Wie herkent dit?

A

Anoniem

Guest
schreef vandaag om 15:37
Ben nu bijna 24 weken zwanger. De angst dat het misgaat is nu dus veel minder, in elk geval bij mij, omdat de levenskans van ons kleintje met de week groter wordt.
Maar nu heb ik even een "paniekaanval". Wat nu als ons kleintje een afwijking heeft in bijv. de vorm van syndroom van down?
Wij hebben geen nekplooimeting laten doen, omdat dit puur kansberekening is en ik bang ben/was voor punctie. Weet ook niet of ik de zwangerschap af had kunnen laten breken als zou zijn gebleken dat ons kindje een afwijking in wat voor vorm ook zou hebben. Echter de vraag die tegenwoordig gesteld wordt of je een nekplooimeting wilt laten doen, heeft mij wel aan het twijfelen gebracht.
Ik ben (nog net) 33 en heb wat dat betreft geen erfelijke aandoeningen in mijn of mijn mans familie, dus niet teveel risico. Waarom dan nu toch ineens deze angsten?
Ik heb gisteren wel een verhaal gelezen van een gezin dat een kindje met down kreeg en wellicht is mijn angst daardoor onstaan. Bij onze eerste heb ik ook weleens gedacht: wat als...., maar dat kon ik veel gemakkelijker opzij zetten.
Herkennen jullie dit?
Zo het is een heel verhaal geworden, maar toch blij dat ik mij ei even kwijt kon.

Groetjes Barbara
 
Hoi,
Ik denk dat het heel normaal is dat je denkt aan mogelijke gevolgen van zoiets. Als je het maar niet je leven/zwangerschap laat beheersen. Iedereen wil toch het liefst een gezond kindje. Dat betekent niet meteen dat een kindje met een afwijking of probleem niet welkom is. Ik heb het ook wel gehad hoor, stel dat er iets mis is, ik droom er nu nog wel eens van.
Groetjes,
Patricia
40+4
 
Niet te zwaar aan tillen hoor. Iedereen heeft wel eens van dat soort gedachten. Je hoopt gewoon dat alles goed is, zoals elke ouder. Ik ben er van overtuigd, dat als het kindje er dadelijk is, je zowiezo van het houdt, ook al zou er "iets" mee zijn.
Probeer gewoon te relativeren.
Groetjes V.
 
vogens mij is het heel normaal dat je dit soort gedachten hebt. Je voelt toch een verbondenheid met je kindje en wilt niets dan het beste voor dat wondertje in je buik. Ik heb wel een nekplooimeting laten doen en een 20wkn-echo. Dat wil niet zeggen dat ik er 100% vanuit ga dat ons kleintje gezond is. Dat geloof je toch pas als het veilig en wel in je armen ligt!
Probeer ook de positieve dingen van zwangerschap te zien en die meer op de voorgrond te zetten! T is toch n wonder dat er zoiets in je groeit en dat je daar je bijdrage in mag hebben in die 1e 9 maanden!!
Groetjes mira (precies 36 wkn)
 
Hoi,
Ik herken dit wel van mijn tweede zwangerschap. Bij de eerste dacht ik nergens over na, ik zou gewoon over 9 maanden een kleintje in mijn handen houden. bij de 2e was dat vanaf het begin niet zo. Ik heb het rond 8/9 weken aan familie verteld, maar mondje dicht want we hebben het hartje nog niet gehoord. Eerst daar maar op wachten. En toen we dat hoorden was er opluchting, maar ook gelijk ... ja maar wacht nu eerst maar eens de 20 weken echo af of het allemaal goed is....
Uiteindelijk is gebleken dat het niet goed was en ons meisje een ernstige hartafwijking had waar ze aan is overleden.
Nu ben ik bijna 5 weken zwanger... ( jaja heel pril en redelijk snel na geboorte en overlijden) en heb nu wel angst.
Ik zal pas echt helemaal gerustgesteld zijn als alles is bekeken en ik een gezond kindje in mijn handen hou. Tenminste in ieder geval zo gezond dat het een goed levensbestaan heeft en niet zal overlijden aan een of andere aandoening.
Ik ben van mening (al hoop ook ik natuurlijk net als iedereen op een gezond kindje) dat het hard schrikken zal zijn om een kindje met down syndroom te krijgen, maar het zal meer dan welkom zijn!!! Het zal je leven veranderen, maar je kunt zo verschrikkelijk veel liefde van dat soort kinderen krijgen.
Maar dit is natuulijk ieder voor zich en iedereen mag natuurlijk zijn eigen mening daarover hebben...
Groetjes ieniemienie
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan