Hallo allemaal,
vanmorgen heel ruw wakker geworden. Laura die (sinds een week of twee) nooit huilt vondt het vanmorgen nodig om ons op een verrassende manier ervan bewust te maken dat we ouders zijn.
Die kleine meid, die altijd tussen half zeven en zeven uur wakker wordt en dan eigenlijk haar eten rechtstreeks haar maag in wil hebben, zodat ze verder kan slapen (nee, onze dochter is duidelijk geen ochtendmens) vond het vanmorgen om zes uur nodig om als een idioot te gaan gillen.
Dat er uit zo'n klein mensje zo veel kabaal kan komen hadden ze ons vooraf wel mogen vertellen!
Ik hoef al twee weken geen ochtendvoeding te geven omdat manlief dat doet, dus ik ben pas wakker om acht uur en ik wordt normaal ook niet wakker van het liefelijke geklaag wat ze 's morgens laat horen als het niet hoeft.(Heel gek, als het wel moet, ben ik direct bij het eerste geluid wakker.)
Maar.... vanmorgen sprintte ik mijn man eruit op weg naar de babykamer, terwijl ik de minst gunstige plaats heb, namelijk klem tussen de muur en mijn man die toch even onverplaatsbaar is als de muur met zijn 130 kilo.
Toen ik in de babykamer kwam, al troostende woordjes roepend onderweg ernaar toe, kreeg ik de liefste glimlach ooit gezien bij een baby! Er was totaal niets aan de hand, maar papa en mama stonden wel binnen 10 seconden in de kamer!
vanmorgen heel ruw wakker geworden. Laura die (sinds een week of twee) nooit huilt vondt het vanmorgen nodig om ons op een verrassende manier ervan bewust te maken dat we ouders zijn.
Die kleine meid, die altijd tussen half zeven en zeven uur wakker wordt en dan eigenlijk haar eten rechtstreeks haar maag in wil hebben, zodat ze verder kan slapen (nee, onze dochter is duidelijk geen ochtendmens) vond het vanmorgen om zes uur nodig om als een idioot te gaan gillen.
Dat er uit zo'n klein mensje zo veel kabaal kan komen hadden ze ons vooraf wel mogen vertellen!
Ik hoef al twee weken geen ochtendvoeding te geven omdat manlief dat doet, dus ik ben pas wakker om acht uur en ik wordt normaal ook niet wakker van het liefelijke geklaag wat ze 's morgens laat horen als het niet hoeft.(Heel gek, als het wel moet, ben ik direct bij het eerste geluid wakker.)
Maar.... vanmorgen sprintte ik mijn man eruit op weg naar de babykamer, terwijl ik de minst gunstige plaats heb, namelijk klem tussen de muur en mijn man die toch even onverplaatsbaar is als de muur met zijn 130 kilo.
Toen ik in de babykamer kwam, al troostende woordjes roepend onderweg ernaar toe, kreeg ik de liefste glimlach ooit gezien bij een baby! Er was totaal niets aan de hand, maar papa en mama stonden wel binnen 10 seconden in de kamer!