weet niet zo goed wat ik ermee aanmoet

[ANONYMOUS_USERNAME]

hallo allemaal,

ik weet niet zo goed wat ik met alles aanmoet. nu bijna 3 weken geleden ben ik bevallen van ons kindje *Angel, met 17 weken zwangerschap. nu ben ik weer mijn leven aan het aanpakken, maar lukt me nog niet helemaal.

enerzijds ben ik weer aan het werk en lach weer en maak weer lol, maar elk moment van de dag gaat *Angel door mijn gedachten en wordt ik weer verdrietig.ik voel me erg schuldig dat ik weer probeer te genieten in het leven, terwijl ik nog maar net ons kindje ben verloren en het gevoel heb dat ik nog niet mag genieten.

Enerzijds wil ik heel graag weer zwanger worden, maar weet niet hoe het nu gaat met mijn cyclus en wat ik kan verwachten bij een volgende ongi, en komt die wel op tijd, dat soort dingen gaan door mijn hoofd. anderzijds zeg ik, nee nog niet zwanger worden, je mist je kindje nog teveel, die mag je niet vervangen.

Ben erg benieuwd of jullie dit gevoel herkennen en hoe jullie ermee omgaan/omgingen. misschien hebben jullie tips voor mij om toch "verder" te gaan en alles een plaatsje te geven.

Liefs Sylvia

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi,

Ik begrijp je heel goed. In februari is onze jongste zoon van 2,5 overleden. In het begin ben je helemaal murw geslagen en trekt de hele wereld langs je heen. Ik heb me in het begin ook wel verzet tegen het leven. Kon niet begrijpen dat ik gewoon bleef leven, terwijl mijn zoontje er niet meer was. Het is en blijft en een strijd, maar het zit toch in de meeste van ons om door te gaan. En dat gaat niet zonder slag of stoot, maar je zult merken dat het steeds een stukje beter gaat. En soms geniet je van dingen en achteraf voel je je daar schuldig over. Ook dat hoort bij een rouwproces. Sta je zelf toe alles te voelen wat je voelt. Praat er zo veel mogelijk over. Laat je niet gek maken over wat iemand anders vindt of zegt. Dat vind ik zelf vaak nog wel moeilijk, maar ik heb ook geleerd in het afgelopen jaar dat jij zelf de enige bent die weet wat goed is, niemand anders. En soms moet je gewoon schijt hebben aan iedereen en jezelf voorop zetten.
Een half jaar na mijn zoontjes overlijden kregen mijn man en ik het gevoel dat we toch graag nog een derde kindje wilden. Ook dat voelt tegenstrijdig, maar diep van binnen toch goed. En je mag zeker uit kijken naar een nieuwe zwangerschap. Een zwangerschap gaat ook ook blijdschap en vreugde betekenen (nadat je met je angsten voor een miskraam hebt om leren gaan) en wie wil dat nou niet in zijn leven.
Sterkte meid,

groetjes, keesje