Wat wordt ze groot.....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Vandaag is Elize voor de allereerste keer naar de psz gegaan......wat wordt ze toch groot.....2 jaar alweer en lekker aan het kletsen. Samen aan het handje van haar grote broer Hjerre wandelde ze de nieuwe wereld binnen....Ik dacht te gaan werken, maar dat ging niet helemaal door ( ik ben tegenwoordig juf van 2 levensbedreigde zieke kinderen, waarvan er vandaag 1 te ziek was)

Zo zat ik thuis......stilte......
Ik had het moeilijk, ook omdat ik nu bijna 37 weken zwanger zou moeten zijn van Thye* en me zo verheigd had op die donderdagochtenden met hem wanneer Elize en Hjerre op de psz zouden zitten...

Wat vliegt de tijd toch en waar naar toe?

Liefs Hanneke
 
Hey Hanneke,

Wat is alles soms toch zo dubbel he! Je staat te juichen bij iedere stap vooruit en vervolgens staan we te roepen dat het te snel gaat...... moeders!?!

En ik kan waarschijnlijk maar een klein beetje voorstellen hoe leeg het voelt zonder het vooruitzicht op je donderdagochtenden met Thye*. Dat zal best moeilijk zijn.

Liefs Nelleke
 
hi Hanneke,

Ik ben een tijdje niet actief geleest maar begrijp ik goed dat jij je kindje hebt verloren?? Wat erg..heb er geen woorden voor. Heel veel sterkte Hanneke

veel liefs
Marielle
 
Jemig is je meisje ook al 2?! Ja, de tijd vliegt idd.

Confronterend hoor, zo'n stille ochtend thuis. Niet leuk, maar ik denk wel belangrijk. Door af en toe stil te staan (eigenlijk letterlijk) bij alles wat jullie hebben meegemaakt, kun je het uiteindelijk een plekje gaan geven. Met 2 kinderen die constant aandacht vragen kan ik me voorstellen dat juist dat stilstaan er vaak niet van komt.
Blijf hier ook vooral lekker dingen van je afschrijven.

En achteraf? Vond je vanmiddag (achteraf gezien) ook niet dat de tijd voorbij was gevlogen? Hoe hadden ze het samen gehad op de psz?

Groetjes,
Ellen mv Julian
 
Heel herkenbaar hoor. Thomas kan ook zo trots als een pauw Nina bij de hand nemen en naar school of gym lopen. Hij loopt er dan ook heel stoer bij als grote broer zijnde... Zo lief en beschermend ziet dat er nu al uit! Ik kan ook echt inderdaad al kijken van: Gut kerel, wat word je groot als jij de wereld uitlegt aan je zusje en haar meeneemt...

En lieve Hanneke.... Ik denk dat de donderdag ochtenden nog heel lang voor jou en Thye zullen zijn. Juist omdat je je er zo op verheugd had! Nu zullen ze nog even verdrietig zijn, maar ik weet zeker dat er een donderdag ochtend komt waarop je over je buik aait en met een glimlach aan dat mooie manneke kunt denken, en het verdriet al heel anders aan zal voelen...

Hele dikke kus, Marieke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan