Hoi allemaal,
mijn naam is nathanja en ik zoek lotgenoten met wie ik eerlijk over
gevoelens van pijn, verdriet en teleurstelling kan praten. In mijn
omgeving wordt iedereen maar zwanger en dat doet mij ongelovelijk veel
pijn, ik raak er gewoon van in de put. Maar de reactie daarop is dan:
o, maar je hebt toch al een gezond kind? En ja, dat is zo en we zijn
ook vreselijk gelukkig en dankbaar daarvoor, maar de kinderwens blijft.
Mijn verhaal. In maart 2003 voor het eerst naar de gyn. Mijn cyclussen
werden steeds langer, soms bijna 3 maanden. Ik temperatuurde al een
tijdje, dus dat was meteen handig. Na een echo bleek dat ik een enorme
cyste had aan mijn eierstok en geen eisprong had. In augustus kreeg ik
clomid, en dat zorgde voor regelmaat! Je hoopt dan op snel resultaat,
maar dat gebeurde niet direct. Toen ik niet direct zwanger werd ging ik
surfen op internet en toen las ik iets waar ik vreselijk van
schrok: na een doorgbroken blindedarmontsteking kunnen je
eileiders beschadigd zijn, of verkleefd, of verstopt... En dat heb ik
gehad toen ik 10 was.. Ik ben direct weer naar de gyn gegaan, die
schrok ook en stelde een laparoscopie voor. Als in ongetseld was moets
ik bellen en dan kon ik binnen twee weken tercht. Maar ik werd maar
niet ongesteld, nee na 5 maanden clomid bleek ik zwanger te zijn!! In
spetember 2004 werd onze zoon geboren.
Sinds hij 1 is willen we eigenlijk heel graag een tweede kindje. Maar
mijn cyclussen kwamen weer niet op gang, ik had weer geen eisprong. Dus
maar weer naar de gyn. Ik dus weer aan de clomid. De eerste maanden
zonder resultaat, later bleek uit bloedonderzoek dat ik wel een
eisprong had. Maar helaas, ik ben nu bezig met mijn 8ste kuur en ben
niet zwanger geworden... Over anderhalve week heb ik een afspraak bij
de gyn, ik zal wel moeten stoppen met clomid. En ik denk dat die
laparoscopie nu wel heel dichtbij gaat komen. En daar zie ik zo
tegenop! Ik ben nu zo bang dat er dus echt iets beschadigd is wat niet
meer hertseld kan worden. Tegelijkertijd probeer ik mezelf moed in te
spreken, want tja, als de boel echt helemaal kapot zou zijn, dan zou
ons mannetje er ook niet zijn geweest.. En zo blijft het maar malen in
mijn hoofd. Gek word ik ervan.
Ik ben heel benieuwd of er nog meer mensen hier op het forum
zitten die graag een tweede kindje willen, maar waar het ook niet
wil lukken... Ik ben benieuwd naar jullie verhalen en ervaringen!
liefs, nathanja
mijn naam is nathanja en ik zoek lotgenoten met wie ik eerlijk over
gevoelens van pijn, verdriet en teleurstelling kan praten. In mijn
omgeving wordt iedereen maar zwanger en dat doet mij ongelovelijk veel
pijn, ik raak er gewoon van in de put. Maar de reactie daarop is dan:
o, maar je hebt toch al een gezond kind? En ja, dat is zo en we zijn
ook vreselijk gelukkig en dankbaar daarvoor, maar de kinderwens blijft.
Mijn verhaal. In maart 2003 voor het eerst naar de gyn. Mijn cyclussen
werden steeds langer, soms bijna 3 maanden. Ik temperatuurde al een
tijdje, dus dat was meteen handig. Na een echo bleek dat ik een enorme
cyste had aan mijn eierstok en geen eisprong had. In augustus kreeg ik
clomid, en dat zorgde voor regelmaat! Je hoopt dan op snel resultaat,
maar dat gebeurde niet direct. Toen ik niet direct zwanger werd ging ik
surfen op internet en toen las ik iets waar ik vreselijk van
schrok: na een doorgbroken blindedarmontsteking kunnen je
eileiders beschadigd zijn, of verkleefd, of verstopt... En dat heb ik
gehad toen ik 10 was.. Ik ben direct weer naar de gyn gegaan, die
schrok ook en stelde een laparoscopie voor. Als in ongetseld was moets
ik bellen en dan kon ik binnen twee weken tercht. Maar ik werd maar
niet ongesteld, nee na 5 maanden clomid bleek ik zwanger te zijn!! In
spetember 2004 werd onze zoon geboren.
Sinds hij 1 is willen we eigenlijk heel graag een tweede kindje. Maar
mijn cyclussen kwamen weer niet op gang, ik had weer geen eisprong. Dus
maar weer naar de gyn. Ik dus weer aan de clomid. De eerste maanden
zonder resultaat, later bleek uit bloedonderzoek dat ik wel een
eisprong had. Maar helaas, ik ben nu bezig met mijn 8ste kuur en ben
niet zwanger geworden... Over anderhalve week heb ik een afspraak bij
de gyn, ik zal wel moeten stoppen met clomid. En ik denk dat die
laparoscopie nu wel heel dichtbij gaat komen. En daar zie ik zo
tegenop! Ik ben nu zo bang dat er dus echt iets beschadigd is wat niet
meer hertseld kan worden. Tegelijkertijd probeer ik mezelf moed in te
spreken, want tja, als de boel echt helemaal kapot zou zijn, dan zou
ons mannetje er ook niet zijn geweest.. En zo blijft het maar malen in
mijn hoofd. Gek word ik ervan.
Ik ben heel benieuwd of er nog meer mensen hier op het forum
zitten die graag een tweede kindje willen, maar waar het ook niet
wil lukken... Ik ben benieuwd naar jullie verhalen en ervaringen!
liefs, nathanja
);