wennen aan het mama zijn?

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi,

Ik merk dat ik echt heel erg moet wennen aan het mama zijn en dat het bij mij niet ineens pats boem gekomen is met de bevalling.
Tuurlijk hou ik heel veel van mijn mannetje en ik zou ook niet meer zonder hem willen, maar ik merk ook dat de band moet groeien.
Het is nu al meer dan in het begin (hij is nu 9 weken)....toen wist ik helemaal niet precies wat ik er mee aan moest. Maar nu soms moet ik er toch ook nog wel aanwennen.
De vermoeidheid (gebroken nachten) en het geen minuut voor jezelf hebben, de verandering van werkende vrouw naar huismoeder, zijn toch wel dingen die me zwaarder vallen dan ik van te voren kon inschatten.
Mijn vriendinnen die al kinderen hebben zeggen dat de eerste drie maanden het zwaarst zijn, maar als ik soms de verhalen hier lees ben ik bang dat het nog wel langer kan duren dan drie maanden.

Misschien een beetje raar om te zeggen, maar ik moet er echt aan wennen.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms als ik de verhalen hier lees denk ik echt dat ik de enige ben die dat heeft.....

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo,

Heel herkenbaar jou verhaal. Ik had ( heb ) het ook. Ik hoor ook inderdaad verhalen van pasgeboren 'mama' die zo dolgelukkig zijn en zo 'mama'.   Toen mijn kleine man geboren was was ik natuurlijk ook dolgelukkig en dat ben ik nog steeds, maar ook ik heb er heel lang aan moeten wennen, aan dat mama zijn. Ik had het idee dat mijn man eerder papa was dan ik mama! Pas de laatste week begin ik een beetje te wennen aan dat mama zijn. Ik merk aan mezelf dat ik ervan geniet, meer dan dat ik al deed, en dat er eindelijk ook een beetje regelmaat in mijn leven zit. Alles gaat wat geruster op de een of andere manier. Misschien komt het ook omdat Hjerre nu sterker op mij gaat reageren, dat ik me echt mama voelt en dat er van me houden wordt. De band wordt nu steeds hechter!

Groetjes Hanneke en Hjerre ( 12 weken)

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

je bent echt niet de enige. Ik voel ook dat ik heel erg met wennen eraan en dat kost heel veel tranen.Ik hou ook zielsveel van mijn kereltje maar ik had ook  niet ineens dat mama-gevoel waar iedereen het over heeft. Ik merk dat het echt moet groeien.
De ene dag heb ik meer tijd voor mezelf dan andere dagen en daar moet ik heel erg aan wennen. Als mijn ventje een rotdag heeft dan heb ik geen minuut voor mezelf en ben ik doodmoe.
Het is inderdaad vaak niet makkelijk omdat je leven zo erg is verandert. Maar ik praat er veel over met mijn man en andere vrouwen die kinderen hebben en ik merk dat ik niet de enige ben. Dat bekende mama-gevoel moet groeien bij de een en andere hebben het al gelijk na de bevalling. Ik voelde me eerst ook heel alleen omdat ik dacht dat ik de enigste was die zo moest wennen maar het komt heel vaak voor, gelukkig.
heel veel succes

liefs
di silva
 

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik heb hetzelfde. Mijn kleine mannentje (Lukas, 10wk) is het mooiste wat me overkomen is en ik ben helemaal verliefd. Maar de gebroken nachten, geen minuut voor je zelf en altijd met die kleine bezig zijn is soms best zwaar. Mijn man is echt super en ik kan bij hem lekker klagen en hij helpt veel maar het meeste komt toch op mij neer.

Nu moet ik over twee weken weer aan het werk en gaat lukas drie dagen naar het kdv.Hij is vandaag voor het eerst geweest en zal ik de komende twee weken en de periode daarna dus weer een heel ander ritme moeten aanwennen.

Ik zie nog het meest op tegen de nachten want Lukas slaat wel een voeding over maar ik moet er wel een paar keer uit voor een speentje (hoewel ik er steeds meer over denk om toch maar weer te gaan voeden). Mijn man wordt niet wakker (kan ik hem ook niet kwalijk nemen want ik was vrij) dus de nachten komen toch op mij neer.

Annemieke

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi hoi

goh prettig dat iemand deze topic opent want ook ik moet en moest best wel wennen,,,,,

in een keer heb je verantwoordelijkheid over zo'n mini meisje en dan voel ik me soms best wel onzeker.. vooral als ze veel huilt ofzo..

tevens het andere ritme en indeling van je leven, daar moet ik ook aan wennen..
ik heb altijd van alles in mijn hoofd wat ik die dag wil gaan doen ( qua huishouden). en dat moet ik nu dus maar niet meer echt doen, omdat het vaak niet te plannen valt.... maar vaak wil ik het dan wel en dan loopt het dus niet   zo als je zelf wilt en dat vind ik best wel moeilijk..

wel merk ik dat het al beter gaat . als in het begin........zou ook niet meer zonder haar kunnen en je merk dat ze steeds meer op je gaan reageren en ik merk dat ik steeds meer tijd ga vrij maken om lekker van haar te genieten en niet perse moet stofzuigen ofzo....


klinkt raar allemaal en als ik het teruglees dan denk ik ook.. jee je moet niet zo zeuren.........maar soms voelt het echt zo.. raar gevoe,l valt niet te omschrijven.. soms heb ik gewoon tranen in mijn ogen  en voel ik me even depri, maar gelukkig niet heel vaak en ik moet ook toegeven dat dat gevoel ook steeds minder vaak voor komt.. gelukkig......

ws ook de hormonen?!?!?!

zou de bevalling er ook mee te maken kunnen hebben want ik heb een best wel heftige   bevalling gehad....

alles moet een plekje krijgen denk ik en je moet denk ik van alles nog verwerken.. net zoals ik het zwanger zijn best wel mis.........
( en dat terwijl ik in het begin heel erg aan het zwanger zijn moest wennen)
ws moet ik gewoon aan alles wennen en dus ook aan het mama zijn...

hoop dat jullie het nog een beetje snappen, beetje chaotisch opgeschreven...
(even hart luchten) durf er namelijk ook niet teveel over te praten met anderen, omdat ik bang ben dat ze me een zeur vinden.....


nou ga maar weer gauw naar mijn meisje toe....

liefs tobi....

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

nog even dit..


ik hou ontzetend veel van mijn meisje en ze is het mooiste wat me is overkomen,


.....maar wennen aan ales erom heen moet ik wel.. maar houden van mijn meisje
ging heeeeeeeeel snel............en heel veeel



liefs tobi