Wel of niet beginnen?

A

Anoniem

Guest
Hallo allemaal

Ik ben nieuw op deze site dus ik zal eerst mezelf een voorstellen.
Ik ben een gelukkige vrouw van 24 jaar. Mijn vriend en ik zijn inmiddels al 8 jaar bij elkaar. Sinds ongeveer 1 jaar hebben wij het  over  kinderen. Mijn vriend is er al helemaal over uit: hij zou liever vandaag er nog aan beginnen dan morgen. Alleen daar komt de maar al aan, ik twijfel.  
En dan niet over onze relatie, geld  of noem maar op. Maar ....... tja waaraan eigenlijk? Ik kan het niet uitleggen. De stap? De verantwoordelijkheid?  
Als ik met  een vriendin hierover praat (die wel een heel lief schattig meisje  heeft) zegt ze dat je vanzelf weet wanneer je er klaar voor bent. Tja dat heb ik meer gehoord maar ja, af en toe wordt ik helemaal ziek van mezelf. Ik ben kei gelukkig en ja ik wil zeker kinderen maar waarom twijfel ik dan zo?
Zijn er mensen die hier  zichzelf in herkennen?  

Groetjes    
 
Aan je inlog naam te zien is je sterrenbeeld weegschaal. Dat geeft al aan waarom je zo twijfelt..........twijfel zal waarschijnlijk bij je karakter horen.
Maar eeh over het onderwerp kinderen. Je moet er echt pas aan beginnen als je er klaar voor bent. Je bent 24jaar, en wil wel graag kinderen maar misschien gewoon nu nog niet. Je hebt nog alle tijd. Ik was wel 24 jaar toen mijn jongste geboren werd, maar ik was er echt helemaal klaar voor. Ik wilde echt heel graag kinderen en ook op jonge leeftijd. Er was niets wat ik nog graag zou willen doen, wat ik niet met kinderen zou kunnen doen. Maar niet iedereen heeft dat.
Kijk het echte moeder gevoel dat moet groeien, daarvoor ben je 9 maanden zwanger. Maar als je het idee van kinderen nog niet bij jezelf vind passen.........dan zou ik gewoon nog even wachten.
Heel veel succes bij je beslissing.
Groetjes Lillian
 
Hoi

Tja, het moment is nooit daar dat je zegt: nu ben ik er klaar voor...is mijn ervaringen en die van vele anderen uit mijn omgeving.
Twijfel hou je altijd, en soms ook nadat je net bent bevallen. Meestal als je een ritme en routine hebt (na ongeveer 6 weken voor de meesten) dan weet je het zeker. Dan heb je er plezier in, dan geniet je. Maar dan komen nieuwe zorgen: doe ik het wel goed????... oh jee, wat nou als....
Dus met andere woorden: is de zorg weg of je wel of niet kinderen wilt, dan krijg je altijd weer andere zorgen. Dus wat ik wil zeggen: risico moet je altijd nemen in je leven, anders kom je er niet. Je bent nog jong, dus je kunt nog steeds nadenken en er vooral over blijven praten met je vriend. Maar, het heeft ook z'n voordelen om jong moeder te worden natuurlijk!
Ik herken het helemaal. Alleen, ik moest op een gegeven moment wel de knoop doorhakken (ben bijna 31)  en heb dat ook wel heel spontaan gedaan.
Ik ben als eerste stap gestopt met de pil (je lichaam moet weer z'n natuurlijke draai vinden), dat was al heel wat voor mij. We deden het met rubbertjes natuurlijk!
Pas na anderhalf jaar (!) besloot ik echt heel spontaan, zonder overleg (want mijn man wilde ook al jaaaaren een kind) onder het moment supréme: we doen het zonder hoor!
Dat werd natuurlijk een beetje giechelend van mijn kant, spannend.
Het grappige was dat mijn man zei: zo, die zit en het wordt een jongen.
Hij had helemaal gelijk, het was in één keer raak en het is ook een jongen geworden (dit wisten we halverwege de zwangerschap via een echo al).
Ik ben, toen we het nog niet wisten, gewoon met het allerdaags leven verder gegaan. Met af en toe een moment: oh jee, stel je voor.
Ik was altijd heel regelmatig, echt op de dag op de klok bijna. Maar deze keer: nee hoor, twee dagen later nog niets... en pijnelijke borsten, ai, ai.... toen wist ik het al.
Samen een test gedaan, een digitale. Ik durfde niet te kijken, mijn man wel.
Er ging van alles door me heen, toen de uitslag positief was. Ik vond het heel bijzonder, voelde me bijzonder. Maar het heeft toch wel een maand geduurd voordat ik echt blij kon zijn. (ben me heel bewust dat er ook mensen zijn die echt graag kinderen willen, maar bij wie het niet lukt, dus ik had daar ook wel schuldgevoelens over)
Meid, denk nog maar eens, en neem op een gegeven moment gewoon het risico!
Succes!
 
Nog even ter aanvulling:

Je oude leven gaat echt wel door hoor, als je een kind hebt.
De eerste weken staat het even stil, alles draait om je kind, het is nieuw en spannend.
Maar, daarna is het heel goed mogelijk om je oude leven voor het grootste deel weer op te pakken. Als je maar wilt. Want je moet ook nog een beetje een eigen leven naast je kind af en toe kunnen leiden. Het draait voor het grootste deel natuurlijk om je kind, maar niet alléén maar.
Met hier en daar wat georganiseer, je moet wel anders organiseren, en wat aanpassingen moet het lukken. Tuurlijk kun je niet meer elk weekend uit. Maar eens in de zoveel weken, of maanden: moet kunnen! Jullie zijn samen, dus moet dat wel te regelen zijn. Voor de rest doe ik het net zoals voordat mijn zoontje er was, met aanpassingen natuurlijk.
Want, het valt me op, dat de omgeving het aanpraat dat je oude leven voorbij is! Is maar net hoe jij daar mee om gaat!
 
Hoi hoi weegschaaltje,

twijfels zul je altijd wel blijven houden!!! Dat zal altijd blijven. er is altijd wel een reden om je ergens druk over te maken. maar je moet het helemaal zelf weten natuurlijk. maar je wil het wel heel graag ...... (dat weet ik). en je maakt het jezelf alleen maar erg moeilijk met dat getwijfel en getreuzel. je maakt jezelf (zoals je zelf ook zegt) helemaal gek. en waarvoor?? uiteindelijk is het allemaal super en prachtig. je leven zal wel iets anders zijn met een kindje, maar het hoeft niet super veel te veranderen, dat ligt helemaal aan jezelf. Ik had zelf eerst ook erg die twijfels (dat weet je) en toen ik de stap gezet had om mijn spiraaltje te laten verwijderen viel er al een zorg van me af. Toen maakte ik me zorgen over het feit of we wel een kindje konden krijgen. En nu ik zwanger ben maak ik me druk over het feit dat het misschien mis zal gaan.

dus zoals ik al zei: er is altijd wel iets om je zorgen over te maken.
maar als jullie samen denken: we willen graag een kindje en er staan verder geen "problemen" in de weg; tja .......... om het te laten voor die eeuwige twijfels ...... denk niet dat het erg veel uitmaakt of je het nu doet of over 3 jaar. ze blijven toch wel.

iedereen heeft die twijfels wel.
dus het is niet raar dat je ze hebt, ik begrijp het maar al te goed.
maar je kunt het jezelf ook TE moeilijk maken!!

Succes.

Mejon
 

Ha meiden

Ik wou jullie allemaal bedanken voor jullie reacties. Echt fijn om ze te lezen en tja ik ben bang dat die ''drempel'' voor mij altijd best hoog zal blijven inderdaad.
Het is denk ik gewoon het onbekende en de verantwoordelijkheid.
Maar gelukkig heb ik hele lieve ouders en een hoop lieve vrienden dus ik weet zeker dat het ook allemaal wel goed komt.
Het gaat jullie jullie goed allemaal en veel geluk toegewenst.

En mejon je bent een kanjer! Je hebt het echt super voor elkaar!

Groetjes
 
Zelf twijfelde ik destijds ook. Je wil nog zoveel, en je vraagt je af of dat dan nog wel kan.

Eén ding, het meer is nooit vol, en er zijn altijd dingen te bedenken wat je liever eerst nog wil doen, kopen en meemaken.
Vergeet echter niet dat je ook met kinderen al die dingen kan waarmaken, dat je leven niet ophoudt met het krijgen van kinderen (misschien begint het dan juist pas echt).

Toen ik me dat realiseerde was de stap snel gezet en ondertussen heb ik drie kiddies, en veel van mijn wensen toch gerealiseerd en geniet ik volop.

Miep
 
Das een mooie Miep! Het leven begint misschien wel echt met kinderen!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan