Hallo Dames
ik probeer het kort uit te leggen. ik heb een oudere zus, 36jr en pddnos maar niet gediagnostiseerd en wel goed iq.(ik 32)
ons contact is superslecht, communicatie gaat via mijn moeder, en vanaf kleins af aan liet ze blijken dat ik een indringer was. ze doet wel haar "plicht" voor de buitenwereld zoals leuke kleertjes en speelgoed kopen op rommelmarkten voor onze kleine
Nu is dit jaar echt de bom gebarsten.
Ik was in febr jarig, ze zegt niet af, belt niet af, stuurt een kaartje met "prettige dag".
Met ons trouwen een maand later zelfde, zegt niet af, belt niet af, stuurt een kaartje met "prettige dag"
Mijn ma had al laten vallen dat ze geen vrij kon krijgen en helemaaaal uit groningen moet, (twente 180km en ze hebben 7 autos!) Ik heb aangegeven dat zij zelf met mij contact moet opnemen en dat ik niet accepteer als zij roept: ik kan geen vrij krijgen. Het staat in haar CAO! recht op 1 dag vrij!.
Nee dat kon niet, ze had net (2,5mnd) een nieuwe baan. Trouwens wist ze voor die baan al dat ik ging trouwen.
Mara is geboren, ik heb haar smsje gestuurd, bellen heeft geen zin omdat ze onregelmatig werkt, en ik was nog steesd goed boos.
We krijgen wederom een kaartje, een verkreukeld oud kaartje. geen belletje, niet langskomen.
Ze zijn elke maand wel een paar keer bij mijn ouders en logeren daar. Mijn ouders wonen maar 10min verderop in dezelfde stad!
vanmorgen vertrokken ze om half 10 bij mijn ouders weg, ze wisten dat ik elke woensdag om 11 uur daar ben. Waarom niet wachten zodat je de kleine ziet?
Mijn moeder zeurt mij mateloos aan mijn hoofd dat ik de 1e stap moet zetten en dat ik moet bellen. ook vinden zij dat ik fout was, want het huwelijkskaartje was te laat (hoezo zij verteld toch alles door en de datum was al lang bekend bij haar) en dat ze niet op verjaardag komt was ook heel begrijpelijk want ik wou mijn katten niet opsluiten voor haar ivm haar allergie (4katten opsluiten? allergie is voor oude haren dus dat helpt niet, en hoezo allegie? nog nooit een symptoom bij haar gezien in de 8jr dat ik katten heb, en bij vrienden wel die echt allergisch waren en ook medicijnen hadden!) En met mijn bruiloft hetzelfde is ook mijn schuld want ik heb ze veel te laat ingelicht (nov-dec en bruiloft was in mrt) ik ben het zo zat
Altijd dat aanpassen aan haar, altijd was ik 2e keus en moest ik mijzelf maar redden want zij had altijd wel wat.
Mijn moeder vindt het heel erg, ze heeft zelf ruzie met haar zussen (wel begrijpelijke reden) en ziet graag haar gezin samen. Nu weet ze dat bij mijn zus niks te veranderen valt en probeert ze op mijn schuldgevoel te werken. Ene moment geeft ze toe dat ik gelijk heb, andere keer is het weer allemaal mijn schuld
mijn man en ik gaan officieel op papier zetten dat als er wat met ons gebeurt ons kleine meisje nooit bij mijn zus terecht komt.
daarbij heb ik (op haar 13e) een chinees meisje in mijn hart gesloten, als mentor, als gastgezin, als familie. een soort pleegzusje. ze is nu 21 en wordt volgende week 22. Dit schooljaar ging zij van zwolle naar rotterdam studeren, is veel daar, bouwt daar een leven op en op het moment dat zij daar een vriend vond zag ik haar helemaal niet meer. Sinds mijn bruiloft heb ik haar niet meer gezien, zij heeft dus ook al mijn meisje niet gezien!!!
van haar vind ik het veel erger, al die jaren zorg ik voor haar als een zusje, van bh uitzoeken, havodiplomauitreiking, verhuizen en ludevedutranen uithuilen. Nu hoor ik niks van haar, niet bellen,smsen, hyven of mailen. En nu? zij was mijn "zusje" waar ik wel wat aan had. oja ze was een alleenstaande minderjarige asielzoeker, heeft hier geen familie en alle vakanties en feestdagen was ze altijd bij mij. Ik mis haar wel, ze reageerde niet meer op mijn mails of smsjes.
Maar wat moet ik nu doen?
ik vind het zo lastig. wil ik mijn moeder pleasen? wat heb ik nou aan mijn zus? zoveel gebeurt en alsik aan denk dat ik 1,5jr heb moeten zeuren en schreeuwen en hard doen voordat zij uberhaupt netjes hoi aan de telefoon zei, dat ik met mijn moeder 9 jaar bezig geweest ben om haar uit huis te krijgen, en dan te bedenken dat zij probeert kinderen te krijgen. Ik ben wel heel duidelijk dat als zij bij mijn ouders is of langs komt ik normaal tegen haar zal doen, ik ga geen ruzie zoeken, heeft ook geen zin met haar. Maar ik heb ook totaal geen behoefte om een keer naar Groningen te gaan om haar nieuwe huisje te zien.
pfffff zijn de zwangerschapshormonen eindelijk beetje weg, is het nog een emotionele achtbaan bleh
ik probeer het kort uit te leggen. ik heb een oudere zus, 36jr en pddnos maar niet gediagnostiseerd en wel goed iq.(ik 32)
ons contact is superslecht, communicatie gaat via mijn moeder, en vanaf kleins af aan liet ze blijken dat ik een indringer was. ze doet wel haar "plicht" voor de buitenwereld zoals leuke kleertjes en speelgoed kopen op rommelmarkten voor onze kleine
Nu is dit jaar echt de bom gebarsten.
Ik was in febr jarig, ze zegt niet af, belt niet af, stuurt een kaartje met "prettige dag".
Met ons trouwen een maand later zelfde, zegt niet af, belt niet af, stuurt een kaartje met "prettige dag"
Mijn ma had al laten vallen dat ze geen vrij kon krijgen en helemaaaal uit groningen moet, (twente 180km en ze hebben 7 autos!) Ik heb aangegeven dat zij zelf met mij contact moet opnemen en dat ik niet accepteer als zij roept: ik kan geen vrij krijgen. Het staat in haar CAO! recht op 1 dag vrij!.
Nee dat kon niet, ze had net (2,5mnd) een nieuwe baan. Trouwens wist ze voor die baan al dat ik ging trouwen.
Mara is geboren, ik heb haar smsje gestuurd, bellen heeft geen zin omdat ze onregelmatig werkt, en ik was nog steesd goed boos.
We krijgen wederom een kaartje, een verkreukeld oud kaartje. geen belletje, niet langskomen.
Ze zijn elke maand wel een paar keer bij mijn ouders en logeren daar. Mijn ouders wonen maar 10min verderop in dezelfde stad!
vanmorgen vertrokken ze om half 10 bij mijn ouders weg, ze wisten dat ik elke woensdag om 11 uur daar ben. Waarom niet wachten zodat je de kleine ziet?
Mijn moeder zeurt mij mateloos aan mijn hoofd dat ik de 1e stap moet zetten en dat ik moet bellen. ook vinden zij dat ik fout was, want het huwelijkskaartje was te laat (hoezo zij verteld toch alles door en de datum was al lang bekend bij haar) en dat ze niet op verjaardag komt was ook heel begrijpelijk want ik wou mijn katten niet opsluiten voor haar ivm haar allergie (4katten opsluiten? allergie is voor oude haren dus dat helpt niet, en hoezo allegie? nog nooit een symptoom bij haar gezien in de 8jr dat ik katten heb, en bij vrienden wel die echt allergisch waren en ook medicijnen hadden!) En met mijn bruiloft hetzelfde is ook mijn schuld want ik heb ze veel te laat ingelicht (nov-dec en bruiloft was in mrt) ik ben het zo zat
Altijd dat aanpassen aan haar, altijd was ik 2e keus en moest ik mijzelf maar redden want zij had altijd wel wat.
Mijn moeder vindt het heel erg, ze heeft zelf ruzie met haar zussen (wel begrijpelijke reden) en ziet graag haar gezin samen. Nu weet ze dat bij mijn zus niks te veranderen valt en probeert ze op mijn schuldgevoel te werken. Ene moment geeft ze toe dat ik gelijk heb, andere keer is het weer allemaal mijn schuld
mijn man en ik gaan officieel op papier zetten dat als er wat met ons gebeurt ons kleine meisje nooit bij mijn zus terecht komt.
daarbij heb ik (op haar 13e) een chinees meisje in mijn hart gesloten, als mentor, als gastgezin, als familie. een soort pleegzusje. ze is nu 21 en wordt volgende week 22. Dit schooljaar ging zij van zwolle naar rotterdam studeren, is veel daar, bouwt daar een leven op en op het moment dat zij daar een vriend vond zag ik haar helemaal niet meer. Sinds mijn bruiloft heb ik haar niet meer gezien, zij heeft dus ook al mijn meisje niet gezien!!!
van haar vind ik het veel erger, al die jaren zorg ik voor haar als een zusje, van bh uitzoeken, havodiplomauitreiking, verhuizen en ludevedutranen uithuilen. Nu hoor ik niks van haar, niet bellen,smsen, hyven of mailen. En nu? zij was mijn "zusje" waar ik wel wat aan had. oja ze was een alleenstaande minderjarige asielzoeker, heeft hier geen familie en alle vakanties en feestdagen was ze altijd bij mij. Ik mis haar wel, ze reageerde niet meer op mijn mails of smsjes.
Maar wat moet ik nu doen?
ik vind het zo lastig. wil ik mijn moeder pleasen? wat heb ik nou aan mijn zus? zoveel gebeurt en alsik aan denk dat ik 1,5jr heb moeten zeuren en schreeuwen en hard doen voordat zij uberhaupt netjes hoi aan de telefoon zei, dat ik met mijn moeder 9 jaar bezig geweest ben om haar uit huis te krijgen, en dan te bedenken dat zij probeert kinderen te krijgen. Ik ben wel heel duidelijk dat als zij bij mijn ouders is of langs komt ik normaal tegen haar zal doen, ik ga geen ruzie zoeken, heeft ook geen zin met haar. Maar ik heb ook totaal geen behoefte om een keer naar Groningen te gaan om haar nieuwe huisje te zien.
pfffff zijn de zwangerschapshormonen eindelijk beetje weg, is het nog een emotionele achtbaan bleh