wat houdt een curretage in?

hoi allemaal
vandaag heb ik te horen gekregen dat mijn zw schap ws gaat eindigen in een mk, het vruchtje leeft niet meer
Nu afwachten of het zelf komt of curretage
Nou vraag ik me af hoe dat in zijn werk gaat? word je dan onder narcose? ik weet hier helemaal niks van.
 
hallo,
wat ontzettend verdrietig dat je zwangerschap niet goed loopt en dat het vruchtje gestopt is met groeien. Moeilijk, ik weet wat je doormaakt, helaas heb ik twee miskramen gehad.
Mijn 1e miskraam had ik al bij 5,5 week en die kwam spontaan op gang. De 2e miskraam bleek een leeg vruchtzakje te zijn. Deze is niet spontaan losgekomen. Tussen de 'ontdekkingsecho' en de daarop volgende echo, zaten 4 weken, omdat we op vakantie gegaan zijn. Omdat het in die tussentijd niet losgekomen is, kreeg ik een curretage.

Dit ging bij mij als volgt:
Na de daaropvolgende echo (dus die na 4 weken) werd ik gelijk doorverwezen naar de anesthesist, om vast te stellen op welke wijze ik verdoofd zou worden. Volgens mij heb ik niet te horen gekregen wat er besloten was, maar ben ik gewoon van een narcose uitgegaan.
Ik moest voor een dagopname naar het ziekenhuis. Ik moest er om 8.30 uur zijn. Na een intake gesprek, kreeg ik een bed toegewezen. Er lagen nog 2 meiden bij mij op de zaal die ook voor een curretage kwamen. Ik was als laatste aan de beurt en werd geloof ik rond 11.15 uur naar de operatiekamer gereden. Zo'n 30 minuten daarvoor kreeg ik van de zuster 2 paracetamolletjes en een suf maak tabletje die ik in moest nemen. Daarna moest ik een operatiehemd aantrekken. Toen het tijd was, werd ik met bed en al naar de operatiekamer gereden. Daar moest ik overstappen op een hard bed. Ik kreeg in de uitslaapkamer mijn infuus en er werden plakkers op mijn borst geplakt, om mijn hartslag in de gaten te houden. Toen kreeg ik een kapje met zuurstof en waarschijnlijk iets verdovends voor mijn mond. Ik was in 1 klap weg. Dat vond ik niet eng.
Toen ik wakker werd gemaakt, baalde ik wel, omdat ik zo lekker sliep. Ik lag weer in het bed waar ik als 1e op gelegen had. Als je weer genoeg 'bij' bent, wordt je terug naar de afdeling gereden. Daar moest ik blijven tot ik geplast en gegeten had en toen mocht ik naar huis.
Na de curretage moest ik 2 weken rustig aan doen. Ik heb lang nagebloed, maar dit is bij ieder verschillend. Echt pijn heb ik er niet van gehad.

Hopenlijk is dit duidelijk voor je. Het is heel vervelend dat dit gebeuren moet, maar feitelijk is het een kleine ingreep.
Bij het topic, we gaan er voor part 1, schrijven veel meiden die een mk/curretage hebben ondergaan. Misschien kan je daar ook eens kijken als je eraan toe bent. je bent van harte welkom om mee te schrijven.

Sterkte met het verwerken van je verlies, het is niet niks!

groetjes
Patricia

 
He, wat vervelend voor je! Schrikken is dat.
Ik heb deze week hetzelfde te horen gekregen helaas en heb morgen (o, het is al na twaalven - vandaag dus) een curretage. Ben pas om 15.30 uur aan de beurt, en mag na 08.30 niets meer eten. Zal wel een lange dag worden....
Ik wil je in ieder geva veel succes wensen!

 
Hey Meisjeb,

Wat naar zeg... Vreselijk voor jullie!!!
Ik heb 2 weken gewacht op een spontane miskraam maar die kwam niet. Curettage: was er bang voor (al hard ik ooit eerder zoiets gehad) maar dat viel enorm mee. Ik voelde me daarna enorm opgelucht omdat ik tot de curettage bang was dat ik alleen zou zijn als de miskraam op gang kwam. Had nl gehoord dat een miskraam erg heftig kon zijn.

Ik moest er om 9uur zijn en kreeg een spuitje en  een pilletje  morfine (werd ik lekker suf van). Daarna naar voorbereidkamer van de OK gereden, kreeg ik nog wat vragen en laatste keer dat iemand me even kwam troosten. Ze waren heeel erg lief voor me, erg belangstellend! Op de OK viel ik lekker in slaap en toen ik wakker werd was alles gebeurd. Voelde me niet heel erg verdrietig maar opgelucht.
Die dag heb ik heel erg veel geslapen en de 3 dagen erna ook. Ik was zooo gebroken.... Bloedverlies was na 1 dag al bijna niks meer dus kon snel over naar de inlegkruisjes. Na 8 dagen was het bloeden gestopt en was ik lichamelijk (en geestelijk) al flinhk aangesterkt!

Meid; neem hier even de tijd voor, je hormonen maken je nog erg in de war en tis idd niet niks.
Heel veel sterkte en hopelijk valt alles mee....

groetjes Jannie
 
Kan inmiddels vertellen hoe het ging.

Afgelopen vrijdag was ik om 14.00 uur in het ziekenhuis. Werden daar ontvangen door een vriendelijke verpleegkundige die ons het een en ander uitlegde. Kreeg een polsbandje om en mocht even wachten in een rustig zithoekje samen met manlief.

Om 15.15 uur verhuisde ik naar de kamer op de afdeling alwaar ik me om mocht kleden in zo'n allercharmantst blauw operatiehemd en een wegwerponderbroek en rare sokken. Toen werd het me allemaal even te veel. Snotverdrie, het ging echt over mij, dit was geen slechte droom en ik zou echt een curretage krijgen.

Om 16.00 uur werd ik door de verpleegkundige en manlief in mijn bed een verdieping lager gereden. Ook daar moesten we nog eventjes wachten. Ik mocht om 16.15 uur overstappen op een okbed, moest mijn bril afgeven (vreselijk, want die zie ik niks en niemand meer duidelijk en voel ik meteen heel alleen). Dikke kus van manlief en op de naar de ruimte van de anesthesie. Daar waren twee heren die me op me gemak stelden, beplakten met van die plakkers waar een monitor aan geklikt kan worden en een infuus gaven. De zeer vriendelijke gynaecoloog kwam zich even voorstellen en kort vertellen wat ik kon verwachten.  Daarna viel ik in slaap.

Een half uurtje later werd ik wakker op de uitslaapkamer. Bijna meteen was manlief er ook. Wat voelde ik me leeg. En zo verdrietig. En wat had ik een slaap.....

Pijn had ik niet, al kwam er na een kwartiertje wel wat buikkramp opzetten.

Tegen  18.00 uur  werd ik weer naar de afdeling gebracht. Ik kreeg een infuus met zout en glucose,   zetpil paracetamol tegen de pijn en manlief ging naar huis om te eten.

Tja, en dan moet je bijkomen. Letterlijk en figuurlijk. Zodra je weer eet en drinkt en zelfstandig naar het toilet kunt, dan mag je naar huis. In eerste instantie ging het nog niet zo goed, maar het zeer luide gesnurk van de oudere dame naast me werkte wel zo motiverend dat het uiteindelijk allemaal wel lukte. Om kwart voor tien 's avonds kon ik alsnog naar huis. Tussendoor was de gynaecoloog al twee keer langs geweest (een keer op de uitslaapkamer en een keer op de afdeling) om te zeggen dat het goed was gegaan en dat hij ons veel sterkte wenste. De verpleging was ook allervriendelijkst en alert en attent.

De eerste uren vloeide ik heel veel en had behoorlijk kramp. Dat zakte gelukkig wel af. Gisteren nog steeds veel buikkramp en hondsmoe, maar weinig vloeien. Vandaag van alles hetzelfde, maar dan wel een kwart minder al. Hopen dat het morgen weer een beetje beter gaat.

 
Hoi hoi,
Wat fijn voor je dat je curretage eigenlijk zo goed is verlopen.
Dat is ook mijn ervaring. In april heb ik een curretage gehad. Ik zag daar enorm tegen op(ik had nog nooit eerder in het ziekenhuis gelegen en ben enorm bang voor spuiten en zo'n infuus zag ik al hememaal niet zitten). Wat me erg is bijgebleven en me nog steeds kan ontroeren is dat ik een vaste begeleider had die mij vanaf de intake tot het naar huis gaan heeft begeleid. Ze was ontzettend lief en betrokken. Ze heeft heel goed voor mij en mijn vriend gezorgd.
Ik was heel bang en verdrietig toen ik de OK in liep(ik zat voor die tijd gewoon in een wachtruimte en ik kon zo vanuit de verkleedkamer door naar de OK) en ook daar werd ik erg fijn gerustgesteld door de gyn en anesthesist. Ik heb niet eens meegekregen dat hij een infuus prikte en toen ik het kapje voorkreeg was ik in 1 klap weg. Ik geloop dat ik 20 minuten na de operatie weer wakker werd, behoorlijk in paniek en ik huilde ook. Ik was in paniek omdat ik geen lucht kon krijgen(ik was er niet op voorbereid dat ik een buis in mijn keel had) en daar werd heel fijn op gereageerd. Mijn vriend kon direct naar me toe en ik heb me er over verbaasd dat de verpleegster direct kon merken dat ik angstig en verward wakker was geworden.
Ik kon na een uur weer mee naar huis(ik heb mezelf gedwongen direct goed te eten en te plassen, misschien iets te dapper.....) en ik mocht dan ook snel mee naar huis. Mijn vriend had mij beloofd dat we mijn lievelingseten zouden eten(patat met frikandel speciaal) en ik heb alles opgegeten!
Ik heb geen last gehad van kramp, wel kon ik moeilijk zitten of liggen. Ik heb dus hele wandelingen in de tuin afgelegd. Dat was de volgende dag trouwens over. Ik heb nog 3 weken gevloeid, maar het was niet veel. Wat mij wel verbaasde was dat nadat wij over een hobbelig pad hadden gefietst er ineens veel donkere stolsels uit kwamen.

Inmiddels wacht ik ook al weer een week op een miskraam, maar die lijkt niet vanzelf op gang te komen. De enige opties zijn afwachten of curretage. En ik moet zeggen dat het mij niks uitmaakt, ik wil het wel afwachten, maar als de gyn deze week een curretage aanraadt, dan doe ik dat gewoon. Ik kijk er met een goed gevoel op terug en ben er nu niet meer bang voor.

Groetjes,
Karin

Ps: wel grappig dat bij iedereen toch een aantal dingen anders gaan.....
 
Terug
Bovenaan