werd radenloos verdriet.
Onze zoon Roan Patrick mocht niet bij ons blijven.
Vrijdag 20 oktober zijn we nog bij de verloskundige geweest. Ons kindje
bewoog nog lekker en zijn hartje klonk goed. De vk heeft me nog
gestript en een afspraak voor maandag gemaakt bij de gynecoloog. Bij
het weggaan voelde ik een flinke onrust over me heen komen. Maar alles
was goed, dus we wachten het maar gewoon af. Zaterdag was ons kindje
erg rustig, maar ik was ook erg druk. 's Avonds denk ik hem nog wel
even gevoeld te hebben. Zondag was ik erg bang, maar erg aan het
ontkennen. Dacht aan een stilte voor de storm. Maandag ochtend om 3.30
uur werd ik wakker en kreeg ik weeen om de 7 minuten. Een opluchting
gierde door mijn lijf. Toch de stilte voor de storm......??? De weeen
werden sterker en kwamen om de 5 minuten. Om 8 uur hebben we de vk
gebeld. Die zei dat het geen echte weeen waren omdat ze maar 30 seconde
duurde. Nou ik ben dan wel nooit eerder zwanger geweest, maar als dit
geen echt weeen zijn, dan weet ik het ook niet meer. Zij vond dat
wanneer er geen verandering in kwam ik gewoon naar mijn afspraak moest
bij de gynecoloog.Die hadden we om 11.30 uur. Daar aangekomen eerst
inwendig bekeken hoeveel ontsluiting ik had. Besproken wanneer ik
ingeleid zou worden, als de bevalling zich niet zelf zou aankondigen.
Dat zou woensdag pas kunnen. Daarna moest ik voor een ctg. Ik lag daar
op bed en in eerste instantie vond ze een hartslag. Maar toen bedacht
de verpleegkundige dat het ook weleens de mijne kon zijn. En het bleek
idd de mijne te zijn. De vk werd erbij gehaald voor een echo en ook zij
kon de hartslag van ons kindje niet vinden. Toen werd de gynecoloog
erbij gehaald en werd onze nachtmerrie werkelijkheid...ons kindje is
gestopt met leven.
De bevalling was een hel. Deze is dinsdag om 8.30 uur ingeleidt en er
is flink wat misgegaan. Pas om 23.50 uur ben ik onder narcose
"bevallen" van een schitterende zoon. Een flinke jongen van 57 cm lang
en ruim 9 pond. Ondanks ons enorme verdriet zijn wij trots op zo'n mooi
kereltje.
De bevalling was een hel. Als Roan geleefd had had ik hem niet zelf
kunnen baren, helaas moest ik hem nu wel zelf baren. Maar na 14 uur
ploeteren kwamen ze er eindelijk achter wat niet levend had gekund kan
ook niet dood.
We hebben vrijdag 27 oktober afscheid genomen van ons mooie zoon. Roan is gecremmeerd, maar woont in ons hart.