Hallo allemaal,
Ik moet ff mijn verhaal kwijt hoor want ik weet het niet meer. Mijn man en ik zijn al ruim 4 jaar bezig met zwanger worden. Het laatste jaar flink in de MM zeg maar. Afgelopen september heb ik een hormonen kuur gekregen en ben daar zo vreselijk ziek van geweest dat ik met spoed ben opgenomen. Continue bloedingen enz. Nu moet ik zeggen dat ik ook nog eens geen goeie eisprong heb en een linker eileider mist. (ja meer niet hoor pff). Na die behandelingen en veel ziekenhuisopnames omdat ik zoveel bloed telkens uit het niets ging verliezen, was af en toe in de maand drie keer ongesteld ofzo, heb ik een goed gesprek met de gyn gehad. die zei dat IVF de enige optie zou worden maar aangezien ik dus niet tegen hormonen kan wordt het dan zeker bijna onmogelijk zeg maar. Hij kan ook geen garantie geven hoe mijn lichaam daarop gaat reageren zeg maar.
De enige optie voor ons (en de veiligste manier) is een natuurlijke zwangerschap maar ja die is maar 1%. Mijn man heeft zoiets van Nooit geen ziekenhuis gedoe meer want die dacht dat ik met al die bloedingen er tussenuit zou glippen.
En onze wens is zo groot, Nu is adoptie of pleeggezin worden geen optie voor ons omdat mijn man erg ziek is en hun geen toestemming daarvoor geven...logisch natuurlijk ook wel. Want je wilt zo'n kind ook niet nog een trauma bezorgen. En onze kinderwens is zo groot, Nu ben ik wel doorverwezen naar een psycholoog om daar erover te praten dat onze kinderwens wel eens nooit vervuld zou worden maar ik kan er geen afstand van doen. Ben nu wel gestopt met de pil, maar ja die angst of er geen bloeding onverwachts komt en of mijn lichaam al die medicijnen wel verwerkt heeft...je gaat aan alles denken op zo'n moment. Erg he? Je wilt toch ook niet op je geweten hebben dat je kind door jou straks een afwijking heeft zeg maar.
Ik vind het ook zo verschrikkelijk moeilijk en ik weet echt niet hoe ik hiermee om moet gaan...Soms denk ik, ik ga gewoon door met leven samen met mijn man en heerlijk proberen te genieten en aan de andere kant word ik echt verscheurd door verdriet.
Sorry het klinkt natuurlijk allemaal heel erg negatief en ik zou het heel graag anders willen zien. Maar je hebt altijd van die stomme opmerkingen van "je weet niet wat je mist als je ze ook niet hebt, of je kan toch een leuke tante worden? "zit hier helemaal niet op te wachten.
Het is ondertussen een aardig verhaal geworden maar mag ik jullie vragen wat jullie zouden doen in zo'n situatie?
Bedankt alvast.
liefs bianca
Ik moet ff mijn verhaal kwijt hoor want ik weet het niet meer. Mijn man en ik zijn al ruim 4 jaar bezig met zwanger worden. Het laatste jaar flink in de MM zeg maar. Afgelopen september heb ik een hormonen kuur gekregen en ben daar zo vreselijk ziek van geweest dat ik met spoed ben opgenomen. Continue bloedingen enz. Nu moet ik zeggen dat ik ook nog eens geen goeie eisprong heb en een linker eileider mist. (ja meer niet hoor pff). Na die behandelingen en veel ziekenhuisopnames omdat ik zoveel bloed telkens uit het niets ging verliezen, was af en toe in de maand drie keer ongesteld ofzo, heb ik een goed gesprek met de gyn gehad. die zei dat IVF de enige optie zou worden maar aangezien ik dus niet tegen hormonen kan wordt het dan zeker bijna onmogelijk zeg maar. Hij kan ook geen garantie geven hoe mijn lichaam daarop gaat reageren zeg maar.
De enige optie voor ons (en de veiligste manier) is een natuurlijke zwangerschap maar ja die is maar 1%. Mijn man heeft zoiets van Nooit geen ziekenhuis gedoe meer want die dacht dat ik met al die bloedingen er tussenuit zou glippen.
En onze wens is zo groot, Nu is adoptie of pleeggezin worden geen optie voor ons omdat mijn man erg ziek is en hun geen toestemming daarvoor geven...logisch natuurlijk ook wel. Want je wilt zo'n kind ook niet nog een trauma bezorgen. En onze kinderwens is zo groot, Nu ben ik wel doorverwezen naar een psycholoog om daar erover te praten dat onze kinderwens wel eens nooit vervuld zou worden maar ik kan er geen afstand van doen. Ben nu wel gestopt met de pil, maar ja die angst of er geen bloeding onverwachts komt en of mijn lichaam al die medicijnen wel verwerkt heeft...je gaat aan alles denken op zo'n moment. Erg he? Je wilt toch ook niet op je geweten hebben dat je kind door jou straks een afwijking heeft zeg maar.
Ik vind het ook zo verschrikkelijk moeilijk en ik weet echt niet hoe ik hiermee om moet gaan...Soms denk ik, ik ga gewoon door met leven samen met mijn man en heerlijk proberen te genieten en aan de andere kant word ik echt verscheurd door verdriet.
Sorry het klinkt natuurlijk allemaal heel erg negatief en ik zou het heel graag anders willen zien. Maar je hebt altijd van die stomme opmerkingen van "je weet niet wat je mist als je ze ook niet hebt, of je kan toch een leuke tante worden? "zit hier helemaal niet op te wachten.
Het is ondertussen een aardig verhaal geworden maar mag ik jullie vragen wat jullie zouden doen in zo'n situatie?
Bedankt alvast.
liefs bianca