Wie van jullie zijn ook zwanger zonder hun eigen moeder?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo Meiden,

Omdat ikzelf mijn moeder ben verloren ruim 3 jaar geleden en dit mijn eerste kindje is ben ik benieuwd of er meer meiden zijn die dit meemaken (hebben meegemaakt). Ikzelf ben best nuchter en kan er in het dagelijks leven momenteel eigenlijk al goed mee omgaan dat mama niet meer bij ons is. Mama was erg ziek en er is haar een hoop leed bespaard gebleven. Maar omdat je eigen moeder als geen ander weet hoe het was om zwanger te zijn had ik dit natuurlijk erg graag met haar willen delen.....  Nu staan de laatste weken de tranen toch al hoog (haha zullen  de hormonen wel zijn) maar ik vind het best moeilijk om dit zonder m'n eigen moeder te doen. Ik heb een lieve vriend, schoonmoeder en vriendinnen maar toch is dat anders.

Heerlijk om hier zo lekker anoniem je ei kwijt te raken!!!!!  

 Wonderenbestaan!
 
Hoi Wonderenbestaan.

Ik ben nancy ik ben 24 jaar. Ik ben op 26 juli 2007 bevallen van mijn dochtertje. Ze is met een keizersnede geboren dus moest ik een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Mijn moeder is die dag nog naar haar 1e kleinkind komen kijken want daar had ze zich heel erg op verheugd. De volgende dag moest mijn moeder in hetzelfde ziekenhuis zijn omdat ze vocht vast hield(ze  had longkanker maar de tumor was al een tijdje stabiel gebleven). S'morgens belde ze me om  te zeggen dat ze daarna naar mij zou komen. Mijn tante belde mij kort erna dat mijn moeder voor de zekerheid in het ziekenhuis moest blijven. Dus vroeg ik aan de verpleegster of ze mij met de rolstoel rond zes uur naar boven wou brengen dan was er bezoek uur bij mijn moeder (ik lag op de 2 en mijn moeder op de 9).
Tegen een uur of 4 stonden er ineens een aantal dokters aan mijn bed. Mijn moeder had een hartstilstand gekregen en was overleden. daar lag ik dan op de kraamafdeling net een prachtige dochter gekregen en mijn moeder verloren. Mijn oom en tante moesten met alles naar het ziekenhuis  mijn broertje(16) en  ik moesten natuurlijk de rouwkaarten uitzoeken en bloemen enz. Mijn vader is overleden toen ik 17 was.  Mijn man mocht bij mij blijven slapen in het ziekenhuis we kregen een kamer voor ons drieen. toen ik 2 dagen thuis was was de begrafenis al. Nu ben ik voor de tweede keer zwanger en dus ook zonder moeder.
En het is inderdaad fijn om hier ff met iemand erover te praten.

Liefs nancy(mamma v Fenna)
9wk + 6dg zwanger.
 
Jeetje wat een heftig verhaal Nancy. Wat zal jij het zwaar hebben gehad. Aan de ene kant gelukkig met je nieuwe dochter en aan de andere kant zwaar verdrietig over je moeder.

Ik zelf heb het geluk dat mijn moeder er nog is maar de moeder van mijn man leeft ook niet meer. Toen ik zwanger was van Ruben heeft hij het daar erg moeilijk mee gehad. Hij vond het zo jammer dat zijn moeder nooit onze Ruben zou zien en leren kennen. Toen hij pas geboren was zijn we met z'n drietjes bij het graf langs geweest en dat gaf hem wel weer een stukje rust.

Ik wens jullie strekte hiermee.
 
Nancy, ben er stil van ....... wat een verhaal.

Tis ook nog maar heel kort geleden allemaal.

Deze zwangerschap zal ook wel weer de nodige herrinneringen oproepen...

 liefs wonderenbestaan
 

Jeetje wat een verhaal zeg!Ik zit hier helemaal met kippevel.Lijkt me echt vreselijk dat je ook helemaal geen afscheid hebt kunnen nemen.
Wat zal dat een moeilijke tijd geweest zijn en zo dubbel.En het zal nu de nodige herinneringen wel weer oproepen denk.Sterkte hoor!
 
Hoi

Mijn moeder heeft haar kleindochter gezien wen 4 jaar lang en ervan genoten. Maar toen mijn dochter  2 was kreeg mijn moeder te horen dat ze kanker had. Ik heb toen bedacht dat ik graag een tweede wilde zodat ze die nog kon zien. Ik was in 1x zwanger van mijn dochter. Na 6 maanden was ik zwanger maar ik kreeg een miskraam met 6 weken. Een paar maanden later was ik weer zwanger en ik kreeg een curretage met 11 weken kindje leefde niet meer bij de tweede echo. Een aantal maanden later teste ik weer positief om vervolgens de dag erna ongi te worden. Twee maanden erna hetzelfde. Toen ruim een half jaar later weer zwanger. Maar het noodlot sloeg toe mijn moeder sprong achteruit en toen ik 12 weken zwanger was belandde ze in het ziekenhuis. Ik was zo extreem misselijk dat ik haar dus ook al maanden niet had gezien omdat ik 3 maanden in bed had gelegen en in het ziekenhuis aan het infuus een week enz. Na 13 weken ging het beter en kon ik haar weer zien. Mijn moeder werd opgegeven en ging naar een hospice. Daar ging ik vaak heen. Ineens ging het zo slecht dat ik dacht nu moet ik weten wat het wordt. Met 18 weken hebben ze me verteld dat ik een zoon kreeg. Ik heb mijn moeder gebeld en het haar direct verteld. Anderhalve week later stierf ze. Tijdens de begrafenis voelde ik mijn zoon schoppen. De dag erna had ik de 20 weken echo en daar zat ik met mijn schoonmoeder die mij heel goed opving. Mijn moeder had drie dochters en een kleindochter waar ze zeilsgelukkig mee was maar ik had haar zo graag met mijn zoon gezien. Het is nu twee jaar geleden ik mis haar nog elke dag. Fijn dat je het weer eens van je af kunt schrijven.

Liefs
Lies
 
Hallo (aanstaande) moeders,
Wat een verdrietige verhalen. Ik word er zelf ook helemaal emo van (niet moeilijk als je zwanger bent, maar toch).
Zelf ben ik nu zwanger van mijn tweede. Mijn moeder is afgelopen mei overleden na een ziekte van 3 jaar. Gelukkig heeft ze de geboorte van mijn zoontje, haar eerste kleinkind, volledig meegemaakt. Mijn zoontje is nu twee, en ik mis haar nog iedere dag om gewoon te kletsen. Vooral over Jay Luca, ze was zooo trots en ze heeft enorm genoten van de tijd die ze met hem door heeft kunnen brengen. Hoe ziek ze ook was, altijd wilde ze haar dag oppassen, of ging ze voor hem op stap om kadootjes te kopen. Nu met de tweede zwangerschap mis ik haar nog meer. Ik zit nog met zoveel vragen. Het is gewoon ontzettend moeilijk om je eigen moeder te moeten missen. Maar het is ook een enorme troost dat ik weet dat het goed is voor haar. 3 jaar vechten tegen de ziekte, die helaas niet te overwinnen was.
Voor iedereen heel veel sterkte en het is inderdaad fijn om hier even over te kunnen schrijven.
Liefs
Jessica
 
Hallo (aanstaande) mamma's,
tot mijn grote spijt kan ik me bij deze verhalen aansluiten.
Vorig jaar 1 april is mijn moeder op 52 jarige leeftijd overleden na een lang en hardbevochten ziekbed. Veel te vroeg hebben we haar moeten laten gaan.
Nu, bijna een jaar later, ga ik trouwen met mijn Sacha. Gelukkig heeft ze hem nog leren kennen en gezien hoe gelukkig hij me maakt. 9 maanden zijn we al bezig met het plannen van onze Grote Dag en nu is het dan bijna zover. Ik zie er met gemengde gevoelens naar uit. Logisch ook, het zou een van de gelukkigste dagen van je leven moeten zijn, maar ik mis zo'n groot deel van mijn hart!
Daar komt sinds kort dan ook bij dat we zwanger zijn. Bijna 8 weken nu.  We zijn zielsgelukkig, maar hoe langer het duurt, hoe meer vragen ik krijg die ik het liefst aan haar had willen stellen. Ken je dat liedje van Gorden 'kon ik maar even bij je zijn' ? Nou ben ik absoluut geen fan van hem, maar die tekst zegt alles! Steeds vaker komen hier de tranen terwijl het toch ook een hele blije tijd moet zijn. Ik probeer alles te relativeren, life goes on en denk aan jezelf, maar soms heel even weer kind  kunnen zijn  van je moeder....dat mis ik zo.  
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan