Hallo allemaal,
Mijn naam is Linda, ben de oudste hier (41), en heb vanochtend gehoord dat ik zwanger ben! Ook voor mij en mijn man (hij is 33) is het een lange weg geweest. Ik ben diverse malen geopereerd omdat mijn uitstrijkje niet goed was. Uiteindelijk is in oktober een deel van mijn baarmoederhals weggehaald. Maar zwanger worden mocht toen niet meteen en lukte ook niet. Gelukkig troffen we een geweldige fertiliteitsarts die ons een kans wilde geven met IVF. 23 april was de 1e dag van mijn laatste (door het ziekenhuis geënsceneerde) menstruatie. Toen kon ik beginnen met de injecties. Tijdens de echo op 2 mei bleek dat er maar 1 eitje was gerijpt, ik riep heel stoer dat ik er maar 1 nodig heb, maar was toch erg verdrietig. Op 6 mei de 2e echo, nog steeds 1 eitje, wel 2x zo groot. IVF kon het niet worden, een punctie kan toch iets beschadigen en dat is met 1 eitje (of liever gezegd eiblaasje, want je weet niet of er iets inzit) wel een groot risico. IVF werd omgezet naar IUI. De inseminatie was op 8 mei. De hele week was ik al misselijk en had ik vreemde pijntjes (en schoonmaakaanvallen!), maar ik probeerde realistisch te blijven. Vanochtend om 8 uur naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. OM 9 uur werd ik gebeld: RAAK! We zijn echt zo blij! Volgens mij loop ik de hele dag te stralen. M'n directie (ik werk in het onderwijs als IB) heeft me meteen naar huis gestuurd: jij hoort bij je man te zijn!
Het idee, dat er iets in me aan het groeien is, ongelooflijk mooi.
Poeh lang verhaal, maar ja, ik kan het wel van de daken schreeuwen. De mensen die dicht bij ons staan weten het al, de rest van de wereld moet keurig wachten tot de 3 maanden om zijn (maar dat zal moeilijk worden). Ik hoop dat we elkaar nog veel zullen 'spreken'!
);