Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen.
In oktober heb ik een curretage gehad vanwege een miskraam (leeg vruchtzakje). Al met al heb ik dat erg nuchter verwerkt en op zich heb ik er niet zo heel veel problemen mee gehad. Het was nogal abstract allemaal: op de echo zagen we een zwarte vlek; daar had een baby in moeten zitten maar die zat er niet. Heel erg jammer maar niets aan te doen.
Het enige dat ik eraan 'overhield' was het niet meer onbezorgd zwanger kunnen worden.
Meteen na de curretage ben ik weer zwanger geworden. Dat hadden we niet zo gepland maar het is toch gebeurd. De eerste echo die we op eigen initiatief lieten maken toonde aan dat we ongeveer 4 weken zwanger waren. Maar dat was toen nog moeilijk te zien. We waren erg verrast maar natuurlijk ook erg blij. Maar toen begon de eerste bloeding. Ik viel keihard van mijn roze wolkje af. Ik dacht meteen dat het mis was. Helaas vond de verloskundige het niet nodig om ons door te sturen naar het ziekenhuis. Er was toch nog niets te zien. Anderhalve week heb ik in spanning gezeten. Toen mochten we naar het diagnostisch centrum voor een termijnecho. Wij dachten echt dat het niet goed zou zijn. De mevrouw van het diagnostisch centrum had echter een goed bericht: we waren nog steeds zwanger en wel 7 weken en 4 dagen. Het was moeilijk te bevatten. Ik was helemaal van de kaart maar natuurlijk ook wel blij.
Maar ja, de dag erna (vlak voor kerstmis) zat ik op het werk toen ik weer bloed voelde wegstromen. Ik ging naar de wc en het liep er met straaltjes tegelijk uit. Ik ben hals overkop naar huis gereden, heb mijn man gebeld en we zijn samen naar het ziekenhuis gegaan. Helemaal over onze toeren natuurlijk. De gynaecoloog hoorde ons verhaal aan en maakte vervolgens weer een echo. Waar het bloed vandaan was gekomen wist hij niet maar het kindje zat er nog! We gingen van verdriet en stress over naar ongeloof en blijdschap.
Daarna heb ik nog regelmatig bloedingen gehad maar elke keer was het met het kindje goed.
Nu ben ik 15 weken zwanger maar door al die emoties kan ik er niet van genieten. Ik ben zo ontzettend onzeker en loop heel de dag met die zwangerschap in mijn achterhoofd. Ik ben ook nog geen gram aangekomen en aan mijn buik zie je ook helemaal niets. Dat maakt me alleen maar onzekerder. Ik heb mijn volgende afspraak bij de verloskundige in het ziekenhuis pas volgende week vrijdag. Maar eigenlijk kan ik niet wachten. Mijn man en vrienden zeggen dat ik me niet zo druk moet maken. En verstandelijk weet ik dat zelf ook wel. Maar mijn gevoel zegt me weer iets heel anders.
Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn en ervan moeten genieten maar ik kan het gewoon niet.
Wie heeft er tips?
Groetjes,
Maike
Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen.
In oktober heb ik een curretage gehad vanwege een miskraam (leeg vruchtzakje). Al met al heb ik dat erg nuchter verwerkt en op zich heb ik er niet zo heel veel problemen mee gehad. Het was nogal abstract allemaal: op de echo zagen we een zwarte vlek; daar had een baby in moeten zitten maar die zat er niet. Heel erg jammer maar niets aan te doen.
Het enige dat ik eraan 'overhield' was het niet meer onbezorgd zwanger kunnen worden.
Meteen na de curretage ben ik weer zwanger geworden. Dat hadden we niet zo gepland maar het is toch gebeurd. De eerste echo die we op eigen initiatief lieten maken toonde aan dat we ongeveer 4 weken zwanger waren. Maar dat was toen nog moeilijk te zien. We waren erg verrast maar natuurlijk ook erg blij. Maar toen begon de eerste bloeding. Ik viel keihard van mijn roze wolkje af. Ik dacht meteen dat het mis was. Helaas vond de verloskundige het niet nodig om ons door te sturen naar het ziekenhuis. Er was toch nog niets te zien. Anderhalve week heb ik in spanning gezeten. Toen mochten we naar het diagnostisch centrum voor een termijnecho. Wij dachten echt dat het niet goed zou zijn. De mevrouw van het diagnostisch centrum had echter een goed bericht: we waren nog steeds zwanger en wel 7 weken en 4 dagen. Het was moeilijk te bevatten. Ik was helemaal van de kaart maar natuurlijk ook wel blij.
Maar ja, de dag erna (vlak voor kerstmis) zat ik op het werk toen ik weer bloed voelde wegstromen. Ik ging naar de wc en het liep er met straaltjes tegelijk uit. Ik ben hals overkop naar huis gereden, heb mijn man gebeld en we zijn samen naar het ziekenhuis gegaan. Helemaal over onze toeren natuurlijk. De gynaecoloog hoorde ons verhaal aan en maakte vervolgens weer een echo. Waar het bloed vandaan was gekomen wist hij niet maar het kindje zat er nog! We gingen van verdriet en stress over naar ongeloof en blijdschap.
Daarna heb ik nog regelmatig bloedingen gehad maar elke keer was het met het kindje goed.
Nu ben ik 15 weken zwanger maar door al die emoties kan ik er niet van genieten. Ik ben zo ontzettend onzeker en loop heel de dag met die zwangerschap in mijn achterhoofd. Ik ben ook nog geen gram aangekomen en aan mijn buik zie je ook helemaal niets. Dat maakt me alleen maar onzekerder. Ik heb mijn volgende afspraak bij de verloskundige in het ziekenhuis pas volgende week vrijdag. Maar eigenlijk kan ik niet wachten. Mijn man en vrienden zeggen dat ik me niet zo druk moet maken. En verstandelijk weet ik dat zelf ook wel. Maar mijn gevoel zegt me weer iets heel anders.
Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn en ervan moeten genieten maar ik kan het gewoon niet.
Wie heeft er tips?
Groetjes,
Maike