wel of niet vertellen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik worstel met de vraag of ik onze problemen nou moet delen met familie en vrienden. Aan de ene kant scheelt het waarschijnlijk een hoop domme, goedbedoelde opmerkingen. Aan de andere kant vind ik het toch ook iets heel privees....(is dat een woord?)

hoe hebben jullie het gedaan?

groetjes Bo
 
hoi bo,
ik heb er ook best lang tegenaan gehikt...we hebben t natuurlijk eerst een jaar geprobeerd en dat hebben we niemand verteld. ook toen we de eerste onderzoekjes kregen hebben we t nog niet verteld. toen kwam er uit dat ik een kijkoperatie moest omdat er verklevingen zouden kunnen zijn en dat heb ik toen wel aan mn directe familie verteld. dat was zo spannend dat ik t heel raar en moeilijkzou vinden om te verzwijgen. toen heb ik t geloof ik ook een paar goede vriendinnen verteld om dezelfde reden en omdat die zwanger waren en ik wilde dat ze wisten waarom ik niet zo heel vaak langs kwam en misshcien een beetje ongeinteresseerd over kwam...daarna heb ik t nog voor veel mensen geheim gehouden en nog steeds op mn werk (maar das iets anders natuurlijk) ik moet zeggen dat ik door flauwe opmerkingen ook wat mensen heb verteld hoe en wat. omdat ik boos werd daarover eigenlijk. nou ja, waar t op neer komt is dat t bij mij eigenlijk zn weg vanzelf vond. ik was wel heel blij dat toen t niet meer zo geheim was. ik heb heel veel lieve en steunende reacties gehad en voel me niet meer zo schuldig als ik geen zin heb om bij babies op bezoek te gaan...er zijn ook wat mensen die niet weten wat ze moeten zeggen of gewoon maar niks laten horen, so be it...
maar als het nog vaag is wat er aan de hand is is t lastiger: wat moet je dan vertellen? maar toch, een paar mensen die dicht bij je staan kan je dat misschien ook wel vertellen...
het is wel prive, maar verdriet delen is wel een opluchting en mn ouders enzo zijn toch ook deel van mn priveleven. ik heb er heel veel aan gehad en nog steeds wel.
denk er maar rustig over na, je mag het zelf weten ten slotte. misschien gaat t bij jou uiteindelijk ook wel vanzelf, dat t er zomaar uitflapt of dat iemand t een keer vraagt....succes, lis
 
Hoi Bo,
Ik heb t ook ongeveer naar 1jr verteld(alleen mn ouders wisten het)en ik moet toegeven dat t een hele opluchting is nu ik er open in ben,op t werk weten ze t ook, eerst was ik altijd bang voor de vraag,en is het niet tijd voor een 2e kindje (we hebben dus een zoon)en gaf ik een rare reactie,na 1 1/2 jr gaan ze deze vragen ook stellen want dan hoor je toch echt een 2e kindje te krijgen,nu is het veel en veel makkelijker, ik kom er gewoon voor uit en dan begrijpen ze t ook,ook wanneer ik wat moet regelen op t werk omdat ik naar de gyn. moet,gaat nu veel makkelijker, dus ik vind het zelf veel prettiger maar dat is natuurlijk erg persoonlijk en de 1e x dat je het gaat vertellen zal erg moeilijk voor je zijn, je moet maar gewoon je hart volgen dan kom je er vast wel uit(je moet er ook aan toe zijn)Veel succes!!!! Groetjes pluk
 
Beste Bo
We hadden iedereen direkt al verteld dat we stopten met de pil,dus de echte vrienden die vragen je ook wel steeds hoe het was en of het al lukte.Toen heeft mijn man een keer gezegd dat we misschien wel helemaal geen kinderen konden krijgen dus vanaf die tijd waren ze rustig.Maar toen we naar het ziekenhuis moesten hebben we het eerst aan niemand verteld behalve mijn zus,daar kan ik altijd en overal,mee praten.Maar toen ons een bekende in het ziekenhuis zag hebben we het ook maar aan de ouders verteld want misschien weet je wel hoe dat gaat in een dorp waar iedereen iedereen kent die kletsen wat af hoor hahaha.Dus vanaf toen praten we er gewoon over met familie en vrienden die er interesse in hebben en ik moet zeggen het lucht gigantisch op.Ik hoop dat je hier iets aan hebt,maar je moet het altijd nog zelf willen.Denk je dat is niets voor mij of nu nog niet,dan wacht je nog even.
Veel liefs Truida
 
Hoi Bo,

Wij hebben het ook verteld, we kwamen er ook niet echt meer onderuit. Ik ben zwanger geraakt na 9 maanden maar door een pretecho kwamen we erachter dat het waarschijnlijk niet goed zat. Toen moesten we nog meerdere keren voor inwendige echo's naar het ziekenhuis dus het was duidelijk dat er iets was. Toen het inderdaad gestopt wat met leven ben ik uiteindelijk gecuretteerd en daarna nog 1 week thuis gebleven. Naast de familie + vrienden weten ook mijn collega's dus dat we bezig zijn, omdat ik in die tijd niet de vrolijkste was en veel afwezig was. Ik vind het zelf heel prettig dat mensen het weten, want vooral op mijn werk maakten sommige manlijke collega's wel eens van die leuke opmerkingen over wanneer ik aan een kindje toe was. Dit was allemaal in 1 klap over. Doe wat het beste aanvoelt !

Liefs,
Luna
 
Hoi Bo,

Ik deel de meningen van de meiden hierboven! Het is erg fijn en heel belangrijk dat je een kring van lieve mensen om je heen hebt die je kunnen steunen, opvangen en kunnen afleiden als je het zwaar hebt.

Ik heb (na 3 jaar) ook geleerd dat het soms ook heel moeilijk kan zijn, zeker als mensen je niet begrijpen of/en je steeds, naast de (fijne) steun ook steeds weer vragen krijgt. Ik heb daardoor wel 'last' gehad van de druk die daardoor op m'n schouders lag. Na elk ziekenhuisbezoek belden toch weer een hele hoop mensen die allemaal meeleven op hun manier en kun je je verhaal tig x afdraaien en dat viel mij soms niet mee.
Ik heb daardoor de keuze gemaakt m'n kringetje te verkleinen en op tijd de mededeling "we hebben pauze ingelast" aan te houden en dat beviel heel goed.
Natuurlijk verschilt het p.p. hoe je er mee omgaat en moet je doen wat in hart je ingeeft.
Het boek 'eisprong' is wel een geschikt boek om (zelf te lezen!), maar ook aan familie/vrienden uit te lenen, Lara was er een paar berichten terug ook al heel enthousiast over. Misschien een tip.
Wens je veel suc6 met de keuze die je/jullie maakt!
lfs. Suus
 
Hoi Bo,

Wij hebben vanaf het eerste begin aangegeven dat we stopten met de pil, alleen niet direct aan onze ouders. Nu 2 jaar en een aantal onderzoeken verder zijn we op het punt gkeomen dat we het nog een half jaar zelf moeten proberen. In dat half jaar moet ik ergens een kijkoperatie ondergaan, het laatste van de medische molen.
Voor die kijkoperatie gaan we het wel aan onze ouders vertellen. Ik vind het gewoon geen fijn idee dat ik in het ziekenhuis lig en mijn ouders er niets vanaf weten. Ik denk ook dat mijn ouders het niet leuk zouden vinden achteraf te horen dat ik in het ziekenhuis heb gelegen.
Succes met je beslissing...
xxx Nic
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan