Hallo! Ik weet even niet wat ik moet doen, misschien dat jullie tips voor me hebben. Ik ben inmiddels (bijna) 35 weken zwanger van ons tweede kindje. Tijdens de 1e zwangerschap had ik een te hoge bloeddruk, en hierna begonnen ook de verschijnselen van zwangerschapsvergiftiging. Dus ons eerste kindje is met 37 weken opgewekt, helaas lukte dit niet, en is het uiteindelijk met 38 weken met een keizersnede geboren.
Nu dus ons tweede kindje op komst. M'n bloeddruk schommelt heel erg heen en weer, al is hij de laatste twee weken wel weer aan de hoge kant. Bovendruk rond de 140-150 en de onderdruk tussen de 90-95. Ik ben de zwangerschap begonnen met 120/70. Ook ben ik de laatste tijd weer veel misselijk, overgeven, duizelig. Maaaaarrrr.... het bloed en de urine laten zien dat alles nog goed is. De gynaecoloog heeft me op het hart gedrukt om te bellen wanneer het erger wordt, maar ja, wanneer is dit. Want ik heb er ook hele goeie momenten tussen, wanneer er eigenlijk vrij weinig aan de hand is. We hebben kort gesproken over opwekken, maar daar ziet de gynaecoloog nog niet definitief een reden toe. Ik zelf eigenlijk ook niet, maar ik (en de gyn ook niet, ze zijn heel aardig en zorgzaam) wil natuurlijk geen onnodig risico gaan lopen. Want de bloeddruk is niet fantastisch, en ik heb dagelijks van die vage klachten.
Hebben jullie tips voor mij? Het maakt me af en toe onzeker, wanneer doe je het juiste voor je kindje. Kunnen we het beste maar afwachten tot ons kindje zich vanzelf aandient, of is het verstandig om toch serieus te gaan praten over eerder opwekken?
Nu dus ons tweede kindje op komst. M'n bloeddruk schommelt heel erg heen en weer, al is hij de laatste twee weken wel weer aan de hoge kant. Bovendruk rond de 140-150 en de onderdruk tussen de 90-95. Ik ben de zwangerschap begonnen met 120/70. Ook ben ik de laatste tijd weer veel misselijk, overgeven, duizelig. Maaaaarrrr.... het bloed en de urine laten zien dat alles nog goed is. De gynaecoloog heeft me op het hart gedrukt om te bellen wanneer het erger wordt, maar ja, wanneer is dit. Want ik heb er ook hele goeie momenten tussen, wanneer er eigenlijk vrij weinig aan de hand is. We hebben kort gesproken over opwekken, maar daar ziet de gynaecoloog nog niet definitief een reden toe. Ik zelf eigenlijk ook niet, maar ik (en de gyn ook niet, ze zijn heel aardig en zorgzaam) wil natuurlijk geen onnodig risico gaan lopen. Want de bloeddruk is niet fantastisch, en ik heb dagelijks van die vage klachten.
Hebben jullie tips voor mij? Het maakt me af en toe onzeker, wanneer doe je het juiste voor je kindje. Kunnen we het beste maar afwachten tot ons kindje zich vanzelf aandient, of is het verstandig om toch serieus te gaan praten over eerder opwekken?