Wat nu??

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi dames,

Ik zit even helemaal in de put. Na de geboorte van Jasper hebben we al snel besloten dat we heel graag een tweede kindje wilde. 4 maanden na de geboorte van Jasper was ik weer zwanger, maar helaas een miskraam. 5 weken na de miskraam bleek ik weer zwanger. Met bijna 8 weken een kloppend hartje gezien en helemaal in de wolken. Helaas met 11 weken kwamen we erachter dat de embryo met 9 weken was doodgegaan.
Ik ben nu zo verdrietig de hele tijd, weet af en toe echt niet wat ik met mezelf aanmoet. Hebben jullie zoiets meegemaakt? en hebben jullie tips?? Ben zo bang dat er voor ons nooit een tweede kindje inzit! We hebben nu na de curretage weer een ronde gewacht, en we willen ook nog een poging gaan doen, maar ik ben de hele tijd zo gestressed en bang dat er mocht ik weer zwanger worden, weer een miskraam gaat komen.

Moest het even van me afschrijven.

Liefs Jen

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Lieve jen,

Ons verhaal is iets anders, maar ik hoop toch dat je er wat moed van krijgt.

Onze eerste zwangerschap eindigde heel vervelend toen ik 23 weken zwanger was. Ik wilde na deze zwangerschap weer heel snel zwanger worden.
De eerste keer was het direct raak, de tweede keer liet het allemaal heel lang op zich wachten. tussendoor nog eens een miskraam gehad. Een jaar later was het zover we kregen een gezonde zoon en hierna nog twee geweldige kinderen.
Een miskraam wil zeggen dat er iets niet in orde was met je kindje.
Hoeveel verdriet het ook doet, ik dacht bij zowel de eerste zwangerschap die te vroeg eindige als bij de miskraam over de vraag wat ik liever had. Een ernstig gehandicapt kind of dit. Tja het is een harde vraag voor jezelf om te beantwoorden. Maar als je aan jezelf denkt en aan je kindje......
Iedereen kan wel zeggen je moet er niet aan denken, want dan lukt het niet. Maar ja dag zeggen de mensen die er niet mee bezig zijn he.....

Succes en ik wens je nog een heel mooi en gezond kindje in de toekomst.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hey meid,

Wat moeilijk allemaal!
Ik heb zelf 1 miskraam gehad, voordat ons 1e kindje geboren werd. En zo'n miskraam is gewoon best heftig. Alle mensen om je heen stappen er makkelijk overheen, maar jij hebt wel een kindje verloren! Zodra je weet dat je zwanger bent voelt het als "jouw kindje" en daar komt dan ineens weer een einde aan!
Het is dus niet gek dat je verdrietig en bang bent. Neem de tijd om het voor jezelf op een rijtje te krijgen. Ik heb toentertijd bewust bepaalde muziek gedraaid, waar ik heel hard van moest huilen. Gewoon om m'n verdriet eruit te gooien en het te kunnen verwerken. Misschien ben je erbij gebaat als je een soort van ritueel bedenkt, waarmee je afscheid neemt van je verloren kindjes. Of iets creeert wat voor jou als herinnering kan dienen (maak een schilderijtje, schrijf een brief, plant een boompje of strooi mooie bloemen uit in de rivier). Denk niet na over wat andere mensen daarvan denken; doe het voor jezelf! Misschien vind je zo wat rust en krijg je toch weer wat hoop en vertrouwen in een nieuwe zwangerschap!

En wat Danielle ook al zei; de miskramen zijn tekenen van je lichaam dat je kindje niet levensvatbaar was. Het is heel pijnlijk, maar wel een natuurlijk proces. Op deze manier wordt je kindje wel veel verder onnodig leed bespaard.

Sterkte en schrijf gerust van je af hier!

Jacoline.