Wat een leven!

A

ANONYMOUS_USERNAME


Goedendag ouders, ik ben een mama van 21 jaar. Mijn zoontje, Pip, is 9 maanden.
En alles op dit forum is herkenbaar!
Van fietsstoeltjes tot moeheid tot babyvoeding tot welke wandelwagen.
Ook ik ben erg moe zoals veel ouders.

Mijn verhaal is dan ook dat ik en mijn man met ons zoontje inwonen bij mijn moeder. Mijn moeder is ernstig ziek, ze heeft de ziekte van kahler, een chronische beenmergkanker. Het is  heel moeilijk hier mee om te gaan omdat ze het zelf niet accepteerd.
We zijn bij haar in gaan wonen omdat ik me zo veel zorgen maakte over haar en mijn twee jongere zussen die er ook nog wonen. Ze liet thuis de boel maar de boel en mijn zusjes lagen hele dagen in bed, bleven allebei zitten op school.
Ik voelde me zo verantwoordelijk!
Kortom, door de ingrijpende gebeurtenissen in onze familie, eerst mijn vader die manisch depressief is, de scheiding van mijn ouders, geen contact meer met vader, de ernstige ziekte van mijn moeder, verhuizing naar minder fijn huis, mijn zusjes die op school niet meer vooruit gingen en ik die zwanger raakte. Ik zat overal midden in.
Nu zit ik veel thuis, zorgen voor mijn zoontje en moeder en ben ik nu even zo in de war!
Het gaat niet lekker met mijn moeder, ze wordt steeds zieker en wij steeds droeviger. Geen goede situatie.
Wat we nu al zo'n 6 maanden proberen is een eigen huurwoning te vinden.
Dit zou zo goed zijn voor ons jonge gezin. Pip vrolijkt iedereen wel op!
Helaas houd mijn moeder ons tegen en laat ze overduidelijk merken dat ze het vreselijk vind als we weg zouden gaan. Dit is zo moeilijk want ik weet dat haar levensverwachting niet al te lang meer is. Wat doe je dan als oudste dochter???

En ook wij willen een gewoon jong gezin zijn! Ik lees ook opvoed boeken, maak de hapjes voor Pip zelf, vind dat hij iedere dag frisse lucht nodig heeft, zing voor hem, ga met hem zwemmen enz enz. En dan nog 12 uur werken en ook nog studeren.
Nu zit ik in zo'n grote dip.

Help lieve mama's, ik zou gewoon dolgraag eens horen hoe iemand anders het zou oplossen als je je in deze situatie verkeerd, ik hoop op een goed idee of een tip.
Tijd voor vriendinnen heb ik niet, en niemand die natuurlijk echt weet hoe het is in deze situatie. Ik zou echt wat aan jullie tips kunnen hebben.

Zelf zie ik even het zonnetje niet meer schijnen.
(behalve dan in de oogjes van Pip)
Fijne dag.


 
Hoi,

Wat erg voor je zeg, wat zit jij in een rotsituatie! Eigenlijk zou je inderdaad volop moeten (kunnen) genieten van je gezinnetje. Alles gaat zo snel voorbij.

Ik kan me voorstellen dat je aan de ene kant bij je moeder wilt blijven. Toch denk ik dat het voor je zelf beter is om inderdaad een eigen stekkie te krijgen. Hier kun je dan ook eens even tot rust komen, zodat je daarna weer beter met de situatie om kunt gaan. Iedereen heeft tijd voor zichzelf nodig, ook als je in zo'n situatie zit. Daardoor krijg je weer een heldere kijk op dingen en ga je ondanks de situatie toch af en toe een zonnetje zien schijnen.

Ik wens je veel sterkte!!

Groetjes,
Maike
 
Joh,

Wat een erg nare situatie zeg! Ik kan me voorstellen dat je helemaal in een dip zit, zo middenin deze situatie.

Ik ben het eens met Maike hoor!
Je bent beter af als je vanuit je eigen situatie de boel kan regelen.
Vanuit een eigen huisje kan je je moeder beloven dat je elke dag bij haar bent maar je kan dan toch weer terug naar je eigen huis om even op adem te komen en er voor je eigen gezinnetje te zijn (en zij voor jou!).

En is het misschien niet een idee dat je via de huisarts/ziektekostenverzekeraar thuiszorg aanvraagt? Deze kan dan elke dag even de zwaarste (ook emotionele psychische) klussen overnemen zodat je wat meer adem krijgt.

Het is net wat Maike zegt: het gaat allemaal zo snel en voor je het weet is Pip al weer een peuter/kleuter en heb je een heleboel gemist. En je bent nog zo jong! Meid, hoe moeilijk het ook is, denk ook aan jezelf! Je cijfert jezelf zo helemaal weg en komt zo straks in een enorm diep dal waar je misschien dan ook weer heel moeilijk uit komt.
Laat staan dat jouw relatie er misschien onder gaat lijden.

Dit zijn mijn tips. Verder wil ik je alle sterkte wensen die je de komende tijd nodig hebt en als je van je af wilt praten is hier altijd wel iemand die je wilt steunen!

Groetjes,
Rosanne
 
Tjee zeg......ik heb veel bewondering voor je hoor! Heel begrijpelijk dat je het nu ff moeilijk hebt. Ik zit niet in een zelfde situatie als jij, dus ik vind het heel moeilijk om je tips ofzo te geven.

Het enige wat ik wilde zeggen is dat je misschien  nog met je zusjes en je vriend erover kan praten? Dat jullie de taken echt goed verdelen, desnoods een rooster maken? Je zusjes zijn jonger, tuurlijk...maar jij bent ook jong!!! En moeder van een klein manneke! Als je het moeilijk vind om erover te praten, laat ze dan dit berichtje lezen, misschien helpt dat wel als beginnetje. Maak een rooster en plan daar ook zeker ff wat tijd voor jezelf in en wat tijd samen met je gezinnetje! Desnoods, gewoon met zijn drietjes een blokje om, maar dat je wel lekker samen bent.

En blijf vooral doorgaan met het zoeken van een eigen huis! Een eigen plek is heel belangrijk, zeker ook voor je zoontje! het is moeilijk voor je moeder, dat snap ik...maar de hele situatie is ook moeilijk voor jullie!

Kop op hoor! Houd je taai!!
sterkte,
Anja
 
Lieve Mamalina,

wat een verhaal zeg! Ook ik heb heel veel bewondering voor je. Ongeveer 7 jaar geleden zat mijn man ook in de situatie dat zijn vader heel erg ziek was. Hij woonde toen nog thuis, maar wilde ook heel graag op zichzelf wonen. Hij had dan wel geen kinderen, maar het was juist zijn vader die hem stimuleerde om het huurhuis aan te nemen waarop hij gereageerd had.
Ik denk dat je je moeder moet laten inzien dat jij behoefte hebt aan je eigen plek en ook tijd nodig hebt voor je gezin. Wellicht kun je  een appartement of huis  dicht in de buurt van je moeders huis vinden zodat zij weet dat jij er altijd voor haar en je zusjes  zult zijn. Dit ook voor je eigen gemoedsrust. Het is ook belangrijk dat je aan jezelf denkt, want straks ga jij er ook aan onderdoor. Natuurlijk is het geweldig hoe jij voor de andere klaar staat en voor ze zorgt.  Voor Pip ben jij het allerbelangrijkste.  
Ik weet niet of er ook nog andere familieleden zijn die kunnen helpen, maar wees niet bang om ze om hulp te vragen.  Misschien kunnen jullie een dag afspreken dat zij je moeder bijstaan, zodat jij tijd kunt maken voor jezelf en je  gezin.

Ik wens je ontzettend veel sterkte in de tijd die komen gaat. Het zal niet makkelijk zijn, maar  uit je verhaal op te maken,  denk ik dat je zeker aan  kunt!!!!  

Veel liefs,

Zeevis    
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan