Hallo allemaal,
Ben alweer een tijdje niet meer op dit forum geweest.... Had even teveel te verwerken.... Ik zag gelukkig wel ook wat leuke berichten van zwangerschappen!! Toch fijn om te horen dat er ook happy endings zijn.....
Wij zitten nu alweer een tijdje in de MM. Van mijn kant alles goed, alleen maar goed nieuws gehad: eitjes genoeg, perfecte cyclus, hormonen OK....
Maar mijn lieve mannetje heeft helaas geen zwemmende zaadjes...... Semenanalyse was in ieder geval helemaal niet goed. We zijn nu dus ook van de afdeling fertiliteitsproblemen naar de afdeling IVF doorgestuurd. Nu krijgt mijn mannetje nog wat onderzoeken, of hij überhaubt wel zaadjes heeft. Hij is als babytje geopereerd aan een dubbele liesbreuk en een waterzakje, dus er kan toen vanalles zijn misgegaan. En dat duurt dan weer zo lang, voordat je daar weer een keer terecht kan. Eerst weer een gesprek..... dan pas weer actie..... en weer een paar maanden later!!!!!
Nu valt in ieder geval wel het kwartje waarom we nu al 2 jaar niet zwanger zijn geworden. Maar of het ooit wel zal lukken?? Mijn mannetje heeft al aangegeven dat hij niet open staat voor een anonieme donor. Ikzelf ben weer niet weg van adoptie en hoop eigenlijk gewoon zelf een kindje te kunnen baren (ik ben toch helemaal goedgekeurd??)
We krijgen in ieder geval heel wat te verduren zo samen. En het is heel moeilijk om er samen over te praten... Je moet gewoon respect hebben voor elkaars mening, want je moet er samen doorheen... Maar het is zóó moeilijk!!! Vooral omdat er allerlei meiden om mij heen wel gewoon zwanger worden en gelukkig zijn!! Ben gewoon een beetje wanhopig aan het worden. Wat nou als hij echt helemaal geen zaadjes heeft?? Zullen we dan altijd kinderloos blijven en blijft dat dan altijd zo'n pijn doen?? En hoe lang moeten we nog wachten op dat vonnis!!
Vreemd om zo'n intiem verhaald te vertellen aan volslagen vreemden. Maar we hebben ervoor gekozen om er nog met niemand over te praten zolang we geen 100% zekerheid hebben. En soms moet je het gewoon even kwijt.......
Heeft iemand van jullie ook een zelfde soort ervaring???
Hoe blijf je toch positief denken???
Ben alweer een tijdje niet meer op dit forum geweest.... Had even teveel te verwerken.... Ik zag gelukkig wel ook wat leuke berichten van zwangerschappen!! Toch fijn om te horen dat er ook happy endings zijn.....
Wij zitten nu alweer een tijdje in de MM. Van mijn kant alles goed, alleen maar goed nieuws gehad: eitjes genoeg, perfecte cyclus, hormonen OK....
Maar mijn lieve mannetje heeft helaas geen zwemmende zaadjes...... Semenanalyse was in ieder geval helemaal niet goed. We zijn nu dus ook van de afdeling fertiliteitsproblemen naar de afdeling IVF doorgestuurd. Nu krijgt mijn mannetje nog wat onderzoeken, of hij überhaubt wel zaadjes heeft. Hij is als babytje geopereerd aan een dubbele liesbreuk en een waterzakje, dus er kan toen vanalles zijn misgegaan. En dat duurt dan weer zo lang, voordat je daar weer een keer terecht kan. Eerst weer een gesprek..... dan pas weer actie..... en weer een paar maanden later!!!!!
Nu valt in ieder geval wel het kwartje waarom we nu al 2 jaar niet zwanger zijn geworden. Maar of het ooit wel zal lukken?? Mijn mannetje heeft al aangegeven dat hij niet open staat voor een anonieme donor. Ikzelf ben weer niet weg van adoptie en hoop eigenlijk gewoon zelf een kindje te kunnen baren (ik ben toch helemaal goedgekeurd??)
We krijgen in ieder geval heel wat te verduren zo samen. En het is heel moeilijk om er samen over te praten... Je moet gewoon respect hebben voor elkaars mening, want je moet er samen doorheen... Maar het is zóó moeilijk!!! Vooral omdat er allerlei meiden om mij heen wel gewoon zwanger worden en gelukkig zijn!! Ben gewoon een beetje wanhopig aan het worden. Wat nou als hij echt helemaal geen zaadjes heeft?? Zullen we dan altijd kinderloos blijven en blijft dat dan altijd zo'n pijn doen?? En hoe lang moeten we nog wachten op dat vonnis!!
Vreemd om zo'n intiem verhaald te vertellen aan volslagen vreemden. Maar we hebben ervoor gekozen om er nog met niemand over te praten zolang we geen 100% zekerheid hebben. En soms moet je het gewoon even kwijt.......
Heeft iemand van jullie ook een zelfde soort ervaring???
Hoe blijf je toch positief denken???