Hallo allemaal,
Helaas heb ik ook slecht nieuws.... Vanochtend is bevestigd waar ik al 2 dagen bang voor was, ons kindje leeft niet meer. Eergister werd ik wakker in de stellige overtuiging dat ik niet zwanger meer was en dat gevoel kon ik niet wegpraten/denken. Toen ik gisterochtend ineens helderrood bloed verloor was ik dan ook totaal in paniek. Gelukkig konden we direct bij de VK terecht, en daarna was ik wel wat gerustgesteld. Voor de zekerheid heeft ze toch een afspraak voor een echo laten maken en daar konden we vanochtend om 8.15 al terecht. Toen was het direct duidelijk. Ik zou nu 10 weken en 3 dagen zwanger zijn en ons kindje is niet groter geworden dan 8 weken en 2 dagen. Het is dus al 2 weken dood. Terugdenkend was dat de periode dat mijn misselijkheid ineens sterk afnam en andere kwaaltjes ook minder werden. Op de echo was duidelijk te zien dat het vruchtje al bezig was te vervagen, de verwachting is dan ook dat het binnen enkele dagen vanzelf wel zal uitdrijven. De VK heeft mij bijgepraat over wat ik kan verwachten, maar ik geloof dat ik dat liever niet had wilen weten, ik vind t nu eigenlijk allemaal doodeng.
De vorige keer toen het misging, in april, was ik vooral boos op mijn lichaam dat mij in de steek liet en ook erg verdrietig. Nu ben ik er best rustig en nuchter onder, misschien ook omdat ik het al wel had verwacht.
De VK heeft al laten doorschemeren dat ze me nu kan gaan doorverwijzen naar de gyn om te laten onderzoeken wat er mogelijk mis kan zijn. Dat is ook wat ik wil, want eigenlijk heb ik altijd al het gevoel gehad dat zwanger worden bij mij niet vanzelf zou gaan. Het moet nu maar eens duidelijk worden en ik wil niet op een volgende miskraam wachten.....
Dat het leven soms wrang in elkaar zit blijkt bij ons vandaag ook wel. Vanmiddag lieten onze buren weten vannacht een dochtertje te hebben gekregen. En dat betekent als naaste buren deze week op kraamvisite en een geboortebord, compleet met vlaggen en slingers, in de tuin zetten. Hoewel ik het voor hen erg mooi vind allemaal en ik het ze van harte gun, heb ik er wel een raar gevoel bij.........
Groetjes,
Karin
Helaas heb ik ook slecht nieuws.... Vanochtend is bevestigd waar ik al 2 dagen bang voor was, ons kindje leeft niet meer. Eergister werd ik wakker in de stellige overtuiging dat ik niet zwanger meer was en dat gevoel kon ik niet wegpraten/denken. Toen ik gisterochtend ineens helderrood bloed verloor was ik dan ook totaal in paniek. Gelukkig konden we direct bij de VK terecht, en daarna was ik wel wat gerustgesteld. Voor de zekerheid heeft ze toch een afspraak voor een echo laten maken en daar konden we vanochtend om 8.15 al terecht. Toen was het direct duidelijk. Ik zou nu 10 weken en 3 dagen zwanger zijn en ons kindje is niet groter geworden dan 8 weken en 2 dagen. Het is dus al 2 weken dood. Terugdenkend was dat de periode dat mijn misselijkheid ineens sterk afnam en andere kwaaltjes ook minder werden. Op de echo was duidelijk te zien dat het vruchtje al bezig was te vervagen, de verwachting is dan ook dat het binnen enkele dagen vanzelf wel zal uitdrijven. De VK heeft mij bijgepraat over wat ik kan verwachten, maar ik geloof dat ik dat liever niet had wilen weten, ik vind t nu eigenlijk allemaal doodeng.
De vorige keer toen het misging, in april, was ik vooral boos op mijn lichaam dat mij in de steek liet en ook erg verdrietig. Nu ben ik er best rustig en nuchter onder, misschien ook omdat ik het al wel had verwacht.
De VK heeft al laten doorschemeren dat ze me nu kan gaan doorverwijzen naar de gyn om te laten onderzoeken wat er mogelijk mis kan zijn. Dat is ook wat ik wil, want eigenlijk heb ik altijd al het gevoel gehad dat zwanger worden bij mij niet vanzelf zou gaan. Het moet nu maar eens duidelijk worden en ik wil niet op een volgende miskraam wachten.....
Dat het leven soms wrang in elkaar zit blijkt bij ons vandaag ook wel. Vanmiddag lieten onze buren weten vannacht een dochtertje te hebben gekregen. En dat betekent als naaste buren deze week op kraamvisite en een geboortebord, compleet met vlaggen en slingers, in de tuin zetten. Hoewel ik het voor hen erg mooi vind allemaal en ik het ze van harte gun, heb ik er wel een raar gevoel bij.........
Groetjes,
Karin