Hi Lois,
Mijn eerste bevalling was ook met een ks, net als bij jou gepland vanwege stuitligging. Ik heb steeds gedacht en gehoopt dat deze bevalling ook met een ks zou zijn. Waarom weet ik niet, maar de angst dat mijn bekken te smal zou zijn (want volgens de gyn was dat misschien de reden dat de oudste in de 35e week naar stuit gedraaid was) en de redelijk positieve ervaring van de ks speelden denk ik wel mee. als ik had mogen kiezen was ik voor een ks gegaan. Sterker nog, ik baalde er bij de laatse controle (met 32 weken) van dat de kleine al netjes met het hoofdje ingedaald was.
Uiteindelijk ben ik onverwacht vroeg (met 34 weken zwangerschap) en vaginaal bevallen van een dochter. Na een zgn. stortbevalling, in 2 uur volledige ontsluiting en na 10 minuten persen was ze er. Echt, super. En dan dat gevoel van dat kindje meteen op je borst, zo bijzonder. Zelfs bij ons, terwijl ze toch al na een paar minuten werd weggehaald. En dan de genezing achteraf. Ja, je waggelt wel iets van de schade aan de onderkant, je hebt een wat beurs gevoel aan de onderkant (zelfs als je geen hechtingen hebt). Enne, ik ben flink uitgescheurd van al dat natuurgeweld, maar zelfs dat valt mee. En daar waar ik na de ks na een maand nog moe, hangerig was en pijn in mijn buik had, voel ik me nu kiplekker, heb nergens last van en de bevalling lijkt een eeuwigheid geleden.
Lang leve de vaginale bevalling.
