Wel of niet voor een 2e gaan.

V

Viola84

Dag allemaal, Ik ben erg benieuwd of er nog meer dames zijn die ook dezelfde twijfels hebben of hadden. (sorry lang verhaal!)
Ik heb eigenlijk nooit echt een kinderwens gehad. Ik ben een mega laatbloeier, was alleen maar aan het feesten en heb mijn partner "pas" op mijn 34e ontmoet. Met hem dacht ik, wil ik wel een kindje. Ik raakte binnen 3 maanden zwanger, helemaal nog niet echt gewend aan het idee. We woonde veel te klein (in een grote stad waar al mijn vrienden wonen) dus in aller haast een huis gevonden in een plaatsje in de buurt, gekocht, verbouwd en oh ja het was covid.
Pas na 1,5 jaar heb ik mijn draai daar gevonden.
Mijn partner en ik waren stellig overtuigd het bij 1 kindje te houden. Want oh wat vonden we het toch zwaar. Vooral ik, Mijn zwangerschap was K (alleen in die nieuwe woonplaats tijdens covid en verbouwen) Ik had zwangerschapsdiabetes (toch wel handig met mijn suikerverslaving :p) en over mijn bevalling niet te praten. Ik ben met mijn 20kg te zwaar ook niet de fitte mama die ik voor mijn zoon. Wat ook niet meewerkte tijdens de zwangerschap. Ook het feit dat alles om hem draait, niets meer spontaan kan vonden we ook wel pittig.
Oh oh wat vonden we het eerste jaar / 1,5 jaar zwaar! En we hadden/hebben achteraf gezien een super makkelijk kind dat goed eet en slaapt.

Maar nu is mijn zoon 2 en vind ik echt super leuk! ja het is af en toe pittig maar nu hij kan praten is hij minder gefrustreerd, we doen leuke dingen en hij wil de hele dag ons kusjes geven. (ok niet uit zichzelf maar hij stribbelt niet tegen :). Ik ben ook helemaal gewend aan de plek waar we wonen en het is gelukkig geen lockdown meer enzo. het huis is op orde.
Als ik mijn verhaal zo lees denk ik Jeem wat ben ik een zeikwijf, Wat zijn we toch aan het zeuren! Maar goed zo heb ik het echt wel ervaren. ik dacht zelfs even een postnatale depressie te hebben maar ik denk toch niet dat ik dat had.

Nu zijn er meerdere vriendinnen die een 2e hebben. En begint het een beetje te kriebelen bij mij. Het lijkt mij zo fijn om een broertje of zusje te krijgen voor mijn zoon. En ik heb zoveel meer liefde te geven voel ik nu.
Maar er zijn best wel wat zaken waaraan ik dan twijfel.
- we wonen niet mega groot, we hebben 2 slaapkamers met 1 zolder
- ik ben "al" 39.
- ik ben niet fit, zeg maar altijd moe, maar sinds 3 maanden voel ik me wel energieker, en ben ik aan het sporten, als ik weer zwanger raak is dat in 1 x weg.
- 20 kg te zwaar (eigenlijk 25kg).
- weer door die babyperiode die ik toch wel pittig vond.
- alles word wel duurder met een 2e erbij.
- we hebben nu een gezond lief kind, wat als....
- Mijn partner wil er eigenlijk maar 1 ook door alles bovenstaande

Ben ik een zeurkoud of zijn dit toch wel legitieme twijfels....
 
Veel hiervan is super herkenbaar, hoewel wij gelukkig niet hoefde te verhuizen. En het thuiswerken tijdens mijn zwangerschap super goed uitkwam.

Maar ook ik wilde eerst nooit kinderen. Op mijn 38e is het er toch van gekomen. De zwangerschap en het eerste halfjaar erna waren echt afzien. (Slaapgebrek en krampjes en onrustig aan de borst liggen van de baby, en zelf had ik wat fysieke klachten overgehouden aan de bevalling.)

Maar ook hier kriebelt het af en toe. Mijn dochter is zo schattig en lief, daar zou ik er graag 2 van hebben.
Maar wanneer er dan toch weer eens slecht geslapen wordt, denk ik toch meteen weer: dat nooit meer!

Mijn man wil nog steeds graag een tweede ondanks alles. Dus ik twijfel regelmatig.

Over jouw twijfels: kinderen sliepen vroeger altijd samen op 1 kamer. Leeftijd geeft idd een groter risico, dus is een gok.
 
Voor mij is de twijfel herkenbaar, al denk ik nog wel een stuk minder. Ik vond de eerste anderhalf jaar ook erg zwaar (mede door een bijna-burnout, verhuizing, slecht nieuws, drukke baan) en heb vanaf het begin tegen mijn partner gezegd: een tweede zie ik zoals het er nu voor staat, niet zitten.
Ik zou hier tal van redenen voor kunnen noemen maar het belangrijkste voor mij is nu dat ik niet voel dat ons gezin incompleet is of dat ik graag een tweede zou willen.

Soms denk ik er wel serieus over na en denk ik; hoe leuk zou een broertje of zusje zijn? En hoe gezellig als we later ouder zijn en gezamenlijk om de tafel zitten? Maar als dat de enige reden is, is dat voor mij te weinig - sowieso omdat er geen garanties zijn dat ze dan leuk met elkaar zijn en omdat er ook veel nadelen zijn aan een tweede. Enig kind zijn heeft ook voordelen. Dus voor ons blijft het alsnog bij eentje, waarbij ik niet uitsluit dat ik nog eens van gedachten verander.
 
Hallo. Wat de rest ook al zegt, heel herkenbaar al die twijfels. Ik ben ook bevallen van mijn dochter in het begin van de coronapandemie. Heb het als heel eenzaam ervaren toen en zat niet lekker in mijn vel. Met de tijd vond ik het moederschap makkelijker worden en na een tijdje ontstond de wens voor een tweede, net als bij jou. Afgelopen augustus ben ik bevallen van een zoon en hoewel het nu stukken beter gaat dan de vorige keer, heb ik toch wel weer een oplawaai gekregen. Ik vind die eerste 6 maanden gewoon erg zwaar. Hij is nu 9 weken en hoewel hij best een heel tevreden mannetje is, kom je wel weer terecht in overal rekening mee houden, weinig tot geen ruimte voor jezelf kunnen innemen en het hele ‘mijn baby wil niet in zijn bed slapen’ verhaal. Ik ervaar het opnieuw als pittig, niet ondoenlijk maar ben wel blij als deze fase voorbij is. Daarbij loopt er nu ook een peuter rond die ook aandacht en tijd nodig heeft en dat is soms zoeken.

Mijn bedoeling is absoluut niet om je angst in te praten maar hopelijk heb je een beetje een eerlijk beeld van mijn ervaring. Ik ben 33 overigens, mocht dat er nog iets toe doen.
 
Ik ben er zelf van overtuigd dat je best 100% zeker bent om voor een tweede te gaan. Zolang je nog zoveel twijfels hebt en je partner er ook (nog) niet klaar voor is, lijkt het me (nog) niet het moment. Ik heb al enkele gezinnen meegemaakt waar de tweede zich sneller aandiende dan de bedoeling was en je merkt dat het daar vaak wat moeilijker loopt, ofwel qua huishouding ofwel qua relatie. Een tweede erbij is inderdaad zeker niet te onderschatten en daar moet je met twee volledig achterstaan om elkaar te kunnen steunen. Weer het hele pittige pasgeboren baby-verhaal, maar nu in combinatie met een soms toch ook wel pittige peuterfase. Ik zou het er zeker en vast op een rustig moment nog eens uitgebreid over hebben samen met je partner. Wie weet kom je wel tot oplossingen voor je twijfels/problemen of kunnen jullie een soort van timing vaststellen als je toch allebei graag nog een tweede kindje zou willen.
 
Viola84 zei:
Dag allemaal, Ik ben erg benieuwd of er nog meer dames zijn die ook dezelfde twijfels hebben of hadden. (sorry lang verhaal!)
Ik heb eigenlijk nooit echt een kinderwens gehad. Ik ben een mega laatbloeier, was alleen maar aan het feesten en heb mijn partner "pas" op mijn 34e ontmoet. Met hem dacht ik, wil ik wel een kindje. Ik raakte binnen 3 maanden zwanger, helemaal nog niet echt gewend aan het idee. We woonde veel te klein (in een grote stad waar al mijn vrienden wonen) dus in aller haast een huis gevonden in een plaatsje in de buurt, gekocht, verbouwd en oh ja het was covid.
Pas na 1,5 jaar heb ik mijn draai daar gevonden.
Mijn partner en ik waren stellig overtuigd het bij 1 kindje te houden. Want oh wat vonden we het toch zwaar. Vooral ik, Mijn zwangerschap was K (alleen in die nieuwe woonplaats tijdens covid en verbouwen) Ik had zwangerschapsdiabetes (toch wel handig met mijn suikerverslaving :p) en over mijn bevalling niet te praten. Ik ben met mijn 20kg te zwaar ook niet de fitte mama die ik voor mijn zoon. Wat ook niet meewerkte tijdens de zwangerschap. Ook het feit dat alles om hem draait, niets meer spontaan kan vonden we ook wel pittig.
Oh oh wat vonden we het eerste jaar / 1,5 jaar zwaar! En we hadden/hebben achteraf gezien een super makkelijk kind dat goed eet en slaapt.

Maar nu is mijn zoon 2 en vind ik echt super leuk! ja het is af en toe pittig maar nu hij kan praten is hij minder gefrustreerd, we doen leuke dingen en hij wil de hele dag ons kusjes geven. (ok niet uit zichzelf maar hij stribbelt niet tegen :). Ik ben ook helemaal gewend aan de plek waar we wonen en het is gelukkig geen lockdown meer enzo. het huis is op orde.
Als ik mijn verhaal zo lees denk ik Jeem wat ben ik een zeikwijf, Wat zijn we toch aan het zeuren! Maar goed zo heb ik het echt wel ervaren. ik dacht zelfs even een postnatale depressie te hebben maar ik denk toch niet dat ik dat had.
www.bestuitbetalendeonlinecasino.com
Nu zijn er meerdere vriendinnen die een 2e hebben. En begint het een beetje te kriebelen bij mij. Het lijkt mij zo fijn om een broertje of zusje te krijgen voor mijn zoon. En ik heb zoveel meer liefde te geven voel ik nu.
Maar er zijn best wel wat zaken waaraan ik dan twijfel.
- we wonen niet mega groot, we hebben 2 slaapkamers met 1 zolder
- ik ben "al" 39.
- ik ben niet fit, zeg maar altijd moe, maar sinds 3 maanden voel ik me wel energieker, en ben ik aan het sporten, als ik weer zwanger raak is dat in 1 x weg.
- 20 kg te zwaar (eigenlijk 25kg).
- weer door die babyperiode die ik toch wel pittig vond.
- alles word wel duurder met een 2e erbij.
- we hebben nu een gezond lief kind, wat als....
- Mijn partner wil er eigenlijk maar 1 ook door alles bovenstaande

Ben ik een zeurkoud of zijn dit toch wel legitieme twijfels....
Klik om te vergroten...
Ahoj! Rozumiem tvojim pocitom. Aj ja som mala podobné obavy predtým, ako sme sa rozhodli pre druhé dieťa. Áno, bolo to náročné, ale keď vidím, ako sa moje deti hrávajú spolu, cítim, že to stálo za to. Musíš rozhodnúť, čo je najlepšie pre teba a tvoju rodinu, ale hovorím ti z vlastnej skúsenosti, že láska a radost z detí je neskutočná
 
Wij hebben nooit getwijfeld aan een tweede. Alleen wanneer was nog een vraagteken. Het hebben van een broertje of zusje voor de oudste vonden wij belangrijker dan de tropenjaren of andere ongemakken.

Ander ding, neem aan dat je nog wel jaarlijks gecontroleerd wordt op diabetes 2? Heel erg moe zijn is een symptoom.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan