Hoi Siraa,
Ik heb ook laatst gereageerd op jouw andere topic over 'levenslust' die je verloren bent. Ik ben gelukkig nooit een kindje verloren maar bij de eerste was alles wel ontzettend spannend omdat hij geheel spontaan prematuur, met 29 weken, geboren werd. Ik was dus evenmin aan werken toe toen mijn verlof erop zat. (Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vergelijk mijn geval niet met het jouwe. Ik kan me alleen verplaatsen in het niet aan werken toe zijn). Ziek was ik de nacht voordat ik weer 'op moest komen draven'. Overgeven, hoofdpijn, misselijk, buikpijn, alles! Ik ben toen wel gegaan en kort daarna kwam ik weer in mijn rol op de werkvloer. Maar dat zal bij jou wellicht anders zijn door je verlies. Mijn huisarts zei destijds dat ik me via hem ziek had kunnen melden en dan had hij ervoor gezorgd dat ik in een soort 'aanvullend verlof-regeling' terecht zou komen. Ik heb dit niet gedaan omdat ik niet 'zielig' was. Ik had een gezond kind, hetzij prematuur, en was gewoon alles nog aan het verwerken (een veel te vlugge bevalling die bijna op de snelweg begon, de angst dat het mis zou gaan, geen kraamtijd, geen zwangerschapsverlof -uitsluitend ziekenhuisbezoeken- noem maar op). Misschien als je eenmaal werkt dat het juist de nodige afleiding geeft. En als je er echt nog niet aan moet denken, zou ik echt even langs je huisarts gaan. Dit wordt (is mijn ervaring) niet onderschat. Ik had een hele lieve, goede en meedenkende huisarts, ik hoop dat jij die ook hebt. Heel veel sterkte. En zoals ik al in mijn eerdere stukje aan jou schreef: zorg ervoor dat je niet jezelf verliest. Daarvoor ben je te belangrijk.
Anouk
