Wat vinden jullie van jezelf als moeder?

A

ANONYMOUS_USERNAME

HOi hoi,

Zojuist las ik van iemand ( sorry weet even niet meer wie) dat het moederschap haar is meegevallen. Ik was benieuwd hoe jullie dachten dat jullie als moeder zouden zijn en hoe je nu werkelijk als moeder bent. En of het moederschap je is meegevallen of juist tegen.

Toen ik nog klein was, wist ik nooit wat ik wilde worden, behalve dat ik moeder wilde zijn. IK snapte ook werkelijk niet dan moeders wilden werken, je wilt toch 24 uur per dag bij je kleintje zijn? Maar daar ben ik behoorlijk van terug gekomen, moet ik tot mijn schande zeggen. Ik werk nu 23 uur per week en ik zou het volgens mij echt niet redden als ik niet werk.
Dat is iets wat me behoorlijk van mezelf is tegengevallen, ik heb heel weinig geduld met ze, vooral met Stijn moet ik zeggen. Af en toe kan ik echt boos op hem worden, gewoon omdat hij niet doet wat ik op dat moment vind dat hij moet doen. Ik erger me dan echt een beetje aan hem, terwijl als ik er rustig overnadenk, ik best weet dat ik onredelijke dingen van hem verwacht, ik vergeet soms dat hij pas twee is.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik hou heel veel van Stijn en Jojanneke en ik kan ook echt genieten van de momenten samen, maar ik geniet ook heel erg van mijn werk en even niet de mamma van zijn, maar gewoon Carina.

Groeten Carina
 
hoi,

ik denk dat ik dat geschreven heb.
Bij mij is het een beetje andersom. Ik zag mezelf nooit als moeder. Ik had geen ervaring met kinderen en was alleen bang dat ik het verkeerd zou doen.
Pas tegen mijn dertigste ging het kriebelen en nadat we getrouwd zijn (na 9 jaar samen zijn) was ik vrij snel zwanger.
het klinkt zo arrogant, maar je vraagt ernaar , maar ik vind dat ik het best goed doe.
Ik ben behoorlijk consequent, probeer toch genoeg liefde te geven (knuffelen enzo, dat gebeurde bij ons thuis vroeger nooit namelijk) het is me dan ook meegevallen. Nu moet ik er wel bij vertellen dat we een heel makkelijke en meegaande dochter hebben.
In het verleden heb ik me wel eens afgevraagd of dat wel klopte, of er niet iets scheelde omdat ik liever zou zien dat ze wat meer van zich af zou bijten, maar dat gaat nu gelukkig goed.
Daarnaast zou ik het waarschijnlijk ook allemaal niet zo ''makkelijk'' vinden als ik heel de dag thuis zou zijn. Ik vind het fijn om te werken en ik ben blij dat jasmijn het goed naar haar zin heeft op het kinderdagverblijf. (3 lange middagen per week).

Gisteren gingen mijn man naar een kast kijken in een winkel. En daar hadden we voor de allereerste keer een grote scene. Zoals ik al 100 keer in de supermarkt bij andere kinderen heb gezien, zette de mijne het op een bleren. Er was niks mee te beginnen, ze wilde niet in die winkel zijn. Op de grond rende ze weg naar de uitgang, in pap's armen bleef ze gillen.
Ik ging echt door de grond en wist voo rhet eerst niet was ik moest doen. Boos worden? Weglopen en haar haar zin geven? We hebben zo lang mogelijk volgehouden en zijn toen naar huis gegaan. In de auto hebben we echt even met elkaar gesproken, jemig hoe moet je met zo'n situatie omgaan?
Ik realiseer me dat ik gezegend ben met zo'n eerste keer pas na 2 jaar,
Ik ben nu 37 weken zwanger van nr2. Zul je zien dat ik dan een super driftkikkertje krijg. Vraag me het dan nog eens over een jaartje ofzo :) of ik mezelf een goede moeder vindt!

groetjes ELke

 
Ik voel me regelmatig geen goede moeder, de oudste is aan het peuterpuberen en dat valt met een baby van 5 maanden niet altijd mee. Nu heb ik een half jaar thuis gezeten en ik ben één dikke brok frustratie dus misschien knapt het op als ik weer aan het werk ga (morgen dus). Ik ben een moeder die ook een stukje voor zichzelf nodig heeft en daar voel ik me regelmatig schuldig om maar aan de andere kant ben ik een betere moeder omdat ik dat stukje voor mijzelf neem. Als ik werk heb ik s'avonds meer plezier van mijn kinderen omdat ik dan ook echt blij ben om ze weer te zien en thuis zitten met 2 kinderen vind ik gewoon niks. Met 1 kind vond ik het nog wel gaan maar nu met de 2 kinderen vind ik het erg zwaar omdat ik zelfs niet aan huishouden toe kom terwijl ik zo'n poetsmiep ben.  De dagen dat ik weer ga werken ga ik maar als een stukje ontspanning zien en de huishouding dat komt ook wel weer maar ik vind het met recht de tropenjaren en daar moet ik helaas  toch  doorheen.

Groetjes,

Puk    
 
Leuk deze topic. Ik dacht er namelijk vandaag nog aan en ook ik vind het behoorlijk arrogant klinken. Maar ik vind mezelf toch wel een goede moeder. Ik denk dat het zeker scheelt dat de oudste goed luistert en lief is, maar wel haar ondeugende streken heeft. De jongste is nu 4,5 maand, dus dat moet zich nog ontwikkelen, maar ook die ik tot nu toe vrij makkelijk.
Mijn man en ik praten regelmatig over hoe de opvoeding gaat en we zitten allebei op 1 lijn en dat is erg prettig. We zijn erg consequent en geven de grenzen goed aan. In het begin moest ik daar wel even in zoeken, dat ik niet altijd de baas wilde zijn. Ook zij moet haar grenzen kunnen ontdekken. Dus af en toe een beetje meeveren. En als we zeggen dat ze iets niet mag, want anders moet ze naar bed of iets anders.. dan doen we dat ook. Ik zie namelijk regelmatig om mij heen, dat ouders iets zeggen, maar het vervolgens niet waar kunnen of willen maken. Dat voelt een kind volgens mij haar fijn aan. Ik denk dat dat vaak een valkuil is van ouders.. Maar goed, wat loop ik hier betweterig te doen, ik ben oo maar een leek en een ieder gaat op zijn gevoel af.
Zo  lang de kinderen maar genoeg liefde en complimenten krijgen, dan komt het allemaal wel goed, geloof ik.
Goh.. toch een heel epistel geworden, maar het laatste meen ik wel degelijk.
Kortom, zolang we allemaal liefde aan ze geven en onze fouten inzien, zijn we allemaal topmoeders!
Veel liefs mamajo.
 
hoi hoi,

leuke topic.
ik denk dat ik het wel goed doe. oei wat klinkt dat raar over jezelf.
maar linsey is eigenlijk een heel makkelijk meisje.
tuurlijk ze heeft ook kuren, zoals herrie trappen in de winkel. en dan op de grond gaan zitten, maar ik laat haar zitten en   loop een stukje verder en dan komt ze vanzelf.
puberen kan ze ook aardig. en ook ik word soms echt boos op haar en heb er later weer spijt van.

maar zolang ze gelukkig en blij is. lekker maf en idioot kan doen. lekker komt knuffelen   of bij ons wil hangen, zitten, liggen, en papa en mama nog steeds de liefste vind, doen we het denk ik wel goed

gr. danielle
 
leuk topic!

Ook ik ben redelijk tevreden over mezelf als mama. Ik zou mezelf in ieder geval wel als mama willen hebben. We hebben voldoende ruimte voor zelf ontdekken, uitproberen, ondeugende streken, spelen, stoeien en ginnegappen. Maar ook duidelijke grenzen en regels.
Wat betreft geduld opbrengen gaat het me ook best goed af, alhoewel ik het soms ook niet kan opbrengen. (zeker als ze loopt te dreinen)

Maar ik geloof dat ik een nog betere moeder zou zijn als ik NIET zou hoeven werken. Nu heb ik veel te vaak het gevoel dat ik niet voldoende tijd kan steken in samen spelen en op stap gaan (behalve boodschappen doen). Op de dagen dat ik werk (maandag tot 13.30, dinsdag+woensdag+donderdag tot 16.00 en vrijdag tot 12.00) komt het bijvoorbeeld vrijwel niet van om even een rondje buiten te lopen. Want buiten m'n werktijden om moet er ook nog eten op tafel komen en het huishouden gedaan worden. Vaak blijft het dan vooral bij even snel spelen en gewone verzorging (in bad doen e.d.).
Dus eigenlijk het tegenovergestelde van een aantal van jullie; hier heb ik dus een grote brok frustratie over!

't is ook nooit goed he?!

@ Elke; "gefeliciteerd" met je eerste driftbui ervaring!
 
Ik heb altijd geroepen dat ik heel jong moeder wilde worden en dat ik dan zou stoppen met werken. Dit kwam misschien ook wel door mijn eigen moeder want die was altijd thuis. Maar goed we leven in andere tijden als toen.
Ik ben ook niet jong moeder geworden, ik was al 30. Niet heel oud, maar vroeger dacht ik aan begin 20.
Verder doe ik alles waarvan ik altijd gedacht had dat ga ik niet doen. een kind heeft een eigen slaapkamer en die slaapt niet bij mij, ze heeft 5 maanden in een wiegje naast mijn bed gestaan. Een kind tussen in nemen daar ging ik ook niet aan beginnen, en ook dat is al meerdere malen voorgekomen.
Logeren geen probleem, even lekker tijd voor jezelf, nou toch maar niet, ze is inmiddels twee en nog niet wezen logeren. Een avond weg kost me al moeite.
Kortom ik ben een hele andere moeder als ik altijd gedacht had. Ik merk dat toen ze geboren werd en je dan ineens mama bent ik ook een heel sterk verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelt heb naar haar toe. Het is echt mijn meissie en daar wil ik voor zorgen. Gelukkig denkt mijn man ook zo en heeft er ook moeite mee ze te laten logeren. Wij hebben ook op dit moment niet de behoefte om samen een weekend weg te gaan. Als we weggaan gaat ze gewoon lekker mee en dan genieten we van ons gezinnetje.
Ik weet niet of ik het goed doe als moeder. Ik probeer op de dagen dat ik niet werk er helemaal voor haar te zijn. Lekker samen zwemmen, muziek op schoot, spelen met de duplo, buiten lekker wandelen, boekjes lezen  enz. In het weekend als ze wakker wordt 's morgens lekker met zijn alle in het grote bed en gek doen.
Ook zijn er momenten dat ik mijn geduld kan verliezen. Het is een echte meid die goed weet wat ze wil. Als ze iets doet wat niet mag en je zegt er wat van dan gaat ze er een spelletje van maken en dan kan ik echt even boos worden op haar. Achteraf kan ik dan ook weleens denken doe niet zo moeilijk, maar ze moet ook leren luisteren en weten dat niet alles kan.
Ik hoop dat als ze straks volwassen is ze op een leuke jeugd terug kan kijken waar er ruimte was voor haar en haar verhalen.

Wat ik ook nooit van mezelf gedacht had is dat ik gevoelig zou zijn voor reacties of opmerkingen van mijn omgeving. Ik was altijd wel een harde, maar de zwangerschap en alles wat erbij hoort heeft emotioneel een hoop met me gedaan. Ik kan nu best weleens gaan twijfelen door wat andere van me denken en vinden wat ik doe. Dat komt ook dat ik het gevoel heb dat sommige mensen vinden dat ik verkeerd met mijn kind omga. Zoals bv de regelmaat die we hebben, 's avonds op tijd naar bed, tussen de middag nog even slapen, dat wordt door sommige als vreemd ervaren en dan is het raar dat je 's avonds niet op een verjaardag komt. En we zijn heus niet zo strikt dat ze stipt iedere avond om 19.00 uur op bed ligt, maar wel zo regelmatig mogelijk omdat we gemerkt hebben dat ze daar het beste op reageert. En ze is gelukkig erg makkelijk.

Maar misschien dat we over een jaar of 18 nog eens terug moeten blikken en kijken hoe we het er vanaf gebracht hebben.

Ik vind het moederschap wel heel erg leuk, maar ook soms best lastig.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan