<p>Dag allemaal,</p><p>Afgelopen maand zijn we aan het klussen geweest voor een derde. Veel gesproken, veel getwijfeld. We gaven het een poging. Helaas was ik rond de eiersprong ziek + extra werk en stress rond de kerst = geen zwangerschap.</p><p>Balen denk je dan. Maar door alle onzekerheden in de dagen voor mn memtruatie, door lichamelijke ongemakken die er normaal niet waren werden mn gedachte zo heen en weer geslingerd dat ik er helemaal klaar mee was. Klaar om ongesteld te worden en al dit "gezijk" achter me te laten. Eenmaal ongesteld en opgelucht voor een dag, begon de dag erna het gekriebel toch weer. Maar door mijn gedimdam heeft manlief er eigenlijk "niet zo zin meer in". Het is goed met de twee die we hebben. Wat doen we moeilijk?</p><p>Maar als ik dan weer denk: nou dit is het dan. Word ik toch best een beetje verdrietig.</p><p>We hebben de afgelopen paar dagen veel gesproken. Alle bezwaren zijn oplosbaar. Voor mezelf kijk ik nu puur naar: wij nog een kindje, met alle liefde die je daar voor krijgt en geeft. Manlief ziet het niet zo "zweverig" een baby is altijd leuk over 20 jaar ook en dan worden we misschien wel opa en oma dus prima toch... toch twijfelt ie ook weer: een reden om het niet te doen is er nou ook niet echt.</p><p>Wat een chaos in ons hoofd. Buikpijn krijgen we er van. Zetten we door of toch niet. Ik wil het er niet door drukken want ik wil het alleen als hij er achter staat. Zolang ik dat gevoel niet heb wil ik niet. Maar hij weet het gewoon niet. Hij zegt: als jij het echt graag wilt doen we het toch. Ik wil het je niet ontnemen.</p><p>En die woorden zorgen er juist voor dat ik het dan weer niet wil. Niet op die manier.</p><p>Help!</p>
