wie hebben er nog meer een zwangerschapvergiftiging of helppsyndroom gehad en wil er over praten?

A

Anoniem

Guest
hoi,

ik ben op 18 feb. bevallen van een mooie dochter, maar dat ging allemaal niet vanzelf
met 29,4 dagen kwam ik in het ziekenhuis te liggen omdat ik vroegtijdige weeen had, ik werd opgenomen voor observatie, en kreeg van die longrijpingsspuitjes en weeremmers. ze hebben toen ook een inwendige echo gemaakt om te kijken hoelang de baarmoedermond was. dat bleek allemaal goed te zijn en als dat de volgende dag nog zo was, mocht ik gewoon naar huis.
die avond kreeg ik weer weeen, en bleek dat mijn baarmoedermond een heel stuk korter was geworden, de ambulance werd gebeld en ik moest met spoed naar nijmegen, omdat ze dachten dat ik zou gaan bevallen met 30 weken.
gelukkig bleef ze lekker in mijn buik en werd dat allemaal wat rustiger.
maar jammer genoeg mocht ik niet naar huis omdat mijn bloeddruk veel te hoog was en ik eiwitten in de urine had.
ik baalde enorm ook omdat ik nergens last van had, ja alleen dat ik veel vocht vast hield.
met 32 weken moest ik overgeplaatst worden naar de highcare afdeling omdat het steeds slechter met me ging, want mijn nieren werkte helemaal niet goed meer en ik bleef alleen nog maar meer vocht vast houden en was daardoor 15 kilo aangekomen alleen maar door vocht.
gelukkig ben ik toen met 32 weken en 4 dagen ingeleid, alleen toen heeft het nog 4 dagen geduurd voordat ze geboren werd. ze is uiteindelijk met 33,2 weken geboren en gelukkig wel op de natuurlijke manier. ik realiseerde me dat ik door de oog van de naald ben gekropen, het ook slechter af kunnen lopen.
ik heb nog een lange nasleep gehad wat betreft mijn hoge bloedruk, ,maar dat is gelukkig nu weer goed. alleen merk dat ik nog wel snel moe ben, ik hoop dat dat ook nog weg gaat. verder heb ik na een half jaar een onderzoek gehad, of ik als ik weer zwanger zou zijn de kans dan groot zou zijn dat ik weer het helppsyndroom zou krijgen, maar gelukkig is dat maar 4%.
dat is een hele geruststelling want ik wil nog wel graag een tweede kind.

ik hoop dat er meer moeders zijn die hun ervaring met mij willen delen.

groetjes eveline
 
hoi

Ik heb het nu 2x gehad, mijn oudste dochter is geboren in juni2005 en die heeft het ternauwernood overleefd. Ik was toen al vanaf week 33 ziek maar de vk was nogal een domme gans die me niet serieus nam. Waardoor ik dus thuis een insult heb gekregen, met spoed naar het ziekenhuis ben gebracht en 17 minuten nadat ik thuis ingestort ben was ze inmiddels door een spoedkeizersnede gehaald. Ze was al blauw, slap en cyanotisch toen. Haar hartslag was bij de geboorte 210 slagen per minuut! Zelf ben ik toen nog een halve dag buiten bewustzijn geweest en heb ik nog maanden last gehad alle gevolgen.

2e dochter is in dec 2006 geboren, 5 week te vroeg. Lag al in het ziekenhuis toen omdat ik me weer zo vreselijk voelde en eiwitten in de urine had. Wederom schoot ik in een insult en kreeg ik een spoedkeizersnede. Deze keer was de baby er beter aan toe. Na 2 dagen in de couveuse mocht ze naar een wiegje en 10 dagen later hadden we haar thuis.

Nu ben ik weer zwanger (onverwachts cadeautje) en knijp hem behoorlijk eerlijk gezegt. Voel me verder prima, bij de oudste 2 had ik al vanaf 24 week veel hoofdpijn en nu nog niet dus ik heb de hoop dat het misschien dit keer anders gaat.

groetjes Chislaine
 
hoi chislaine,

bedankt voor je reactie terug, en dankje dat je je ervaring wilde delen.
ik zelf was blij dat ik op dat moment in nijmegen in het radboud lag, maar daar is de communicatie met de patient wel heel slecht, want ze hebben ons nooit verteld hoe gevaarlijk het hellpsyndroom is, en wat het allemaal met je kan doen en natuurlijk met je ongeboren kind. ik heb toen ook echt een klacht ingediend.

ik hoop voor je dat je dit keer geen klachten krijgt en geen hellpsyndroom.
ik hoop echt voor je dat je dit keer echt van je zwangerschap kunt genieten.
gaat alles wel goed met je twee kinderen?
en mocht het toch fout gaan, wat ik niet hoop, ik hoop voor je dat alles goed gaat, wens ik je heel veel sterkte.
en ik snap goed dat je bang bent dat het weer mis gaat, maar probeer er toch zo weinig mogelijk aan te denken en te genieten, want het is niet te bedoeling dat je gestrest raakt en dat daardoor je bloeddruk stijgt.

ik hoop graag nog te horen hoe het allemaal gegaan is.

groetjes eveline
 
Hoi Evelien,

Met onze meiden is het helemaal goed gekomen gelukkig, daar is niets meer aan te merken. Heeft jouw dochter er nog gevolgen aan overgehouden? Het is tenslotte niet niets 7 weken te vroeg op de wereld komen. Wanneer mocht ze mee naar huis? Eng he zo'n heel kleintje thuis. De eerste dagen thuis vond ik vreselijk, ze was nog niet echt sterk genoeg om haar voeding (bv) zelf uit de borst te drinken en dus bleven we wegen, voeden, wegen en dan eventueel aanvullen met vingervoeden. Zo waren we soms een uur bezig met een voeding van 60ml.

Over de communicatie met de patient heb ik niets te klagen hier (woon in een klein dorp in oost groningen) heb een topper van een gyn gelukkig die gewoon zegt waar het op staat. Wel vond ik het heel lastig dat er zo weing info over te vinden is. Vooral na de geboorte van de eerste ben ik er heel erg mee bezig geweest en kon het pas een plekje geven toen ik wist wat het Hellp syndroom nou precies was en de gevolgen ervan. Ze hadden me in het ziekenhuis wel even mogen vertellen dat je er nog maanden last van kunt hebben. Dat viel me stevig tegen, had echt verwacht baby eruit=beter voelen.

Dus jij had ook zoveel vocht? Ik ben bij de oudste toen 42 kilo aangekomen (woog 50 kilo bij aanvang zwangerschap dus bijna verdubbeld brrr). Had echt van die grijze olifantenpoten ipv benen.

Ben je erg angstig ten opzichte van een nieuwe zwangerschap?

groetjes Chislaine
 
hoi chislaine,

met mijn dochtertje is ook alles goed gekomen, we moeten er alleen rekening mee houden dat ze dus eigenlijk van april is en dat we haar ontwikkeling dus ook meten vanaf april en niet vanaf februari.
ze is op 18. feb. geboren en toen heeft ze 2 weken in de couveuze gelegen en daarna nog 2 weken in een gewoon bedje en op 16 maart mocht ze eindelijk mee naar huis, daar was ik erg blij mee, want steeds naar het ziekenhuis op en neer gaan is ook niet echt fijn.
ze heeft dus ongeveer een maand in het ziekenhuis gelegen dus dat valt opzich wel mee, want ze mocht dus met 37 weken naar huis.
ik had gelukkig redelijk wat ervaring met baby's omdat ik ook stages heb gelopen op het kinderdagverblijf met baby's, dus daar was ik niet zo bang voor. was alleen wel heel erg oplettend en bezorgd als mijn man haar vast had of in bad deed. en als bijvoorbeeld iemand anders haar vast had. ze hield thuis ook de voeding goed binnen, ze dronk namelijk steeds meer, dan dat ze eigenlijk moest hebben. maar ik gaf ook flesvoeding omdat bij mij de borstvoeding niet opgang wilde komen. omdat het eigenlijk nog te vroeg was en ik zelf ook zo ziek was geweest.

ik merk zelf nog dat ik nog steeds klachten heb van het hellpsyndroom, zoals hoofdpijn, misselijkheid en vermoeidheid. en ik heb ergens gelezen dat dat dus soms wel 3 jaar kan duren voordat je echt helemaal over die klachten heen bent.

ja ik hield ook ontzettend veel vocht vast, ik had echt ontzettende olifantenpoten,
en op het laatst was mijn gezicht ook helemaal opgezwollen. ja dat was vreselijk ik zag er niet uit toen.

ik wil zelf heel graag nog een tweede kind, zelf omdat ik zelf enigst kind was, en ik dat nooit echt leuk gevonden heb, wil ik dus graag een broertje of zusje van mijn dochtertje.
ik wacht er zelf nog een paar jaartjes mee. maar dan wil ik het toch echt opnieuw proberen.
en ik kan de kans verkleinen door vanaf de 12de week asperines te slikken tot de 36ste week van de zwangerschap. en dan wordt de kans dus toch nog maar 4%
en dat vind ik klein genoeg om het nog een keer aan te durfen.
maar de angst voor herhaling blijft natuurlijk altijd in mijn achterhoofd
maar ik hoop zo dat de volgende zwangerschap goed verloopt.

ik vind ook dat er eigenlijk te weinig informatie over te vinden is.
ik heb het ook nog niet helemaal kunnen verwerken, en zocht daarom ook mensen die het ook hebben gehad die er met mij over willen praten.
ik vind het fijn dat je reageerde op mijn berichtje.

groetjes eveline
 
Wat een verhalen! Ik heb wel zwangerschapsvergiftiging gehad, maar dit was gelukkig later in de zwangerschap, met 35 weken.  Ik moest om de dag naar het ziekenhuis voor controle.

Op 30 april (ik was toen 37+3) bleek in bij onderzoek 3 cm ontsluiting te hebben. Wij waren verrast, ik had nog geen wee gehad. De volgende avond braken m'n vliezen (ook zonder weeen) en werd onze Lotte onder begeleiding in het ziekenhuis geboren.

Ik heb wel ontzettend last van vocht gehad, ik woog ook 93 kilo op het laatst. Ik kon niet meer lopen van het vocht in m'n benen, dat zal iedereen wel herkennen. Ik heb gelukkig geen  hellp gehad. De klachten waren dan ook snel weer weg. Door de bv nog wel last van bekkenpijn, maar verder gaat het wel.

Sterkte meiden!

Groetjes, Marisa
 
Hoi meiden,

Meestal lees ik alleen maar mee, maar als ik over zw. vergift. en Hellp lees, wil ik ook altijd mn ei kwijt. Dat zal nog wel bij de nasleep ervan horen.
 
Ik heb in januari 2007 een zoontje gekregen. Tijdens mijn zwnagerschap ging alles goed, tot ong 24 weken. Ik werd toen heel erg chagerijnig en zat op een enorme grijze wolk. Sinds die tijd ben ik giga aangekomen. Totaal 25 kilo vocht. Volgens de VK heel normaal, maar mijn moeder vertrouwde het niet, omdat ik ook zo futloos was en ook hele stijve handen had. Elke keer op controle begon ik over zw. vergift. maar dit werd steeds van de baan geveegd, gewoon veel vocht. Net voor kerst, dus nog een week of 6 te gaan kon ik gewoon niet meer. Ik had me ook al deels ziek gemeld op mn werk omdat ik het gewoon niet meer trok. Ik was zo moe. Op de controle van 36,5 week was mijn bloeddruk te hoog, veel te hoog (die was mijn hele zwangerschap al aan de hoge kant, dus voor de VK geen rede tot paniek tot zo ver) Maar deze keer wilde ze ook mn urine controleren en ja hoor: vol met eiwit. Ik moest direct mn spullen pakken en naar het ziekenhuis. Binnen een uur lag ik aan de bloeddrukmeter, hartritme meter voor de baby, infuus aan, cateter in, bloed geprikt, er werd een echo gemaakt (baby alles goed gelukkig) en er werd verteld dat ik morgen ingeleid zou worden. Vragen? Nou op dat moment tolt er heel veel door je hoofd.
De dag erna 2 x ingeleid zonder succes, de dag erna weer proberen, maar die nacht kreeg ik van alles. Het begon met hele hoge bloeddruk, sterretjes zien, groene bollen zien, tintel-benen. Mijn reflexen werden elke 10 min. getest en elke 10 min, bloeddruk meten en elk halfuur bloed prikken, Toen de stuiptrekkingen begonnen werd ik aan de magnesium gelegd. Dit is het ergste wat ik een mens toewens!!! Ik voelde de hete brei mijn lichaam instromen, het leek alsof mijn armen en bene open spatte. Daarna overgeven (tot gal aan toe) en diree.  Ik lag op de high care (?) kamer met continu iemand ernaast. Mocht geen bezoek meer en absolute rust en donker.  Omdat het middernacht was wilde zo lang mogelijk wachten met de gynacoloog bellen. Ik ben een  paar  keer weggezakt en het voelde of ik doodging. (achteraf denk je dan roep gewoon om een keizersnee of om hulp, maar op zo'n moment kun je niet meer denken en ben je een plantje). Mijn vriend schrok zich ook helemaal wezeloos toen hij om 6 uur sochtends kwam. Direct kwam de gyn. en werd er een spoedkeizersnee uitgevoerd. (Achteraf misschien wel een beetje laat...). De hartslag van de baby was tot het minimale gezakt en ik zelf lag ook op het randje. Gelukkig met de baby alles goed,  goed op gewicht, uurtje couveuze. Met mij duurde het wat langer. Ik heb totaal  nog 8 dagen in het ziekenhuis gelegen, en moest aan de magnesium blijven omdat mn bloeddruk niet wilde zakken. Na  4 dagen mocht dat er toch af, en toen  voelde ik me opknappen.  In 3 dagen tijd 20 liter  vocht uitgeplast (gelukkig via de cateter!!) Dus de kilo's waren er al weer af. (maar ik had ook niet echt gesnoept omdat ik de laatste weken van mn zw. schap geen suiker en geen zout meer mocht vanwege het vocht.)  
Eindelijk thuis begint de verwerking pas. Eerst lijfelijk opknappen en daarna geestelijk. Dit heeft heel lang geduurd omdat mn bloeddruk niet wilde zakken en mn bloedwaardes ook niet goed waren, na 3 maanden werd  godzeidank besloten dat ik niet aan de bloedverdunners hoefde voor de rest van mn leven. Na een maand of 4/5 was mn bloeddruk weer normaal, en hoefde ik ook niet meer terug te komen voor het prikken.
Het gekke is dat ik  mijn verhaal  zo vaak mogelijk en zo uitgebreid mogelijk aan iedereen kwijt wilde.  En nog steeds, een jaar later, denk ik nog vaak aan die weken, zeker  nu weer omdat we net de 1e verjaardag  van ons mannetje hebben gevierd. Ik  wil graag een 2e maar op deze manier nooit meer. Daarom twijfel ik enorm of  ik het nog een keer aan durf.
Er bestaat een website www.stghellpsyndroom.nl  en er is een telefoonlijn die je kunt bellen.
Wat ik heb geleerd is om volledig op jezelf en je eigen lijf  te vertrouwen, en niet af te wachten wat de vk en artsen vinden. Ik ben ook over  ziekenhuis/naald- angst heen. Mijn arm was blauw van mn okstel tot mn pols van het bloed prikken, dus prikken zijn voor mij nu een eitje. Ben ook al mn schaamte kwijt, van binnen en van buiten is mijn lijf door iedereen bekeken en  gewassen (poep, kots, zweet).
 
Ik denk dat rust en er over praten heel belangrijk is om het een plek te geven. Mensen verwachten dat je snel je oude ritme weer oppikt. Het gaat toch weer goed met jezelf en de baby is gezond. De domste reactie die ik heb gehad toen ik net uit het ziekenhuis was: o dus ze is weer beter??
Iemand die dit niet heeft gehad heeft geen idee wat de impact is.

Zo wat een lang verhaal (sorry) maar wederom lucht het op.
groetjes Petra
 
hoi,

ik vind het fijn dat jullie je verhaal kwijt willen en dat jullie je ervaring wilde delen.
ik heb zelf erg de behoefte om erover te praten met mensen die het ook hebben gehad. ook omdat ik er met mijn man ook niet zo goed over kan praten, hij is erg nuchter, en heeft zoiets van; ik ben gewoon blij dat alles goed is gekomen, en denk er verder niet meer aan.
zo zit ik dus niet in mekaar, maar dat komt ook omdat ik het bewuster heb meegemaakt, doordat ik dag en nacht in het ziekenhuis lag, en ik al de klachten had.
en ik hoop dat ik het door deze manier, om er met andere over te praten die het ook hebben gehad, ik het beter kan verwerken, want het zit nog steeds erg hoog, ook omdat ik nog steeds klachten ervan heb, terwijl het dus al een jaar geleden is.

petra: heb je geen onderzoek gehad een half jaar na de geboorte van je zoon?; over hoe veel % kans je hebt om het de tweede keer weer te krijgen.
ik heb een groot onderzoek gehad in het ziekenhuis in nijmegen en daar kwam uit dat het 19% kans was dat ik het weer zou krijgen en dat ik dat kan verlagen door vanaf de 12de week tot de 36ste week asperines te slikken. en dan is het nog maar 4% kans, dus dan durf ik het nog wel een keer aan, kijk als de kans meer als 50% was geweest, dan had ik er eerst nog eens goed over nagedacht.

ik heb zelf ook nog een aantal maanden na de geboorte van esther nog een hoge bloeddruk gehouden., maar dat is nu gelukkig ook weer een tijd normaal.

en het is zeker een ingrijpende gebeurtenis geweest.
mijn moeder was ook heel erg bang om mij ook te verliezen, mijn vader is namelijk 17 jaar geleden overleden, en ze was heel erg bang dat ze mij ook kwijt zou raken.
het was voor iedereen een hele nare tijd, maar gelukkig is dat nu achter de rug, maar denk er nog veel aan terug zeker nu, omdat het een jaar geleden is.
en daarom ben ik blij dat er meerdere mensen zijn die hun verhaal met mij willen delen en erover kunnen praten met andere moeders die het ook hebben meegemaakt.

sorry voor die lange bericht, moest er even allemaal uit.

groetjes eveline
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan