Wie bevalt er nu nog in stuit??

A

ANONYMOUS_USERNAME


"Wie bevalt er nu nog in stuit?!"
dit is de reactie die ik krijg als ik vertel dat ik in stuit bevallen ben en dat het eigenlijk héél slecht is verlopen...   NATUURLIJK  had ik er niet voor gekozen ALS ik geweten had dat het zo zou aflopen maar daar staat niemand bij stil.   Mijn droom was om zo natuurlijk mogelijk te bevallen maar het is maar bij een droom gebleven.

Mijn zoontje is nu net 1 jaar geworden en maakt het uitstekend, het is een fantastisch mannetje geworden.  

Toch waren zijn eerste dagen op deze wereld niet zo aangenaam.   Om 19u00 zijn mijn vliezen gebroken maar er waren nog geen weeën.   De geneco zei dat ik thuis mocht blijven en als er de volgende ochtend nog geen uitgesproken weeën waren dat ik dan maar naar het ziekenhuis kwam.   Dus de volgende ochtend had ik inderdaad nog steeds maar om de 10 min contracties.   In het ziekenhuis hebben ze mij dan aan een infuus gelegd om de weeën op te wekken.   Ik had er mij zo goed mogelijk op voorbereid om de pijn te kunnen opvangen maar dat ik zo'n pijn zou hebben had ik niet verwacht dus riep ik maar om een ruggeprik.   Om 17u00 besloot den dokter om er voor te gaan dus reden ze mij de verloskamer binnen.   Nadat de vroedvrouw bijna op mijn buik gezeten had, de genecoloog met de verlostang eindelijk mijn zoon eruit getrokken had werd hij direct door de kinderarts gereanimeerd, want hij ademde niet meer!!   Vreselijk hoor, je kindje daar zien liggen met iedereen rond hem en jij ligt daar hulpeloos...  het is alsof je wereld instort!

Mijn ouders en familie stonden op de gang  te wachten en zagen plots een kinderbedje met een baby in, een dokter, verpleegster, vroedvrouw  en nog een verpleegster rond  buiten rijden richting Coveuseafdeling.     Zij wisten niet wat ze zagen.

Nadat ze mij verzorgt hadden mocht ik eindelijk naar mijn kindje toe.   Zijn hoofdje was opgezwollen en ze wisten niet welke letsels hij had opgelopen.   We zouden nog 2 dagen moeten  wachten om een scan  van zijn hoofdje te maken en het uiteindelijke resultaat te kennen.    Hij bleek een bloedstolling te hebben aan de ene kant van zijn hoofdje maar gelukkig lag deze boven de schedel. En hij had ook een schedelbreukje maar deze zou niet moeten geopereerd worden.      

Uiteindelijk hebben we na 10 ongeloofelijke zware dagen het ziekenhuis mogen verlaten  met een zoontje die het elke dag een beetje beter deed.   Toch zijn de komende maanden  een zware tijd geweest voor de hele familie.  

Hij is nu een flinke jongen geworden en ik ben gelukkig dat hij het heeft mogen halen zonder al te veel schade.    Zijn schedeltje is aan de linkerkant een beetje hoger, het lijkt of hij een buil heeft.  Echt zichtbaar is het nu ook weer niet hoor.   Ik wou gewoon vragen of er nog mensen zijn met dit  soort schedelvorm en of er iets aan gedaan kan worden.  

Ik wou enkel mijn verhaal kwijt  en misschien zijn er nog  vrouwen die net zoals ik beslissen om in stuit te bevallen en waar  het wel goed gegaan is.
 
ilse xxx
 
Hoi Ilse,

Ik ben 10 oktober 2005 bevallen van een dochter. Het is ook een stuitbevalling geworden. Gelukkig is alles helemaal goed gegaan. Ik wilde erg graag thuis bevallen, maar dat kon helaas niet doorgaan.
We wisten niet dat ze in stuit lag. Ze was precies met haar billen ingedaald en drie verschillende verloskundigen dachten dat ze met haar hoofd ingedaald lag.
's Middags braken spontaan mijn vliezen en het vruchtwater was groen. Ik gelijk in de stress. Ik had ook geen weeen. Ik heb toen gelijk de verloskundige en mijn man gebeld. Ik ben met de verloskundige naar het ziekenhuis gegaan en mijn man kwam daar naar toe.
In het ziekenhuis werd ik onderzocht. Voor de zekerheid een echo en ja hoor ze lag in stuit. Ik had het daar al best moeilijk mee, omdat ik de laatste weken niets anders gehoord had dan dat ze met haar hoofd ingedaald lag. Toen kwam de discussie keizersnee of vaginale bevalling. Eerst wilde ze mij laten kiezen, dat kon ik dus echt niet!!   Stel je voor dat ik koos voor een gewone bevalling en er zou iets mis gaan, dan had ik daar voor gekozen.
Toen gingen ze eerst weer een echo maken om te kijken hoe groot haar hoofdje was, dat was klein en dus mocht een gewone bevalling. Gelukkig hebben ze toen voor mij besloten dat ik eerst een gewone bevalling mocht proberen, maar als er iets niet goed leek te gaan zou het een keizersnee worden.
Ik kreeg een infuus en vanaf de eerste wee ging het ontzettend snel. Drie uur en tien minuten later was mijn dochter geboren. Ze  moest nog even in de couveuse, omdat ze jengelde i.p.v. goed huilde.
Ik was, en ben nog steeds, ontzettend blij dat alles goed is gegaan. Ik moest me wek echt over mijn angst dat er iets mis zou gaan heen zetten met het idee dat ze alles doen wat ze kunnen. Ik ben er toen ook echt voor gegaan. Na de bevalling heb ik daar nog wel vaak aan moeten denken.
Iedereen reageerde met de opmerking het is toch goed gegaan. Helaas gaat het niet altijd goed zoals bij jou.
Gelukkig gaat het inmiddels  goed met je zoontje.
 Ik heb het er nog achteraf met de verloskundige overgehad. Er waren weer nieuwe onderzoeken gedaan, waaruit bleek dat een vaginale bevalling bij een stuitligging toch veiliger was. En daarom  proberen ze nu weer zoveel mogelijk gewoon te laten bevallen.
Er zat ook een vrouw in mijn zwangerschapsgym groepje die voor de vierde keer zwanger was en van haar drie bevallingen twee keer een stuitbevalling had gehad.  De eerste  keer een keizersnee zonder discussie, want als je baby in stuit lag moest het met een keizersnee geboren worden. De tweede in stuit was gewoon geboren, want  nu waren de inzichten weer anders en mocht ze het gewoon proberen.  Zij vond de gewone bevalling veel fijner,  omdat het herstellen na een keizersnee heel lang had geduurd.
Ik vond mijn bevalling vrij heftig. Ook omdat ik een weeenstorm kreeg, maar vooral omdat ik wist dat het best gevaarlijk kan zijn. Omdat het mijn eerste kindje is  kan  ik het natuurlijk niet met elkaar vergelijken, maar ik kan me  goed voorstellen dat het je nog  bezig houdt. Vooral omdat het eigenlijk maar net goed is afgelopen.
Ik hoop  dat je wat  aan mijn verhaal hebt.
Geniet van je zoontje en veel geluk!!
 
Groetjes
 
Hoi,   Ik ben zo blij met je reactie.   Het is toch fijn om te horen dat het niet altijd verkeerd loopt met een stuitbevalling.     Eveneens ben ik gelukkig om te horen dat een vaginale bevalling beter is dan een keizersnede, zelfs in geval van een stuitligging.   Want dat was eingelijk mijn grootste reden waarom ik vaginaal wou bevallen.  

Alvast bedankt voor je reactie en nog veel plezier met je dochter.  
veel liefs, Ilse xxx
 
Hoi Ilse,

vervelend voor je dat het zo bij je gelopen is. Toch ben je gelukkig een uitzondering. Helaas kan bij een stuitbevalling het gebeuren dat het hoofdje niet direct volgt, maar ook bij iedere andere bevalling kunnen er onverwachte dingen misgaan. Ook een keizersnede, een vacuum en een tangverlossing hebben enorme risico's die gelukkig maar heel zelden voorkomen ,maar altijd een risico blijven. Als je alle risico's wilt voorkomen kun je alleen maar besluiten om niet zwanger te worden, zodra je zwanger bent loop jeop allerlei dingen een risico. Gelukkig sta je daar niet altijd bij stil. Dat je gekozen hebt voor een vaginale bevalling snap ik volledig. In pincipe wordt een vaginale stuitbevalling extra bewaakt door het verloskamerteam. Zodra er een hapering of stagnatie op treedt gaan we alsnog voor een keizersnede. Uiteindelijk eindigt circa 50 % van alle geplande vaginale stuiten alsnog in een keizersnede. Men is eerder te voorzichtig, dan overmoedig.
Wel heeft onderzoek van alle keizersnedes op basis van stuitligging de laatste jaren aangetoont dat je met een keizersnede welliswaar het eerste kind het risico van een vaginale stuit bespaart, maar dat er door het litteken in de baarmoeder voor het tweede kind een risico ontstaat op het uitscheuren van de baarmoeder tijdens de bevalling. Hierdoor overlijden net zoveel kinderen, of lopen ernstig letsel op, als dat er eerder kinderen waren gered door die geplande keizersnede.
Per saldo is er dus geen winst.
Dat je, als de omstandigheden gunstig zijn, kiest voor een vaginale bevalling is dus zeker logisch als je nog meer kinderen wilt. Je gaat toch geen risico vermijden en tegelijkertijd een risco creeren voor een volgend kind? Als het alsnog nodig is kan een keizersnede alsnog plaats vinden. Wel heb je dan al ontsluiting gehad, waardoor een volgende bevalling beter en vlotter verloopt.

Voel je dus vooral niet schuldig over je gemaakte keuze. je had gewoon enorme pech.  
 
Hallo,
Ook ik heb een kindje gekregen via een natuurlijke stuitbevalling. Het was een bewuste keuze, daarbij speelde wel mee dat het onze derde was, en dat de andere twee ook gezond ter wereld waren gekomen. (zonder ingrepen)
Ik merkte wel dat het ene ziekenhuis er heel anders mee omgaat dan het andere. Wij kozen bewust voor een ziekenhuis waar ze veel ervaring hadden met stuitliggingen (het zuider in R'dam). Zelf vond ik de bevalling toch zwaarder dan een normale bevalling, maar alles ging goed, en onze zoon kwam helemaal gezond ter wereld.
We hadden ons gerealiseerd dat een stuitbevalling meer risico heeft voor de baby, maar een keizersnede heeft weer meer risico voor de moeder.
Gelukkig dat het nu goed gaat met je kindje, want het is inderdaad erg spannend geweest!
groetjes, Katrien.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan