Hi Annelou,
Ik heb heel kort na de bevalling van mijn oudste, mijn vader verloren.
Toen ik bijna 20 weken zwanger was, kregen wij te horen dat hij longkanker had. Het werd een hele zware tijd van chemo's en bestralingen. Heel vaak was ik in het ziekenhuis of bij mijn ouders.
Ik ben bevallen op de trouwdag van mijn ouders, dat kon haast geen toeval zijn. Maar ook zag ik die dag dat mijn vader aan het opgeven was. Hij had 2-3 jaar gekregen, maar er was iets met hem. Ik heb toen 's avonds heel erg gehuild.
Later bleek (hij wist dat zelf ook niet) dat er toch uitzaaiingen in zijn hersenen waren. Dat heeft meer dan een maand geduurd voordat ze wisten wat hij had. Al die tijd wilde hij zijn kleinzoon niet vasthouden uit angst hem te laten vallen (een van zijn kwaaltjes was enorm bibberen). Dat heeft me erg veel verdriet gedaan: hem zo onmachtig te zien, want ik weet dat hij dol op hem was.
Toen onze zoon exact 4 maanden oud was, is hij overleden. We zijn die maanden door een hel gegaan omdat je wilt genieten van je baby, maar ook veel verdriet hebt om diegene waar je van houdt weg te moeten brengen.
Gelukkig heeft alles nu (na bijna 3 jaar) wel een plekje gekregen. Ik heb het gelukkig erg goed kunnen verwerken.
Geeft jezelf de tijd om je verlies te kunnen verwerken. Dit kan niet in een paar weken voorbij zijn. Maar geniet in de tussentijd ook van je kindje, daar hoef je je niet schuldig over te voelen.
Mocht je nog vragen hebben, dan mag je altijd mailen
tamaravdn@gmail.com (zit niet dagelijks hier op het forum).
Gr. Tamara.
