Hoi allemaal,Samen met mijn man heb ik twee kindjes een van 4 jaar en 1 van 10 maanden. Alles gaat heel goed. Door de Coronatijd ben ik erg voorzichtig geworden. Toen ons zoontje net geboren was (1e golf) hebben we raambezoek gehouden voor iedereen behalve opa’s en oma’s, die mochten binnen komen. Dit vond ik toen wel spannend maar voelde me een soort van verplicht. Vasthouden hebben we bewust mee gewacht maar dit werd door niet alle opa’s en oma’s gewaardeerd. Nu 10 maanden later is er weinig interesse in de kinderen. Ze vinden dat ik ze weghoud van hun maar ik heb al een aantal keren aangegeven dat ik alleen maar voorzichtig ben en ze altijd welkom zijn. Ondanks dat hebben ze onze jongste nu denk 5 meer gezien. Toen mijn dochter geboren werd, was een zware bevalling, lag ik na een week weer in t ziekenhuis omdat ik erg ziek was. Toen moest en zou er langs gekomen worden door hun terwijl de verpleging aangaf dat ik rust nodig had. Na de kraamweek en week in ziekenhuis zelden meer bezoek gehad. Vooral mijn schoonmoeder vond toen het vasthouden al heel belangrijk terwijl er daarna helemaal geen interesse meer was. Ik merk dat ze zich storen aan hoe ik doe maar wat moet ik daarmee, ik kan dat niet veranderen. Met mijn ouders heb ik een hele goede band en die zien de kindjes heel regelmatig en zijn oprecht geïnteresseerd. Wat zouden jullie doen? Het gesprek aangaan of laten zitten en accepteren dat er weinig interesse is. Ik vind het voor mijn man vervelend dat er spanningen zijn. En voor de kindjes wil ik gewoon een lieve toegewijde opa en oma. Het contact was voor dat we kinderen kregen wel gewoon prima. Sorry voor m’n lange verhaal xx
Weinig interess
- Onderwerp starter Mommyan
- Startdatum
Hè! Wat vervelend voor je zeg. En ook voor je partner en de kindjes natuurlijk. Mijn dochter is pas 5 maanden maar mijn schoonmoeder had in het begin ook het idee dat ik de baby bij haar weghield. Hierdoor nam ze ook wat afstand en kreeg ik het gevoel dat ze niet heel geïnteresseerd was. Bij mij heeft het enorm geholpen om in plaats van te zeggen dat ze altijd welkom is, haar echt specifiek uit te nodigen. Bv: zou je het leuk vinden aankomende vrijdag langs te komen? Of heb je zin om een stukje te wandelen? Als ze 's middags komt vraag ik altijd of ze het leuk vindt om mijn dochter in bad te doen. Inmiddels zijn de spanningen hier helemaal weg en achteraf zie ik beter in dat de interesse niet alleen vanuit haar hoeft te komen. Als oma (of opa) kan ik mij voorstellen dat je je betrokken wilt voelen bij je kleinkinderen. In het begin was ik ook voorzichtig met vasthouden e.d. maar inmiddels denk ik; als je geen klachten hebt en je wast je handen vooraf heb ik er geen probleem mee. Succes ermee!
Hoe staat je man hierin? Ik zou een mailtje schrijven waarin je aangeeft dat je het gevoel hebt dat er meer afstand is en dat je dat jammer vindt. Geef aan hoe jij dingen graag zou zien op dit moment, zoals vaker langskomen of langsgaan (je kan ook zelf vaker je hand actief uitsteken wellicht en hen bijv meevragen voor een boswandeling oid?) en benadruk dat je door corona voorzichtiger bent, maar het evenwel belangrijk vindt om leuke dingen te doen met ze. Ik zeg met regelmaat tegen de opas en omas hier dat ik het mezelf nooit zou vergeven als ze corona krijgen door mij of mijn kind.. op papier kan je iig alles rustig op n rij zetten en dan afsluiten met: we bellen jullie van de week even om het te bespreken, oid?
Ik ben misschien wat lakser, maar de familie van m'n man liet ik over aan m'n man.
Toen we elkaar leerden kennen vond ik het jammer hoe makkelijk met elkaar omgegaan werd. Ik heb dat toen los kunnen laten. Maar toen we ouders werden, begon het weer bij mij te jeuken. Eerst paar maal zelf contact opgenomen, daarna tegen m'n man gezegd "Hey het is jouw familie, hou zelf contact met ze" Ik zat mezelf continu op te vreten (hormonaal) en heb het losgelaten.
Nu af en toe spoor ik hem aan om cadeautjes te regelen met verjaardagen and that's it.
Toen we elkaar leerden kennen vond ik het jammer hoe makkelijk met elkaar omgegaan werd. Ik heb dat toen los kunnen laten. Maar toen we ouders werden, begon het weer bij mij te jeuken. Eerst paar maal zelf contact opgenomen, daarna tegen m'n man gezegd "Hey het is jouw familie, hou zelf contact met ze" Ik zat mezelf continu op te vreten (hormonaal) en heb het losgelaten.
Nu af en toe spoor ik hem aan om cadeautjes te regelen met verjaardagen and that's it.
Mijn schoonouders zitten aan de andere kant van de wereld. Maar hebben ook weinig interesse. De tijd dat ze in NL waren heb ik gevraagd of ze dingen met onze zoon, toen newborn, wilde doen. Nu is het heel eenvoudig ik hoor weinig, dus doe zelf ook weinig. Ja soms stuur ik een foto of filmpje door. Maar laat me niet meer rot voelen, omdat zij geen interesse tonen. Dat is heel simpel hun probleem!
Helaas heb ik dat wel al een aantal keer geprobeerd. Ook stuurde ik regelmatig foto’s maar daar ben ik ook maar mee gestopt omdat ik op een of andere manier vind dat ze het niet meer verdienen. Heel stom maar zo voelt t. Misschien ga ik t nog voor de laatste keer proberen en als het dan niet lukt doen we gewoon de standaard dingen zoals verjaardagen etc. Bedankt voor je reactie 
[quote quote=10430929]Helaas heb ik dat wel al een aantal keer geprobeerd. Ook stuurde ik regelmatig foto’s maar daar ben ik ook maar mee gestopt omdat ik op een of andere manier vind dat ze het niet meer verdienen. Heel stom maar zo voelt t. Misschien ga ik t nog voor de laatste keer proberen en als het dan niet lukt doen we gewoon de standaard dingen zoals verjaardagen etc. Bedankt voor je reactie [/quote]Hier hetzelfde met de schoonfamilie. Al heb ik het voordeel dat mn man er net zo over denkt als ik en we weinig moeite meer doen hun erbij te betrekken. Moeten ze toch echt eerst zelf wat initiatief nemen want ik en wij hebben al heel vaak van alles geprobeerd, maar er gebeurt niks mee. En dat terwijl ze perse wilden oppassen 1 a 2 dagen in de week. Dat gaat niet meer gebeuren, arme kind kent ze amper en als ze er zijn is het een paar minuten leuk en dan krijgen we haar weer terug. Of dochter zit even te klooien met de fles en dan moeten wij het maar doen want het lukt niet.
Gelukkig is het met mijn ouders het tegenovergestelde en beeldbellen en bezoeken we zo vaak als kan. Dus daar haal ik mn energie uit.
Je kunt aan een dood paard blijven trekken maar het is zonde van je energie.
En jammer voor hun. Zij missen van alles en het kind zal later dan lijkt me ook een minimale band met ze hebben en dat komt dan door hun zelf. Ik zou het niet kunnen hoor, wegblijven bij mn kleinkind ♡
[/quote]Hier hetzelfde met de schoonfamilie. Al heb ik het voordeel dat mn man er net zo over denkt als ik en we weinig moeite meer doen hun erbij te betrekken. Moeten ze toch echt eerst zelf wat initiatief nemen want ik en wij hebben al heel vaak van alles geprobeerd, maar er gebeurt niks mee. En dat terwijl ze perse wilden oppassen 1 a 2 dagen in de week. Dat gaat niet meer gebeuren, arme kind kent ze amper en als ze er zijn is het een paar minuten leuk en dan krijgen we haar weer terug. Of dochter zit even te klooien met de fles en dan moeten wij het maar doen want het lukt niet. Gelukkig is het met mijn ouders het tegenovergestelde en beeldbellen en bezoeken we zo vaak als kan. Dus daar haal ik mn energie uit.
Je kunt aan een dood paard blijven trekken maar het is zonde van je energie
.En jammer voor hun. Zij missen van alles en het kind zal later dan lijkt me ook een minimale band met ze hebben en dat komt dan door hun zelf. Ik zou het niet kunnen hoor, wegblijven bij mn kleinkind ♡