Weer niet...

A

Anoniem

Guest
Hoi,
Vandaag weer ongi geworden...
We zijn inmiddels al meer dan 2 jaar bezig. En inmiddels ook in het ziekenhuis bezig: eerst zeiden ze (na slechte zaadtest en slechte samenlevingstest) dat de kans op zwangerschap heel erg klein was. Na een goede zaad- en samenlevingstest zeggen ze nu dat het gewoon moet lukken (ja,ja...) Zeker ook omdat we al een kindje van 3 jaar hebben.
Ik heb inmiddels een maand of 4 geleden ook een HSG gehad, geen afwijkingen maar helaas ook nog niet zwanger terwijl je een verhoogde kans zou hebben.
Ik vind het echt elke maand weer moeilijker worden en het beinvloedt bijna mijn hele leven. In mijn omgeving weet bijna niemand het maar na elke opmerking over een eventuele zwangerschap is dat toch weer slikken (wat kunnen mensen soms toch bot zijn)
Sorry, voor het geklaag maar ik moest het even kwijt!
Groeten, Janne (in een hele erge baal-bui!)
 
Hoi Janne,

Wat ongelovelijk hard is dit eigenlijk he, mensen die je eigenlijk geen kindje gunt die zijn patsboem zwanger en jullie zijn al zolang bezig voor nr 2 en dat mag tot nu toe nog steeds niet zo zijn.
Ik wens jullie heel veel succes, en kom op he wees gemotiveerd, ben ik ook na 13 maanden nog steeds. (vind het wel steeds moeilijker)

Geniet lekker van jullie hummeltje die jullie nu hebben, lekker knuffelen met elkaar.

liefs chantie

 
Hoi Janne,

Wij zijn nu een dik jaar verder en ook geen 2de uk. Afgelopen jaar wel 2 keer zwanger geweest, maar dit liep 2 keer uit op een mk.
Ik zit ook weer in baal periode, heb het zo gehad! Dus ik herken je gevoel zeer zeker! Stekte meis, hopen dat 2010 ons jaar is!!!

Liefs grotebroer
 
@Janne,

Begrijp heel goed hoe je je voelt. Het lijkt wel of verder iedereen om je heen gewoon heel makkelijk zwanger wordt en ook nog eens op het moment wanneer het kindje hun het beste uitkomt.

Ook in het ziekenhuis vind ik dat men er heel zakelijk over doet en de impact die de nog niet vervulde kinderwens op je leven heeft uberhaupt niet wil begrijpen. Wij zijn inmiddels ook 1,5 jaar bezig. Zaad is goed, 3x laparoscopie gehad, een groot deel van 1 eierstok verwijderd en bovendien te horen gekregen dat mijn FSH aan de hoge kant is wat kan betekenen dat ik vervroegd in de overgang kan komen. Voor dit moment betekent het dat ik geen 31 (bijna 32) ben, maar biologisch gezien al 35. Wij willen zo graag een kindje, maar ons geduld wordt ook zwaar op de proef gesteld.

Ik wens jou en natuurlijk iedereen op dit forum heel veel succes en hoop echt voor je dat je volgende maand een dikke raak! hebt.

Liefs,
Julia
 
Hoi!

Bedankt voor jullie reacties. Fijn om je hart te kunnen luchten en dan een paar lieve woordjes terug te krijgen!
Ik hoop dat het bij jullie ook niet meer lang duurt.
Het heeft idd ontzettend veel impact op je hele leven. Ik merk dat ik me op mijn werk niet lekker voel, maar ook thuis dwalen mijn gedachten telkens af en dan voel ik me weer ontzettend schulding naar mijn zoontje toe. terwijl ik echt wel heel erg blij met hem ben. Maar ik zou het zo grag nog eens willen meemaken allemaal...
liefs Janne
 
Beste Janne,

Ik lees zelden mee op 'zwanger worden'. Ik zag , toen ik verkeerd klikte ineens jouw verhaal en wilde toch reageren.
Ik heb er ruim anderhalf jaar over gedaan om zwanger te worden. In het begin was het allemaal vrijheid blijheid, op een gegeven moment gaat het je leven beheersen. Ik heb onderzoeken gehad (ook een HSG) en alles leek goed. Wat zou er in de weg staan, zou je denken. Maar nee hoor, geen zwangerschap.

Op een gegeven moment ben ik naar een natuurgeneeskundige arts geweest (ook regulier arts) en gevraagd of hij de link kon leggen tussen het niet zwanger worden, uitslag die ik had en wat andere klachten. Hij heeft mij toen doorgemeten en geconstateerd dat ik een disbalans had in mijn darmhuishouding, waaronder schimmels, gisten en bacteriën. Ik moest een zwaar dieet, en een kuur warbij ik niet zwanger mocht worden en nog wat andere medicijnen (gewoon van de apotheek). Daarnaast ben ik bij een echte goede aziatische Shiahtsu masseuse geweest, ook omdat ik steeds gespannener werd van het hele gedoe en dat wel als een blokkade zat. Zij constateerde precies hetzelfde; dat er ies mis was met mijn darmhuishouding, dat ook invloed had op mijn baarmoeder (had die dokter ook gezegd). En dat ik te gestresst was. Nou dat herken ik wel.

Ik heb het toen ookn even losgelaten allemaal. Ik dacht; eerst hier doorheen en aan mijzelf werken, dan ga ik in okt wel weer naar het ziekenhuis voor vervolgafspraken. De 6 weken niet zwanger worden en mijn instelling maakten het wel weer even allemala wat makkelijker, ik zat zo in mijn hoofd metdat zwanger worden...

Vlak voordat ik naar het ziekenhuis moest had ik een positieve test in handen. Het is tot nu toe gelukkig goed gegaan en ik ben inmiddels 17 weken. Wij zijn heel blij.
Ik vertel je dit verhaal om je een beetje hoop te geven en om je misschien op een idee te brengen om even een uitstapje te maken naar jezelf weer in balans brengen, eventueel in de alternatieve hoek. Er zijn best wel wat

Het heeft zoveel impact allemaal, dat je jezelf voorbij gaat. Ik hoop dat je snel een positieve test mag hebben, net als al die anderen die al zo lang wachten (ps. kijk ook eens op het forum als zwanger worden langer duurt. Iets minder bezocht maar wel herkenbare verhalen).


groetjes,
Laura
 
Janne,

Idd voel me ook vaak schuldig tegenover onze kleine man, terwijl ik echt heel happy met hem ben. Daarnaast hoop ik ooit op een broertje of zusje voor hem. Hij is zo dol op andere kindjes!

Het van Laura is weer hoop gevend!

Liefs grotebroer
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan