pick your battle” zit er de hele dag in m’n hoofd en probeer ook echt niet heel moeilijk te zijn maar ik laat echt niet al mijn regels varen omdat mevrouwtje het er niet mee eens is. Maar ik vind dat wel echt slopend Maargoed : welkom in de wereld van het opvoeden … die snap ik ook wel.  Tijdens dit soort drambuien schaam ik me niet ofzo maar ik word er gewoon zelf echt gek van! Maandag op dinsdag logeerde ze bij mijn broer en dan heeft ze meer afleiding door met haar nichtje te spelen en dan is het een picture perfect meisje… geeft geen kick… totdat ze thuis komt, zodra ik al in beeld kom begint het al.. uitproberen en mekkeren. Dat voelt als moeder echt heel erg vervelend en ik word er onzeker van merk ik! Wat doe ik verkeerd? Bij de gastouder gaat ook alles goed maar zodra ik er ben lijkt het wel een continue strijd.</p><p> Ik vind het ook lastig om nieuwe dingen te blijven verzinnen in deze Corona tijd waarin alles dicht is, het park hebben we inmiddels wel gezien en verder is alles dicht… en daar komt bij: ik voel me ook doodmoe vaak, onze nachten zijn slecht (worden regelmatig onderbroken) ik heb best wat kwaaltjes en vind het soms lastig om haar tempo bij te benen momenteel, vind het lastig om haar de hele dag te vermaken en voel me daarover schuldig… ik ben blij als die tergende vermoeidheid door de zwangerschap eindelijk weg trekt en die vreselijke lockdown enigszins wordt versoepeld! (En velen met mij uiteraard) </p><p>Dus nu is eigenlijk mijn vraag; hoort dit gedrag erbij of doe ik iets verkeerds? Kan zij met 19 maanden al in de peuterpubertijd zitten? Moet ik hier doorheen? Moet ik makkelijker worden? Moet ik voet bij stuk houden? Dat laatste klinkt voor mij het meest logisch maar echt… ik krijg er koppijn van soms ?</p><p>oei heel veel klaag ? </p><p>Help me out mama’s!   </p>

 

[Henver]

Je doet heus niks verkeerd. Ik heb een zoontje van 19 maanden en die is ook al een tijdje aan het uittesten. Gisteren begon hij ineens te gillen toen ik hem corrigeerde, hij heeft nog nooit in z’n leven zo gegild. Dat je dochtertje “vervelend” is/wordt bij jou is een goed teken, ook al is het niet leuk. Het betekent dat ze zich veilig voelt bij jou en zich kan uiten, ook al is dat in jouw opzicht op een negatieve manier. Mijn zoon speelt bij anderen ook altijd heel lief en zodra ik binnenkom gaat hij grenzen opzoeken en aan spullen zitten wat niet mag. Ik vind het ook belangrijk om de regels niet ineens te veranderen omdat mijn kind dan niet boos wordt.

Het klinkt ontzettend cliché maar ik bedenk me altijd: alles is een fase en ook hier komen we weer doorheen.

Ook heb ik een dochtertje van 4 weken. Ik vroeg me af hoeveel mijn zoon zou begrijpen van het fenomeen “baby” en daar begrijpt hij ontzettend veel van! Je dochtertje voelt misschien wel aan dat er wat gaat veranderen en dat ze daarom je energie opzuigt. En daar komen ook nog hormonen bij. Ik kon mijn zoon tijdens de zwangerschap soms ook niet uitstaan! Het is voor mij dus heel normaal hoe je je voelt.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Yes ik snap je! Iedereen roept altijd: The terrible 2, 2 is nee etc... maar ik vond de leeftijd van 1.5-2 jaar veeeel pittiger dan daarna!

Mijn oudste is ondertussen bijna 3.5, de jongste is 18 maanden en dat gaat tot nu toe best goed (even afkloppen) want dat kan volgende week natuurlijk andere zijn.

Mijn oudste was 21 maanden toen haar zusje geboren werd, en men... dat was even pittig die eerste maanden! De oudste zat net in die gruwelijke periode die jij omschrijft en na een keizersnede en met een newborn erbij vond ik het écht zwaar. Maar vanaf 2 jaar ging het beter! En nu ze 3 is, is het helemaal een eitje!

Tussen de 1.5 a 2 jaar worden ze kleine peuters, ze proberen lekker uit, hebben veel uitdagingen nodig maar nog weinig concentratie en een korte spanningsboog. Ze luisteren NIET en gillen er lekker op los.

Een driftbui in de winkel, daar geef ik ook niks om. Ik pak ze onder mn arm en neem ze krijsend en schoppend mee de winkel uit. Maar idd, het is kei vermoeiend als elke dag een strijd is om álles!!

Corona is k*t! Ik ben het ook zo beu. Elke dag weer naar de speeltuin en de eendjes. Ik wil mn dochters ook zo graag weer eens meenemen naar de binnenspeeltuin of het kindercafe of het zwembad. Het enige voordeel is dat het nu beter weer wordt en dat maakt de speeltuin toch weer wat leuker.

En ja, bij de gastouder en bij anderen zijn ze voorbeeldig, heel herkenbaar. Thuis proberen ze lekker uit! Succes!!

 

[StephW]

Oef zwaar hoor! Maar je doet heus niks fout. De inspiratie is idd moeilijk in de lockdown en zwanger valt alles gewoon wat zwaarder! Blijf vooral grenzen stellen en laat je dochter niet winnen (dan loont haar gedrag). Zet mijn dochter het op een krijsen/janken/driftbui, dan gaat ze op de gang. Breekt mijn hart hoor, maar ze snapt heus dat ze geen prinses is en dat t niet altijd gaat zoals zij wil.. soms is het ook een fase en gaat het vanzelf weer over. Even testen wat goed voor je werkt dus, negeren, straffen, goed gedrag bejubelen.. het blijft lastig. Maar he, je doet t super volgens mij!

 

[Trinityairkick]

Waar ik zelf veel aan had was de basiscursus "how2talk2kids". Dit kregen we aangeboden via de kinderopvang, dus ik weet niet hoeveel het kost, maar het is in ieder geval beschikbaar voor iedereen. 
inhoud: basis over gedrag en belevingswereld zodat je beter begrijpt waar het gedrag vandaan komt en handvaten voor communicatie. 


Jouw situatie herken ik. Mijn peuter voelt zich veilig genoeg bij mij om de grenzen op te zoeken. In een andere omgeving is hij heeeel lief en heeeel bescheiden. Het klinkt flauw, maar zie het als een compliment.

Je peuter ziet waarschijnlijk dat je verandert en niet alles kan wat ze gewend is. Spreek haar frustratie uit, zodat ze zich begrepen voelt. En leg rustig uit dat het niet anders kan.  Of betrek haar meer bij de zwangerschap. 

 

[Rnee]

Oooh..dit lijkt alsof ik het heb geschreven. Nu 18 weken zwanger en een peuterpuber van 23 maanden rondlopen. Die heeft me het ook lastig gemaakt met zijn driftbuien en krijsen de laatste tijd. En mijn lontje is echt wel korter sinds de zwangerschap.

Ik blijf consequent, en als het me teveel wordt, zet ik hem in zijn ledikant om af te koelen. Zelf blijf ik in de buurt, maar maak even van de gelegenheid gebruik om ook af te koelen. Als het weer gaat, ga ik terug naar mijn zoon en troost hem en praat met hem. Dan proberen we het gewoon opnieuw.
Ik heb deze strategie heel strikt gehanteerd en merk dat het krijsen om niks aanzienlijk is verminderd of korter duurt.

Voorheen had mijn zoon ook constant zijn tut in overdag (was een heel gedoe als hij die niet had - en dan kon mijn man door het gekrijs niet thuiswerken). Maar daardoor sprak hij ook nauwelijks.
Ik heb in een boze bui die tut bij hem weggehaald en gezegd dat hij hem alleen nog krijgt bij het slapen. En warempel, na drie pittige krijsende dagen begint hij te brabbelen en heeft hij zijn tut niet meer nodig overdag. Ik hoop dat hij snel wat meer praat, zodat hij zich beter kan uiten en de frustraties wegebben.
Daarnaast helpt het dat mijn zoon weet dat mijn man en ik consequent zijn en hij na enkele dagen zo'n strijd niet meer voert ?