Vandaag was mijn moeder er weer een keertje, na drie maanden. Zij is dus m.d. en mede daardoor heb ik geen jeugd gehad om van te dromen. Ik kan het me niet goed herinneren, maar ik weet nog van voor de tijd dat ze opgenomen werd en mijn ouders gingen scheiden dat ik me niet veilig voelde bij haar: ze sloeg, ze sloot me op, en nog meer vervelende dingen. Sinds Joey er is merk ik dat ik het haar toch niet zo goed vergeven heb als dat ik dacht. Ik was van mening dat een oma haar kleinkind moet mogen zien, maar...ik word er gewoon akelig van. Hij lachte wel, maar niet uitbundig genoeg en toen zei ze dat hij eens een beetje moet lachen (commentaar op je kind is nooit leuk), toen ging ze naar de wc en ik merkte dus vanavond wat ze daar gedaan had, want het zat op de bril en dat had ik niet gezien, maar dan komt ze er vanaf en wast haar handen niet, maar gaat wel met haar vingers in Joey's wangetjes 'kroelen' en ik ben altijd geneigd om over dat soort dingen heen te stappen (ach, straks maar een washand, ze is er maar zelden en dan heb ik geen zin om haar te kwetsen), maar ik wil dit niet voor Joey. Verd*...ze stinkt een uur in de wind naar de stront en sigaretten, het is gewoon walgelijk.
Ik word er zo vies van.
Wat denken jullie? Zal ik het contact maar afkappen, om nog meer onvoorzien leed te voorkomen? Wie weet wanneer ze weer eens een psychose krijgt en ze misschien weer hier op de stoep staat. Joey moet hier toch niet mee geconfronteerd worden?
Ik word er zo vies van.
Wat denken jullie? Zal ik het contact maar afkappen, om nog meer onvoorzien leed te voorkomen? Wie weet wanneer ze weer eens een psychose krijgt en ze misschien weer hier op de stoep staat. Joey moet hier toch niet mee geconfronteerd worden?