Hallo allemaal,
Ik ben in oktober bevallen van onze zoon en sinds januari weer aan het werk gegaan.
Ik werkte voor mijn verlof 38 uur per week.
Nu ben ik 24 uur per week gaan werken zodat het beter te combineren valt met moeder zijn.
mijn bazen waren heel blij voor me dat ik zwanger was en vonden het ook geen enkel probleem dat ik minder zou gaan werken, ik mocht zelf aangegeven hoeveel uur en welke dagen ik zou willen gaan werken. Helemaal toppie dus!
Voor mijn verlof ben ik meerdere keren naar mijn bazen toegegaan om mijn werkzaamheden te bespreken. Na hoop gedoe kreeg ik te horen dat mijn 2 bazen mijn werkzaamhedne zouden overnemen tijdens mijn verlof, er zou dus geen vervanging geregeld worden. Daarna ben ik nog een paar keer naar ze toegegaan omdat ik wilde weten wat me te wachten stond als ik weer zou komen werken. Deel oplosing voorgesteld dat ik nog een ochtend thuis zou werken, deel oplossing vorogesteld dat ik met mijn collega de werkzaamheden zou doen waarbij het meeste werk wel verricht zou worden (haar werk wat efficienter indelen) Maar hier werd allemaal geen gehoor aangegeven. Op zich niet zo'n probleem zou je zeggen, we zien het wel in januari hoe alles gaat lopen.
In de eerste week dat ik weer kwam werken lag er al werk van een paar dagen op mijn bureau...op mijn eerste werkdag moet ik gelijk ook heel de dag incasseren dus zou het werk op mijn bureau al blijven liggen. Een paar dagen gewerkt en al het werk wat ik kreeg met een werkweek van 38 uur belandde nu ook nog steeds op mijn bureau. Ik was tegen een berg werk aan het aankijken in mijn 2e week dat de lol er al snel vanaf ging.
In die week ben ik naar mijn baas toegegaan en heb ik voorgelegd dat dit niet zo gaat werken, ik moet al het zelfde werk nog doen maar ik werk wel 14 uur per week minder. Hij heeft toen een onderdeel van mijn werk bij me weggehaald en zei dat hij dit wel ging doen. Scheelde mij zeker al veel tijd dus hier was ik blij mee. Tevens moest ik maar even aankijken of ik nu dan nog steeds knelpunten had dan zouden we hierover praten in een later stadium om een oplossing te doen.
Ze wilde nog wel even met mij om de tafel zitten omdat ik het eindejaarsgesprek niet had gehad, geen enkel probleem. Ik verwachtte in dit gesprek ook verder niet veel over mijn werkzaamheden omdat we dit al gedeeltelijk haddne opgelost.
Maar we zitten in gesprek en werd me verteld dat hun een tijdje mijn werk hadden gedaan en dat ze gezien hadden dat sommige werkzaamheden wel efficienter gedaan konden worden. Nou hier ben ik helemaal voor, dat is wel fijn als iemand anders naar jou manier van werken kijkt. Er waren 2 taken van mij die overbodig waren en dat moest ik laten vervallen, zou dubbel werk zijn als ik hiermee door ging. Dit werd zo gebracht dat dit HET verschil zou zijn in mijn werkuren. het gesprek ging nog even door over andere zaken en tot slot werd het snel afgesloten. Bij navraag (terwijl we al bij onze eigen werkplek stonden) bleek dus dat ik al mijn werkzaamheden weer terug kreeg, ook die mijn baas eerder bij mij weg had gehaald. De 2 punten die ze hadden aangegeven zouden het verschil moeten maken voor mij om mijn werkzaamheden te kunnen doen in 24 uur per week.
Nu heb ik dus de afgelopen werkdagen eens goed bij gehouden hoelang ik met welke werkzaamheden bezig ben op een dag zodat ik een goed overzicht krijg hiervan. Ik kan nu al aangeven dat de 2 punten die ik moet laten vervallen me maar (en dit is niet overdreven) me hooguit 10 minuten per week schelen. Dus ik zit nu met werkzaamheden op mijn bureau waar ik met een 38-urige werkweek af en toe al in de knel kwam, en nu moet ik het maar zien te redden in 24 uur.
Voor mijn gevoel sta ik gewoon met mijn rug tegen de muur en verzuip ik inmiddels in het werk. Ik heb al bijna geen zin meer om naar mijn werk toe te gaan, en de zin/wil om wat langer te blijven om eventueel wat werk af te krijgen is ook niet meer aanwezig. Ik heb het gevoel dat ze me gewoon laten verzuipen in het werk tot het niet meer gaat en dan helpen ze me er even boven op (al is dat ook nog niet gebeurt) en daarna laten ze me weer verzuipen.
Eerlijk gezegd vind ik het ook wel enigszins respectloos van mijn bazen naar mij toe. Ze geven me nu het gevoel of in detijd dat ik 38 uur werkte dus grotendeels niets zat te doen als ze nu verwachten dat ik het wel ga redden in 24 uur.
Ik moet binnenkort weer met ze om de tafel gaan zitten denk ik...maar ik zie hier erg tegen op.
Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond??
Ik ben in oktober bevallen van onze zoon en sinds januari weer aan het werk gegaan.
Ik werkte voor mijn verlof 38 uur per week.
Nu ben ik 24 uur per week gaan werken zodat het beter te combineren valt met moeder zijn.
mijn bazen waren heel blij voor me dat ik zwanger was en vonden het ook geen enkel probleem dat ik minder zou gaan werken, ik mocht zelf aangegeven hoeveel uur en welke dagen ik zou willen gaan werken. Helemaal toppie dus!
Voor mijn verlof ben ik meerdere keren naar mijn bazen toegegaan om mijn werkzaamheden te bespreken. Na hoop gedoe kreeg ik te horen dat mijn 2 bazen mijn werkzaamhedne zouden overnemen tijdens mijn verlof, er zou dus geen vervanging geregeld worden. Daarna ben ik nog een paar keer naar ze toegegaan omdat ik wilde weten wat me te wachten stond als ik weer zou komen werken. Deel oplosing voorgesteld dat ik nog een ochtend thuis zou werken, deel oplossing vorogesteld dat ik met mijn collega de werkzaamheden zou doen waarbij het meeste werk wel verricht zou worden (haar werk wat efficienter indelen) Maar hier werd allemaal geen gehoor aangegeven. Op zich niet zo'n probleem zou je zeggen, we zien het wel in januari hoe alles gaat lopen.
In de eerste week dat ik weer kwam werken lag er al werk van een paar dagen op mijn bureau...op mijn eerste werkdag moet ik gelijk ook heel de dag incasseren dus zou het werk op mijn bureau al blijven liggen. Een paar dagen gewerkt en al het werk wat ik kreeg met een werkweek van 38 uur belandde nu ook nog steeds op mijn bureau. Ik was tegen een berg werk aan het aankijken in mijn 2e week dat de lol er al snel vanaf ging.
In die week ben ik naar mijn baas toegegaan en heb ik voorgelegd dat dit niet zo gaat werken, ik moet al het zelfde werk nog doen maar ik werk wel 14 uur per week minder. Hij heeft toen een onderdeel van mijn werk bij me weggehaald en zei dat hij dit wel ging doen. Scheelde mij zeker al veel tijd dus hier was ik blij mee. Tevens moest ik maar even aankijken of ik nu dan nog steeds knelpunten had dan zouden we hierover praten in een later stadium om een oplossing te doen.
Ze wilde nog wel even met mij om de tafel zitten omdat ik het eindejaarsgesprek niet had gehad, geen enkel probleem. Ik verwachtte in dit gesprek ook verder niet veel over mijn werkzaamheden omdat we dit al gedeeltelijk haddne opgelost.
Maar we zitten in gesprek en werd me verteld dat hun een tijdje mijn werk hadden gedaan en dat ze gezien hadden dat sommige werkzaamheden wel efficienter gedaan konden worden. Nou hier ben ik helemaal voor, dat is wel fijn als iemand anders naar jou manier van werken kijkt. Er waren 2 taken van mij die overbodig waren en dat moest ik laten vervallen, zou dubbel werk zijn als ik hiermee door ging. Dit werd zo gebracht dat dit HET verschil zou zijn in mijn werkuren. het gesprek ging nog even door over andere zaken en tot slot werd het snel afgesloten. Bij navraag (terwijl we al bij onze eigen werkplek stonden) bleek dus dat ik al mijn werkzaamheden weer terug kreeg, ook die mijn baas eerder bij mij weg had gehaald. De 2 punten die ze hadden aangegeven zouden het verschil moeten maken voor mij om mijn werkzaamheden te kunnen doen in 24 uur per week.
Nu heb ik dus de afgelopen werkdagen eens goed bij gehouden hoelang ik met welke werkzaamheden bezig ben op een dag zodat ik een goed overzicht krijg hiervan. Ik kan nu al aangeven dat de 2 punten die ik moet laten vervallen me maar (en dit is niet overdreven) me hooguit 10 minuten per week schelen. Dus ik zit nu met werkzaamheden op mijn bureau waar ik met een 38-urige werkweek af en toe al in de knel kwam, en nu moet ik het maar zien te redden in 24 uur.
Voor mijn gevoel sta ik gewoon met mijn rug tegen de muur en verzuip ik inmiddels in het werk. Ik heb al bijna geen zin meer om naar mijn werk toe te gaan, en de zin/wil om wat langer te blijven om eventueel wat werk af te krijgen is ook niet meer aanwezig. Ik heb het gevoel dat ze me gewoon laten verzuipen in het werk tot het niet meer gaat en dan helpen ze me er even boven op (al is dat ook nog niet gebeurt) en daarna laten ze me weer verzuipen.
Eerlijk gezegd vind ik het ook wel enigszins respectloos van mijn bazen naar mij toe. Ze geven me nu het gevoel of in detijd dat ik 38 uur werkte dus grotendeels niets zat te doen als ze nu verwachten dat ik het wel ga redden in 24 uur.
Ik moet binnenkort weer met ze om de tafel gaan zitten denk ik...maar ik zie hier erg tegen op.
Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond??