wie kan mij helpen? of wie ervaart dit ook zo?

A

Anoniem

Guest
hallo allemaal,

maak me de laatste tijd echt zorgen.. ik voel me er soms echt beroerd door. ik ben nu 19+2 zwanger..

het zit zo: mn vriend vind het fijn om met mij te knuffelen, te zoenen, lekker vasthouden, ook in bed.. gewoon gewoon weet je wel. maar ik kan echt niks meer hebben! moet dat gefriemel echt niet meer aan mn lijf hebben. het kriebelt alleen maar en voelt irritant aan. en elke keer zegt mn vriend dat ie zoveel van me houdt.. soms wordt ik er niet goed van. ik hou ook wel van hem... maar begin echt te twijfelen aan mezelf of ik wel 'normaal' ben. ik ben ook zeer kortaf, chagerijnig, snel aangebrand en kan dus weinig hebben. om het minste of geringste heb ik weer een 'opmerking' naar hem toe.. ik   weet niet meer wat ik moet.. mn hoofd die tolt ervan.. ik weet zeker dat ik van m hou maar hoop echt dat dit snel over gaat. want voor de zwangerschap was ik helemaal niet zo. en dat geeft mn vriend ook aan. ligt dit nou aan de zwangerschap of staat mn relatie op het spel???

liefs arianne
 
Hoi Arianne,
Het ligt volgens mij echt aan je zwangerschap hoor. Je lichaam verandert zo veel en je hele lijf staat op zijn kop door de hormonen. Zeg tegen je vriend dat je het vervelend vindt dat je het nu zo ervaart, maar dat het niets te maken heeft met jouw gevoelens voor hem. Hij moet daar maar even aan wennen.
Sterkte,
Patricia
 
Hoi Arianne,

Het klinkt alsof je last hebt van hormonen, maar dat wordt soms ook ten onrechte gebruikt. Op zich het 'kriebelige' komt volgens mij wel omdat je gewoon veel gevoeliger bent nu. Maar je moet inderdaad wel oppassen dat je je mannetje niet te veel afstoot.

Het allerbelangrijkste is dat je er met hem over praat. Vertel hem wat je voelt, precies zoals je het hier ook kan zeggen. Het is heel belangrijk dat hij weet dat je van hem houdt en dat je het niet zo bedoeld. Anders gaat je relatie er inderdaad aan onderdoor. Ik denk dat elke zwangere vrouw wel eens uitvalt tegen haar man of dingen zegt die niet zo bedoeld zijn.

Als je moeite hebt om fysiek met hem te zijn, kun je misschien andere manieren bedenken waarop je kunt tonen dat hij belangrijk voor je is en dat je hem waardeert. Maar blijf vooral overal over praten. Als hij weet hoe je je voelt en waarom (en dat het niet aan hem ligt) is het voor hem makkelijker te accepteren.

Succes!
Groetjes, Marisa


 
Hee hallo!
Als je zegt dat je echt van hem houdt dan is dat zo, toch?!
Ik denk dat als ik jouw verhaal lees  dat het de 'hormonen'  zijn. Die kunnen je echt
heel anders laten reageren hoor!
Mijn advies is om eerlijk tegen hem te zijn, en zeggen hoe je je voelt. Dan begrijpt hij het misschien wat beter en weet dat het niet aan hem ligt en dat het van voorbijgaande aard zal zijn.
In mijn eerste zwangerschap had ik ook wel last van deze 'hormonen'. Bij mij uitte het in erg snel aangebrand zijn. Gelukkig wist mijn vriend dat dit bij de zwangerschap hoorde en dat  het na  de bevalling wel weer goed zou komen.... en dat was ook zo.
Dus, praat met hem, het maakt hem anders ook onzeker!
Groetjes, Nicole 33w3d
 
Ik heb ook zoiets meegemaakt tijdens mijn tweede zwangerschap. (ben nu zwanger van de derde en nu gaat het wel goed.)

Zodra het eitje en het zaadje versmolten waren (dus al voor de test) moest ik ineens niets meer van mijn man hebben. zelfs een kus op mijn wang vond ik al vreselijk. We hebben die zwangerschap niet gekroeld (sex was dus al helemaal uitgesloten, terwijl dat normaal echt wel goed zit hoor!)
Het was natuurlijk niet echt gezellig tussen ons.... Ik kon er ook niets aan doen hoor!
Mijn gevoelens had ik niet onder controle Gelukkig was ik met de verlossing van ons kindje ook verlost van die gevoelens!! Praat er zo eerlijk mogelijk over en voel jezelf niet al te schulig!

Ons liefdes- en sexleven was echt voor de 6 weken al weer helmaal "op peil"  terwijl andere vrouwen er dan juist weer moeite mee hebben. en het eerste half jaar op een laag pitje staan. Op de een of andere mannier accepreerd "men" en wijzelf dat beter onder het mom van"de bevalling".  

Maar als alles daarvoor goed zat, komt het vast wel weer goed!

Mariska
30 weken zw.


 
hoi

je verhaal is voor mij heel herkenbaar haha ik had precies hetzelfde bij m,n 1ste zwangerschap ook snel chagerijnig en ik kon niks hebben enz enz

maar het gaat vanzelf over je vriend zal het even moeten slikken hoort er gewoon bij
hij krijgt er straks iets heel moois voor terug

groetjes
 
Ik mag voor de tweede keer een zs meemaken. Maar helaas moet mijn man voor de tweede keer een draak van een vrouw meemaken. Ik wil niet geknuffeld worden, maar wel aandacht, ik wil dat hij van alles voor me doet, maar dan wel op mijn manier ...

Ik zei toevallig vanochtend nog dat ik mezelf ook niet echt leuk meer vind. Maar hij zei heel lief dat hij toch nog blij was elke dag naast me te mogen staan... Wat een schat. Waar vind je ze nog?

Gelukkig weet ik van de eerste keer dat het direct na de geboorte weer helemaal goed komt.

greet
 
hoi greet,

nou idd het moet ook altijd zo gaan zoals ik het wil en als het niet zo gebeurd, ja dan heb ik het alweer te pakken.. jee wat een herkenning zeg. ik voel me echt opgelucht.. ik begrijp ook echt niet dat mn vriend zo lief blijft doen... nou echt hopen dat het na de bevalling over is.. en toch proberen het beste ervan te maken..

xxx arianne

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan