9 jaar samen, 4 kinderen tussen de 8 en 1 jaar. De eerste 2 gepland, de derde en vierde wat minder gepland. Blij mee maar niet zo 'slim' om te doen. Ik merk al een aantal jaar dat mijn relatie mij niet meer gelukkig maakt. Ik ga van moment naar moment met tussenpozen van maanden waarin ik voel dat dit écht niet meer is wat ik wil. Hij wil mij niet kwijt en laat dat merken, wat mij juist verder van hem verwijderd. We hebben het over de manier waarop ik wil dat de grotere kids meer eigen verantwoordelijkheid nemen (lees bord in de keuken zetten, zelf wat drinken pakken) maar ik kom er niet want heb geen 'partner in crime'. Vandaag ook weer, dochter van 8 roept dat ze honger heeft en dat we wat voor haar moeten pakken. Ik ben zo kwaad geworden. Moet eerlijkheidshalve wel zeggen dat ik niet alleen daarom kwaad werd maar dit gedrag triggerde me wel. Vanavond heeft papa ook weer haar bordje naar de keuken gebracht, terwijl zij op de bank zat en tv keek. Prima om een keer te doen maar liever niet want je geeft ze een vinger...ik doe echt niet alles perfect en hij doet de was bv maar over het algemeen zie ik gewoon dat we niet op 1 lijn liggen qua opvoeding, er altijd een weerwoord komt als ik iets zeg en ik op deze manier niet mijn kids zelfstandige kids/volwassenen kan maken. Oudste dochter is 8, heeft ADHD met medicatie en onze oudste zoon is 6 en is hoogbegaafd. Ook daarin veel 'gedoe' geweest met school omdat zij niet zien wie hij is en wat hij kan..na de zomervakantie gaan ze beide naar een andere school en zitten we nog met opvang stukje. Zelf ben ik gestopt met werken op de plek waar ik 3 jaar heb gewerkt, probeer ik de afgelopen maand wat rust te krijgen, maar ik voel me alleen maar verdrietig en gestresst. Ik ben geen gezellige, vrolijke, fitte moeder meer... Wilde dit vooral spuien. Maar als iemand nog een tip heeft, hoe met partner om te gaan, let me know.
