Wat wij zouden willen....



Wat we zouden willen....

We zouden willen dat Ninthe* niet overleden was, wij zouden willen dat we haar terug hadden.

We zouden willen dat je niet bang zou zijn haar naam uit te spreken. Ninthe* is belangrijk voor ons. Het is belangrijk voor ons om te horen dat zij ook voor jou belangrijk is.

Wij zouden willen dat Ninthe* ook op jullie verjaardagskalender bijgeschreven is.

Als wij huilen en emotioneel worden als je over Ninthe* spreekt, dan zouden we willen dat je weer dat het niet is omdat jij ons pijn hebt gedaan. Het overlijden en moeten missen van Ninthe* is de oorzaak van onze tranen. Jij hebt over Ninthe* gesproken en daardoor de kans gegeven ons verdriet te delen. Dank je!

Het is niet besmettelijk om ouders van een overleden kindje te zijn, dus zouden we willen dat je ons niet uit de weggaat, we hebben je nu meer nodig dan ooit.

We hebben best wel eens afleiding nodig en willen heel graag horen hoe het met jou is.

We weten dat je veel aan ons denkt, wij weten dat het overlijden van Ninthe* je verdriet doet, we zouden willen dat je ons dat laat weten door te bellen, een kaart of een brief te sturen, een arm om onze schouders slaan. We zouden willen dat je niet verwacht dat ons verdriet na 6 maanden, 1 of 5 jaar over is.

Weet je niet hoe je met ons om moet gaan, zeg dat dan gewoon, dan kunnen we erover praten.

Wij zouden willen dat je niet van ons verwacht "er niet aan te denken" of om "gelukkig te zijn" Het zal nog lang duren voordat zoiets kan, dus hou jezelf niet voor de gek.

Als we zeggen "het gaat goed" dan zouden we wilen dat je begrijpt, dat we ons niet altijd daadwerkelijk goed voelen.

We zouden willen dat je begrijpt dat verdriet mensen verandert. Toen Ninthe* overleed, stierf er een deel van ons met haar. Wij zijn niet meer dezelfd Jacco en Randy die wij waren voor Ninthe* stierf en we zullen nooit meer dezelfde worden.

Wij zouden heel graag willen dat je ons begrijpt. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt, ons verdriet, en ons verlies, onze stilte en onze tranen, onze leegte en onze pijn.

Maar we hopen dagelijks, dat je het nooit zal begrijpen....

Liefs Randy



 
ik ken jullie niet,
ik ken Ninthe* niet
ik ken de voor geschiedenis niet
ik ken het verdriet niet

het enige wat ik kan is met jullie meeleven,  
het enige wat ik kan  zeggen is dat de tranen in mijn ogen staan  
het enige wat ik kan is hopen dat het mooiste en liefste meisje voor jullie zal blijven

heel veel sterkte met alles

Nicky
 
Hoi Randy,

Wow! Wat heb je dat mooi verwoord zeg. Ik was er even helemaal stil van. Het klopt ook eigenlijk helemaal wat je schrijft. We hebben echt genoeg reacties om ons heen gehad, echt de liefste kaartjes en bloemetjes. Gelukkig geen enkele negatieve reactie, of we wel de juiste beslissing hebben genomen om de zwangerschap af te breken. Maar wel van: Ach....je weet in ieder geval dat je vruchtbaar bent! Mja.....dat is zo....alsof ik daar op zit te wachten. Of: Die heeft dat ook mee gemaakt: een miskraam van 6 weken. Tja....6 weken of 23 weken is nogal een verschil. Niet dat ik wil zeggen dat een miskraam niet erg is....tuurlijk wel. Maar dan heb je niet al een compleet kind in je armen!

En we hebben opeens weinig vrienden meer. Niemand die je huis meer kan vinden. Of je gewoon durven op te bellen, om te vragen hoe het met je gaat. Zijn ze dan bang dat we in huilen uit gaan barsten? Soms zal dat zo zijn ja.....maar niet altijd. En so what?! Dan huilen we even....! Ook durft niemand zn naam uit te spreken. Als ik het over Danny heb, kijken ze me raar aan. !!!Hallo: Ik ben trots op mn zoontje hoor! Ook al leeft hij niet meer!!!! Zelfs mn ouders zwijgen het helemaal weg. Alsof er nooit meer iets is gebeurd.......Gelukkig kunnen mn man en ik er goed over praten. Soms heeft de een het moeilijk, soms de ander. En dan huilen en praten we samen. Aanstaande woensdag gaan we de urn met de as van Danny *  ophalen, dan is hij eindelijk voor altijd bij ons! (Thuis)

Op mn werk zijn ze gelukkig ook vol begrip. Op mn afdeling in ieder geval. Vorige week, zat ik opeens spontaan te huilen! Uit het niets. Op het laatst zaten we met zn allen te huilen. Zo zie je maar: Er wordt absoluut meegeleefd, alleen merk je het niet altijd. Ik werk trouwens ook nog op arbeidstherapeutische basis. En mn manager heeft aangegeven, dat ik alle tijd er voor moet nemen, die nodig is. Ik heb immers nogal een "tik" opgelopen, zoals hij het formuleert.

Nogmaals, heel mooi verwoord! Had het niet beter kunnen doen.

We houden onze kindjes in ieder geval altijd in onze gedachten!!!!!

Liefs, Kitty
 
Ik heb precies hetzelfde verhaal naar mijn familieleden gestuurd, toen onze Rody* zijn eerste engeltjesdag had.
Dit jaar vieren we al zijn 3e engeltjesdag.
Ik hoop, dat iedereen die je dit heeft gestuurd nu begrijpt wat te doen.
Bij ons heeft het geholpen.

groetjes mamarovileur
 
Beste Randy,

Hoe herkenbaar zijn jouw woorden!
Voor ons is het pas 4 maanden geleden dat Sven is overleden, maar voor veel mensen is het alweer vier maanden geleden. Hij zat nog maar 19 weken in mijn buik.

Ja het leven gaat door, maar zal nooit meer hetzelfde zijn. We zijn ouders geworden, maar hebben geen kindje in onze armen. Een bepaalde glans is weg. Uiteraard zijn we supertrots op ons zoontje, zoals jullie op jullie dochter zijn.

Vriendinnen ben ik gelukkig niet verloren, maar er zijn genoeg mensen die niets meer laten horen. Ik ben ook harder geworden daarin. Deze mensen kunnen dan ook niets meer van mij verwachten. Ik kan en wil mijn energie daar (nu) niet in steken.

Randy, ik wil je heel veel sterkte wensen. Ninthe zal altijd bij jullie zijn, net als Sven bij ons.

Liefs Ivanka
 
hoi randy en hubbie,

Mij ken je wellicht van het forum waar je bij hoort(hoorde),

gelukkig horen we nog regelmatig wat van je en dat is heel fijn, ik heb toen en nu nog steeds veel aan jullie gedacht niet dat mij ooit is overkomen wat jullie is overkomen.
Maar het is belangrijk dat je sterk in je schoenen staat en blijven praten dat is alleen maar goed, hoop dat alles stapje voor stapje in de goede richting gaat voor jullie allebei want meesteal word er niet zo aan de vader gedacht want zeggen ze dan "die heeft het kindje niet van zo dichtbij meegemaakt" nou daar denk ik heel anders over een papa word pas papa als het kindje geboren is maar leeft ook naar zo'n situatie toe alleen doen mannen dat anders dan wij vrouwen, niet lullig bedoeld! :eek:>

Ik vond het trouwens heel mooi verwoord hoe je het hierboven geschreven hebt randy ik zat met tranen in mijn ogen, ik ben daar zo wie zo al heel gevoelig voor, maar ik   en de andere meiden van maart hopen snel weer van je te horen.

groetjes abby
 
Ik ben ook helemaal onder de indruk van jouw verhaal. Dit is ook precies hoe ik me voel! De eerste weken na het overlijden van onze zoon (bij 24 weken vanwege een ernstige stofwisselingsziekte) werd er nog over gepraat. En inderdaad als mensen mij vragen hoe het met me gaat dan zeg ik maar gewoon 'goed hoor', ze willen toch niet horen dat ik me ontzettend rot voel.
Toen ik pas bij een vriendin was zag ik mijn zoon op haar verjaardagskalender staan, mijn hele dag was goed, wat was ik trots op mijn zoon. Ik heb 1 dochter en als ik met haar ga wandelen dan zou ik het liefst tegen iedereen die ik zie willen vertellen dat ik ook nog een fantastische zoon heb maar dat hij er helaas niet meer is. Maar ja, daar zit niemand op te wachten.....
 
Heel herkenbaar Randy. Heel mooi om te lezen; het komt dicht bij m'n gevoel.
En weet maar zeker dat Ninthe* daarboven supertrots is op haar papa en mama.
Enne.... succes verder; hoop dat er snel weer een nieuw wondertje in je buik mag groeien. Liefs, Sigrid s.
 
Terug
Bovenaan