Werken...

[ANONYMOUS_USERNAME]

gewoon even van me afschrijven hier, want ik weet vandaag even niet wat me overkomt.
Sinds vorige week woensdag aan het werk. Of Caileigh ging naar mijn moeder, of naar het KDV of bleef thuis bij papa. Elke dag ging ik vrolijk naar het werk.Hoorde wel een waslijst vollopen met taken op kantoor die gedaan moesten worden, maar goed we kunnen niet harder dan we gaan. Simpel als wat. Elke dag kwamen collega's naar me toe..Mis je je dochter niet?! en ik begon me bijna schuldig te voelen dat ik zo bezig was op het werk dat ik wel gelukzalige blikken op de foto's van mijn kleine meid wierp maar haar verder niet miste.
Vandaag mijn eerste dag thuiswerken. Ik had juist verwacht hier volop van te kunnen genieten met Caileigh in de buurt. Maar opeens word ik overspoeld met diverse gevoelens. Wil ik wel fulltime werken, doe ik mijn kleine meid niet te kort?! Wil ik het zelf wel?! Nu pas besef ik hoeveel ik haar op de dag mis en baal ik dat ik haar zo weinig zie. Een onzeker gevoel bekruipt me of ik mijn werk nog wel kan doen want ik krijg af en toe het idee dat ik in die 17 weken niets heb onthouden. Mijn man doet hetzelfde werk en dat is opzich prettig zodat ik mijn 'domme' vragen aan hem kan stellen en niet bij mijn collega's kwijt hoef. Maar ik ben stik jaloers dat hij zoveel weet en alles maar zo makkelijk onthoudt. Pffff het is werkelijk waar 'hallo hormonen ga nu maar weer weg dag'
Ik werk tevens in een team die niet heel sociaal is. Goh wat raar met ITers.. de meeste gedragen zich alsof ze elke dag even onder hun steen vandaan kruipen. Communiceren staat op hun blocklist. En de eerste dagen verliep alles wel prima, maar je merkt langzaam de kreukels weer openbarsten.
Ik werk gedetacheerd en mijn manager is nu op vakantie. Zijn vervangers ken ik niet zo goed en eerlijk gezegd heb ik geen zin om mijn dingen met hun te bespreken. Maar ja ik moet nu wel drie weken door... nou ja maar proberen in deze 3 weken een helder beeld te scheppen met wat ik wil.

goed ik ben het kwijt... lucht het op... nee haha maja we moeten toch wat hea

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Nou lastig ook. Moet je fulltime werken? Of zou het ook wat minder kunnen? Dan kun je dat overwegen. Mijn persoonlijke mening is dat je je kind echt niet verwaarloosd door fulltime te werken. Niet iedere moeder is in de gelegenheid/ mogelijkheid om parttime te werken. In Duitsland werken zelfs de meeste moeders fulltime. Wat ik bedoel is laat je geen schuldgevoel door anderen aan praten. Alleen als jij zelf vind dat je te veel werkt en je kunt minder werken zou ik dat doen. Kan ook zijn dat je gewoon wat opstart probleempjes hebt hoor, iedereen moet inkomen hoor na 17 weken afwezigheid!! Misschien wel goed dat je manager weg is nu, kan jij het even rustig aankijken en je gevoelens op een rijtje zetten. Laat je niet gek maken!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Lieve aviya!!!
Als eerste...ik plas bijna in mijn broek over je analyse over de IT'er Fijn om te lezen dat er ook IT'ers zijn die toegeven dat de meeste een tikkeltje contact gestoord zijn. En ook fijn dat jij dit niet bent

Weet je wat het is...wat je ook doet...je hebt altijd een schuldgevoel. Ik heb voor dat Ravi geboren was het volgende gelezen: "op het moment dat je moederkoek word geboren komt je schuldgevoel gratis mee". Toen moest ik daar heel hard om lachen en begreep er niks van...en nu denk ik ooooohhhhhh!!!
Ook als je thuis zit voel je je namelijk schuldig. Ik heb min of meer de luxe omdat een jaartje te gaan doen. Genoeg spaargeld en heeel heeeel heeeeel zuinig leven. Maar ik voel me ook schuldig. Ben ik wel een goed voorbeeld voor Ravi als zijn mama thuis is, grrr heb ik hier nu mijn baan voor opgezegd, tsss ik zit alleen maar thuis en ben alleen maar bezig met luiers en flesjes, pff ik voel me weer schuldig omdat het me zo fijn lijkt om aan het werk te gaan...etc...etc....etc....

Ik kan je geen advies geven. Niemand kan dit. Dit is een keus die je voor jezelf moet maken. Als het financieel haalbaar is om minder te gaan werken of zelfs te stoppen dan moet je daar naar kijken. Aan de andere kant werk is ook best fijn. Zet alle voor en nadelen op een rijtje. Praat er over met je man. Neem je tijd om het aan te kijken.

En ik doe het toch ook al gaat het gevoel daar niet mee weg: schuldig voelen is niet nodig!!

Liefs!!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Thnx dames!
@Nelie ik werk met 5 contactgestoorde en 2 semi... Dus als sociaal persoon kan ik m'n lol op volledig thuiszitten zou ik toch ook niet kunnen, maar wel lekker zo'n jaartje niets hoor!
Net een gesprek gehad met mijn man. Zelf tot de conclusie gekomen dat ik natuurlijk weer moet wennen, maar daarnaast ga ik mijn teamleider van het project zeggen dat als ie wil dat ik alles uitvoer, niet moet verwachten dat dat in 2 weken gedaan is. Mijn hersens zijn nog wat stoffige na 17 weken bedenken of er een luier verschoond moet worden of niet. Daarnaast moet ik een heel nieuwe specialisatie eigen maken en dat kan ook niet 1 2 3... Als daar niet op gewacht kan worden dan is dat maar zo en gaan we naar een ander project.
Ik kan wel minder gaan werken financieel gezien, maar had de planning tot Caileigh naar school gaat fulltime te werken en op te potten voor dan. Het voordeel van zo veel verlof is dat er nog veel vrije dagen over zijn dit jaar, dus ik denk dat ik die morgen ook maar eens tactisch ga inplannen! Heb ik wat om naar uit te kijken.

 

[Roozz]

Jaaaaaa... wat herkenbaar! Ik heb vandaag mijn 2e dag terug op kantoor gehad. Het enige wat ik kan alleen maar kan denken is 'wie heeft er ooit bedacht dat moeders zo kort na de bevalling alweer aan het werk moeten?!' Ik sjouw me een ongeluk met kolftas en m'n mobiele kantoortas (laptop op wieltjes). Het kolven lukt niet echt lekker. M'n meisje achter laten bij opa/oma of de kinderopvang is écht niet leuk. De reisafstand lijkt echt 1000x verder. Het werk zelf is gelukkig nog wel leuk, maar de werksituatie (reorganisatie e.d.) staat me enorm tegen. Nieuwe manager. Het is toch wat, als werkende moeder!

Dus zo gek is het niet dat je je schuldig voelt hoor! Bij mij gaan die vragen ook door m'n hoofd. Ik was er voor de bevalling nog van overtuigd dat ik m'n werk zou missen en dat ik na bijna 5 maanden verlof echt wel weer aan het werk zou willen gaan. Dus vanuit die gedachte ook ouderschapsverlof aangevraagd. Maar nu heb ik er spijt van dat ik niet alles in één keer heb opgenomen. Voelt alsof ik zoveel van haar mis, ze verandert elke dag. Ik denk dat ik toch maar eens samen met manlief ga kijken of we het ons toch wel kunnen veroorloven.

Je bent in ieder geval niet de enige die zich zo voelt hoor Sterkte!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik heb 5 maanden in Finland gewoond en daar is het dus allemaal stukken beter geregeld! Je hebt daar namelijk 2 jaar zwangerschapsverlof!!! Volgens mij krijg je niet die hele 2 jaar je volledige salaris uitbetaald maar het is genoeg om van te leven. Kraamzorg kennen ze daar niet. Je moet het gelijk alleen doen maar als daar tegenover staat dat je de eerste 2 jaar bij je kleintje kan blijven zou ik er voor tekenen.
Ook ik heb het voorrecht thuis te kunnen blijven. Ik ga als gastouder werken. En ja ik voel me ook heel vaak schuldig! Dus dat van die moederkoek van Nelie geloof ik gelijk helemaal.
Het duurt allemaal best lang voordat er iets van de grond komt hier en wij kunnen het fiancieel makkelijk redden maar ik wil ook mijn steentje bijdragen. Ik zie mijn vriend zonder plezier naar het werk gaan, die zou zo graag een dag met mij ruilen om bij Aniek te zijn terwijl ik soms juist wel eens een dag niet wil. En daar voel ik me ook schuldig om. Ik heb dit voorrecht maar ik kan me ook voorstellen dat het lekker is om eens te gaan werken. Ik wil tot ze naar de basisschool gaat (hopelijk krijgen we nog wat broertjes/zusjes voor aniek dus dan als ze allemaal naar school gaan) thuis blijven als gastouder. Daarna denk ik dat ik het werken in de zorg weer op wil pakken. Maar dat zie ik tegen die tijd wel.
Maar het is dus niet overal zo geregeld als hier. Ze zouden het van mij best beter mogen regelen. Langer verlof is goed voor moeder en kind denk ik. Op het moment dat je net je ritme begint te krijgen en je vertrouwd begint te voelen als moeder moet je gaan werken en wordt alles weer overhoop gegooid. Daarnaast heb je ook al die hormonen nog.. (ik wel altans met vlagen)