Wie kent dat gevoel?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Dag lezertjes
Ik had het geplaatst bij zwanger worden maar de bedoeling was het hier te plaatsen. duuhh...


Soms heb ik de neiging om met dit hele gezeik te stoppen. Elke  maand dat wachten, teleurstelling, weer wachten, weer teleurstelling.
Soms denk ik ook dat ik niet 'geschikt' ben voor dit soort dingen in het leven. Ik heb al een kl...leven gehad met veel ellende, teleurstellingen, pijn en verdriet. Ok, ik ben niet de  enige maar iedereen heeft wel zijn grenzen. Ik kan het mijn vriend niet aandoen om ermee te stoppen. Dat heb ik al eens aangegeven maar dat werd een fikse ruzie. Ik  stond er voor 100% achter met mijn  vriend maar het lijkt minder te worden. Ik baal er van dat  er elke keer factoren zijn in mijn leven die mijn, van oorsprong spontane humeur, compleet verwoesten. Ik wil graag genieten van het leven  en heb engelengeduld maar nu na een jaar incl een mk begin ik het beu te worden. Volgende maand een follikelmeting en waarschijnlijk een zaadcheck van mijn vriend. Ik heb al wel gezegd dat als het zover komt dat we genoodzaakt zijn tot iui of ivf ik er subiet van afzie. Het is niet alleen nu, het spookt al enige tijd door mijn hoofd. Ik weet dat ik ondanks dat ik er eigenlijk geen zin meer in heb toch doorga, al is het maar voor mijn lieve ventje. Hij heeft een nog beroerder leven gehad. Om kort te gaan, hij heeft met 20 graden onder nul op straat geleefd  maar heeft  keihard gevochten om weer een normaal bestaan op te bouwen. Hij is nu kerngezond, staat vol in het leven en een kind is zijn mooiste droom na alles wat hij heeft meegemaakt omdat hij eerder dacht dood te gaan dan ooit nog een kind op de wereld te zetten. Dit is wat mij de laatste tijd een beetje bezig houdt.  
Gelukkig  doen we samen heel veel, hebben het altijd leuk, we wandelen nu iedere dag 5 km en volgende week komt hij dan ook bij me wonen na 1,5 jaar samen zijn. We zijn goed bezig alleen jammer dat ik in principe iets met me meedraag dat ik nu niet kan delen met mijn vriend.

Liefs Costa
 
Hai,

Het lijkt mij toch heel belangrijk om het hier over te hebben met je vriend. Je schrijft dat jullie het altijd samen leuk hebben maar daar hoort toch ook bij het over zulke zaken zeker te hebben ookal staan jullie daar anders in? Wanneer jij echt zoiets hebt dat je er flauw van bent lijkt het me niet goed om dan toch maar door te gaan om je vriend niet teleur te stellen. Je moet zeker aan jezelf ook denken!!
Het is toch al heel fijn om samen te gaan wonen en samen nog meer leuke dingen te gaan doen. Jullie leven samen opbouwen?
Zo zijn mijn vriend en ik al bijna 10 jaar samen waarvan we er al ca. 8 jaar samen wonen. Ik wilde al veel langer graag een kindje maar mijn vriend had het er nog niet aan toe. Wel moeilijk maar ik heb wel altijd zoiets gehad van dat je daar samen voor gaat!! Het is niet niets, zwanger worden, zwanger zijn en dan er voor elkaar zijn wanneer het dus mis kan gaan en weer samen verder.... het heeft een enorme impact en daarbij moet je zeker jezelf niet voorbij gaan!
Op een gegeven moment wilde ik wel duidelijkheid van mijn vriend. Hij noemde wel steeds kinderen te willen maar dan over een tijd...ik wilde dus toen wel weten hoe hij dit voor zich zag en besloten toen dus dat ik dan in maart zou stoppen met de pil. De 1e keer dat ik ongi werd voelde hij zich een beetje opgelucht maar nu na de miskraam is het voor hem makkelijker om er mee bezig te zijn en nu ik weer ongi werd vond hij het ook erg jammer.
Ik bedoel maar dat het zo belangrijk is om op een lijn te zitten, begrip voor elkaar te hebben en weten hoe de ander hierin staat! Een kindje is natuurlijk super maar er is meer in het leven en ik vind een goede relatie het allerbelangrijkste!! Vooral wanneer er dus een kindje komt. Daar moet je beide voor 100% voor gaan!

Knuffel Ineke
 
Hi Lieve Costa,

Ik weet even niet zo heel goed hoe ik hierop moet reageren. Ik heb wel zo mijn gedachten over wat je nu schrijft maar ken je eigenlijk niet goed genoeg om je echt de goede kant op te proberen te sturen (al ga ik het toch proberen ;-)).

Maar  wat ik  opmaak  uit wat  je schrijft  kan ik het niet nalaten om iets te zeggen. Ik ben alleen altijd zo verrot recht voor zijn raap, maar wil je NIET kwetsen begrijp dat goed, ik heb het beste met je voor. Als ik je  verhaal zo lees kan  ik maar één ding zeggen: las  een  pauze in voor wat betreft de baby en neem je tijd, kom tot jezelf en neem geen overhaaste beslissingen, zoals ik het kan beoordelen zit je niet zodanig in je vel dat je te grote beslissingen moet gaan nemen (ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel). Dus ook geen beslissing over definitief stoppen! Mijn moeilijk periode (een paar jaar geleden)  heeft mij ook bijna mijn relatie gekost, ik wilde alles wel over boord gooien, maar kijk mij nu eens!

Zorg dat je eerst helemaal zeker  van je zaak bent en dat je  er helemaal aan toe bent zodat je voldoende energie hebt om ervoor te gaan (en dan is niets je teveel geloof mij maar, het proberen te stoppen met .... heeft je ook veel energie gekost hoor). Zwanger worden  doe je samen  en niet om de ander  blij te maken of omdat je vindt dat hij het zo verdient.  Dit gaat je relatie op de lange  termijn niet redden.  Jullie verdienen allebei jullie geluk. Jij houdt van hem (dat is wel duidelijk)  dus ik begrijp je wel maar  als je relatie goed is houdt hij ook van jou en zal hij, als je eerlijk  tegen hem  bent en  zegt wat er speelt, wel begrip voor je moeten  hebbben al doet het hem ontzettend veel pijn. Dan maar eerst ruzie. Je moet eerst  voor jezelf zorgen en  als  dat je goed lukt kun  je  nog veel beter voor een ander zorgen, voor je mannetje en ooit jullie kindje.

Voor nu zou ik open kaart spelen (nog voordat hij bij je intrekt) en vooral proberen leuke dingen samen te blijven doen, wie weet wat er gebeurt als die spanning er een beetje afvalt.

Ik hoop dat je hier iets mee kunt, we kunnen via de mail verder kletsen hoor als je dat wilt, je  weet me te vinden. En weet dat wat dan ook ik je een schatje vind. Sterkte met dit dilemma, ik  begrijp hoe moeilijk het is als  je loopt te twijfelen maar besef je goed dat dat geen goede basis  is voor een  kindje.

Liefs,
Daantje
 
Hi meiden
Net terug van onze uitputtendeiet  wandeling (blaren..) lees ik jullie verhaal. Jullie hebben wel gelijk maar mijn vriend zal het uitstellen van een evt zwangerschap interpreteren alsof ik niet om hem geef. Hij heeft door zijn verleden een bestaan opgebouwd die bestaat uit wantrouwen en bang om iets of iemand te verliezen. Dit praat je dus nooit zomaar even 'weg'. Ik kan het tactisch proberen, ik kan het botweg zeggen maar het zal hoe dan ook heel verkeerd overkomen. Toch wil ik dankzij jullie woorden hem wel vertellen (en blijven vertellen) dat ik het liefst een paar maandjes rust wil. Dat zou al genoeg zijn. We willen de caravan (jaja, wij wonen in een grote caravan op een mooie camping midden in het bos) van binnen opknappen en de ruimte beter besteden omdat we nu gaan samenwonen. Ik hoop dat ik me daar dan even op kan richten. Sja, misschien is dit wel ook een goede afleiding en denk ik er ook minder aan....
Praten doet wel wonderen zeg.....
Ineke en Daantje, jullie wijze woorden hebben me weer even rechtop gezet. Ik hoop dat het vruchten af gaat werpen en ik lees gewoon af en toe jullie antwoorden....

Heel veel liefs Costa
 
Hoi lieve Costa,

Net zoals jou heb ik momenten dat ik het echt niet meer zie zitten. Ik denk dan waarom steek ik hier zoveel energie in. Ik heb met mijn man nu besloten dat we een tijd stoppen om zwanger te worden. Dit omdat ik mij geestelijk ( je begrijpt wel wat ik bedoel) niet echt lekker voel. Ik heb donderdag te horen gekregen dat het hartje van onze wonder niet klopt. Ik heb in maart ook een miskraam gehad en het wordt me nu allemaal teveel.
Ik heb een zoon van bijna 8 en ik wil veel meer van hem genieten. Even mijn gedachte op iets anders zetten en proberen om rust in mijn hoofd te krijgen. Weer van het leven te genieten, vooral van de kleine dingen.

Ik ben al bevoorrecht met een gezonde zoon, heb een lieve man, een leuk huis. Mijn verlangen naar een tweede kind was een tijd echt sterk. Niet dat dat nu opeens weg is, alleen wil ik nu even genieten van wat ik heb. Je vraagt je misschien af hoelang is even. Ik weet het niet.  

Het is voor jou fijn  dat  ondanks wat je hebt meegemaakt je leven nu wel prettiger verloopt. Je hebt een vriend die ook het nodige heeft meegemaakt.  Je hebt een ontzettend groot verlies geleden door de miskraam. Probeer het een plaatsje te geven en neem daar alle tijd voor. Misschien is het goed voor jou om inderdaad een tijdje aan iets anders te denken, bijv. aan jezelf. Als je niet lekker in  je vel  zit dan is het volgens mij ook niet goed om zwanger te worden. Tenminste dat merk ik aan mij zelf. Ik kan begrijpen dat je vriend verlangt naar een kind, maar soms is het beter om eerst aan jezelf te werken dan aan een kind. Sorry dat ik dat zo ontactvol zeg, maar misschien begrijp je wel wat ik bedoel.

Ik ben al 36 en mijn man is 46, met andere woorden mijn biologische klok tikt ook door. Ik heb nu wel zoiets van (en mijn man gelukkig ook) nou en. Ik neem nu echt de tijd ervoor en ik zie wel hoelang. Dit heeft mij enorm veel rust gegeven dat ik het verlangen naar een tweede kind even kan loslaten. Ik ben zelf gelovig in die zin van als het voor mij is weggelegd dan krijgen wij ook een tweede kind. Als het eventueel niet zo is, zal er een tijd komen dat ik kan begrijpen waarom niet. Natuurlijk heb ik verdrietige momenten, maar ik kan er beter mee omgaan.

Ik hoop voor jou dat je een beetje rust krijgt en nog belangrijker dat  ook neemt. Dat je ook een groot verlies hebt geleden, je moet dat echt goed verwerken. Probeer hem duidelijk te maken dat het helemaal niets met jouw liefde voor hem te maken heeft.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte de komende tijd en ik hoor van je.

Veel liefs van Monique.
 
He Costa,

Gelukkig hebben we je een beetje kunnen helpen. Toch hoe hij het ook op zal vatten, op de lange termijn gaat het er toch om om eerlijk naar elkaar te zijn en er samen voor te gaan. En wanneer hij net zoveel van jou houdt als jij van hem zal hij dat ook begrijpen en het vast niet 'verkeerd', opvatten. Er is toch meer in een relatie om elkaar vertrouwen te geven en elkaar te laten weten dat je van elkaar houdt en er voor wilt gaan. O.a. dus samenwonen!! Samen jullie plekje creeeren heerlijk in de bossen!!!
Misschien een wat gekke vergelijking maar ik zou heel graag willen trouwen, heb daar als kind altijd al van gedroomd. We zijn nu bijna 10 jaar bijelkaar en we hebben een hele fijne relatie maar trouwen wil mijn vriend dus niet... Ik vind het heel erg jammer  natuurlijk maar in mijn eentje voor het altaar staan staat ook een beetje raar!!
Verder wilde ik al wel 5 jaar geleden graag zwanger worden maar ook daar had mijn vriend het niet aan toe (heeft ook moeilijke jeugd gehad) .
In de tussentijd heb ik dus nog een opleiding gedaan en heb nu een baan waarin ik het heel erg naar mijn zin heb. We hebben ons huis verbouwd. Hebben het financieel goed en nu gaan we er samen voor en dat is toch wel heel speciaal!
Kortom blijven praten en begrip hebben voor elkaar, in voor en tegenspoed..

Knuffel Ineke
 
Hoi,

Las net de berichtjes nog even. (zo lastig dat dit verdwijnt wanneer je je bericht typt) maar wil nog even reageren op hoe jou vriend denkt om iemand te verliezen...
Je begint natuurlijk niet aan kinderen om je aan elkaar te binden!!! Omdat je bang bent dat je partner anders bij je weg zal gaan. Het is toch heel belangrijk om vertrouwen in elkaar te hebben, te kiezen voor elkaar en dan samen een kindje willen...
Zo ik stop nu hoor met mijn 'preken', voel met net zo'n schooljuffrouw ofzo. Maar bedoel het natuurlijk goed he!!!

Kus Ineke
 
He Ineke
Wat super dat er nog mensen zijn die over andermans problemen nadenken, ik vindt dit forum echt top want je stapt niet even naar de buurvrouw om te vertellen dat je wéér een negatieve test hebt of al je ellende over zwanger worden over haar heen te storten. Nee, als ze me vragen of het lukt tover ik een grote glimlach op mijn gezicht en zeg quasi nonchalant; "neuhhh maar we hebben de tijd" .....

MAAR ER IS HELEMAAL GEEN TIJD !!! Ik ben al 37

Nou ja en dat zit me ook dwars dus....

Joh Ineke, trouwen? hihi, wat romantisch he? Nou ja ik ben 1x getrouwd geweest en het feest was groot alleen mijn vreugde iets minder hihi.
Alleen voor het altaar staan zou ook moeten kunnen toch? Je houdt tenslotte van jezelf dus trouwen we maar met onszelf hahahaha!!

Afijn, vandaag ongesteld geworden en màg het niet eens van me afzetten al deze kermis. Ik moet namelijk gaan tempen van de gyn. Op de 10e dag moet ik langskomen en krijg dan een follikelmeting. Dus ben er juist des te meer mee bezig!!! grrrr
Maar ok, het is voor een goed doel dus ook wel weer fijn. Ook mag mijn mannetje er aan geloven hihi.

Nou dit was t weer even. Meiden, echt, jullie zijn liever dan lief, dus voor jullie allemaal: EEN BLOEMTJE!!!

dikke knuffel Costa





 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan