Ik zal me eerst even kort voorstellen. Ik ben Evelien, mama van Renée, geboren op 1 september 2006.
Ik wordt echt helemaal gek van mezelf. Onze dochter is na een mislukte bevalling van 16 uur alsnog op de wereld gekomen met een keizersnede. Achteraf bleek, dat ze nooit op de natuurlijke manier ter wereld had kunnen komen omdat ze te groot was voor mijn bekken. Helaas heb ik het er af en toe nog best moeilijk mee, dat het zo anders gelopen is. Ik had er nooit bij stilgestaan dat ik een keizersnede zou krijgen, misschien heel naief, maar wel waar. Verder is onze dochter begonnen op de couveuse afdeling. Ze had zuurstof tekort, vocht in haar longen, lucht in haar maag en een glucose van 15 wegens de stres van de bevalling (moet normaal onder de 4 zitten). Ze is om 8.49 geboren en gelukkig mocht ze om 17.00 uur naar mij toe komen op de kraamafdeling. Nu ben ik mijn zwangerschap zeer heftig begonnen in het ziekenhuis (3 keer opgenomen met uitdroging in totaal drie weken op de zwangerenafdeling gelegen). Ik was dus erg teleurgesteld, dat ik weer in dat ##ziekenhuis lag. Gelukkig mochten we na 5 dagen allebei naar huis, dat was dinsdag. Zaterdag avond kreeg ze twee keer hele enge stuipjes. Wij hebben toen de verloskundige gebeld, die kwam en belde de kinderarts. En een uur later lag ze op de kinderafdeling van het ziekenhuis. Dan moet je dus zonder je kindje naar huis, ik dacht dat ik gek werd. Ze hebben haar bloed onderzocht en 24 uur geobserveerd aan de monitor en toen mochten we haar maandag ochtend weer mee nemen naar huis. Nu ben ik totaal paranoide geworden. Ik schrik van alles wat ze doet, durf soms bijna niet naar haar te gaan kijken als ze slaap, omdat ik bang ben hoe ik ze aantref. En het stomste van het hele verhaal is, ze is zo lief en doet het zo ontzettend goed, dat ze dat wantrouwen van mij helemaal niet verdient. Ze eet super goed, komt zelf om haar flesjes, poept en plast geweldig, huilt bijna nooit, slaapt als een osje en is heel rustig. Slaapt 's nachts al van half één tot half zes en is super tevreden. Kortom, eigenlijk moet ik niet zo mutsen en van m'n dochter genieten. Maar toch valt het me moeilijk. Mijn moeder zegt, dat het super normaal is om onzeker te zijn. En dat het helemaal niet meevalt na wat we hebben meegemaakt. Maar toch.
Gelukkig is mijn man nog thuis. Die is er volgende week nog en daarna zijn we dus met z'n tweetjes. Heel eerlijk gezegd, zie ik daar best tegenop. Als er meiden zijn die tips voor me hebben, hoe ik me hier overheen kan zetten, hoor ik het heel graag.
In ieder geval bedankt dat ik m'n verhaal hier even kwijt kan.
Groetjes,
Evelien
Ik wordt echt helemaal gek van mezelf. Onze dochter is na een mislukte bevalling van 16 uur alsnog op de wereld gekomen met een keizersnede. Achteraf bleek, dat ze nooit op de natuurlijke manier ter wereld had kunnen komen omdat ze te groot was voor mijn bekken. Helaas heb ik het er af en toe nog best moeilijk mee, dat het zo anders gelopen is. Ik had er nooit bij stilgestaan dat ik een keizersnede zou krijgen, misschien heel naief, maar wel waar. Verder is onze dochter begonnen op de couveuse afdeling. Ze had zuurstof tekort, vocht in haar longen, lucht in haar maag en een glucose van 15 wegens de stres van de bevalling (moet normaal onder de 4 zitten). Ze is om 8.49 geboren en gelukkig mocht ze om 17.00 uur naar mij toe komen op de kraamafdeling. Nu ben ik mijn zwangerschap zeer heftig begonnen in het ziekenhuis (3 keer opgenomen met uitdroging in totaal drie weken op de zwangerenafdeling gelegen). Ik was dus erg teleurgesteld, dat ik weer in dat ##ziekenhuis lag. Gelukkig mochten we na 5 dagen allebei naar huis, dat was dinsdag. Zaterdag avond kreeg ze twee keer hele enge stuipjes. Wij hebben toen de verloskundige gebeld, die kwam en belde de kinderarts. En een uur later lag ze op de kinderafdeling van het ziekenhuis. Dan moet je dus zonder je kindje naar huis, ik dacht dat ik gek werd. Ze hebben haar bloed onderzocht en 24 uur geobserveerd aan de monitor en toen mochten we haar maandag ochtend weer mee nemen naar huis. Nu ben ik totaal paranoide geworden. Ik schrik van alles wat ze doet, durf soms bijna niet naar haar te gaan kijken als ze slaap, omdat ik bang ben hoe ik ze aantref. En het stomste van het hele verhaal is, ze is zo lief en doet het zo ontzettend goed, dat ze dat wantrouwen van mij helemaal niet verdient. Ze eet super goed, komt zelf om haar flesjes, poept en plast geweldig, huilt bijna nooit, slaapt als een osje en is heel rustig. Slaapt 's nachts al van half één tot half zes en is super tevreden. Kortom, eigenlijk moet ik niet zo mutsen en van m'n dochter genieten. Maar toch valt het me moeilijk. Mijn moeder zegt, dat het super normaal is om onzeker te zijn. En dat het helemaal niet meevalt na wat we hebben meegemaakt. Maar toch.
Gelukkig is mijn man nog thuis. Die is er volgende week nog en daarna zijn we dus met z'n tweetjes. Heel eerlijk gezegd, zie ik daar best tegenop. Als er meiden zijn die tips voor me hebben, hoe ik me hier overheen kan zetten, hoor ik het heel graag.
In ieder geval bedankt dat ik m'n verhaal hier even kwijt kan.
Groetjes,
Evelien
) Het wordt vanzelf minder!