Alles gaat goed hier, dat voorop. Maar nu we het idee krijgen dat de tandjes beginnen te komen wordt Caileigh onrustiger. Ze huilt meer en ik kan dat volledig begrijpen. Het is vermoeiend, maar ik stoor me er niet aan, ik vind het vooral zo zielig voor haar. Manlief daarentegen... die haat het als ze huilt. Hij wordt zo chagerijnig naar haar en naar mij. En ze huilt bijna nooit en als ze dan eens huilt dan begint ie meteen boos te worden dat ze moet stoppen. Ik reageer dan dat ze best eens mag huilen en dat ie niet weet wat er in haar hoofd omgaat. We hebben er ook al over gesproken, meerdere malen, op diverse momenten. Maar hij blijft zich zo gedragen.
Dat hij het vervelend vind, vind ik best, maar dat ie meteen zo reageert naar haar, maar ook mij afzeikt vind ik niet fijn. Hij doet er ook niets aan, na herhaaldelijk verzoek.
Dat hij het vervelend vind, vind ik best, maar dat ie meteen zo reageert naar haar, maar ook mij afzeikt vind ik niet fijn. Hij doet er ook niets aan, na herhaaldelijk verzoek.