Wie vindt het ook geregeld pittig? (nav topic "wie is er zwanger van 2e, 3e, 4e...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hi ladies,

ik had een reactie geplaatst in het topic "wie is er zwanger van de 2e, 3e, 4e..." waarin ik zelf al aangaf me schuldig te voelen over de dingen die ik opschreef. Ik heb er geen reactie op gehad en vroeg me af wat jullie er nou van vinden. Hebben jullie niet geregeld dat je om half 3 's middags denkt "kon ik maar even slapen/mijn ogen dicht doen/lezen/ontspannen etc etc".

Wel eens af en toe, dat lees ik, maar ben ik misschien toch meer gesteld op mijn "eigen-tijd" dan de andere mama's hier. Ik heb volgens mij minder over voor mijn kind (bv tegen mijn zin in knutselen/bouwen/naar buiten) dan andere mama's? Of ben ik misschien iemand die opener is in de hoop om gelijkgestemden te treffen (waardoor ik me dan minder schuldig zou voelen?).

Heel verhaal, jullie functioneren een beetje als psycholoog, whahahahahaha.

liefs Jenneke
 
Hoi Jenneke,

Ik kan jouw openheid erg waarderen. Heb ook jouw stukje bij het andere topic nog eens gelezen.
Je geeft aan dat je Ivar wel mist als hij bij Edwin is. Zolang dat het geval is, denk ik niet dat er "iets mis" met je is (nou ja, dat was je vraag ook niet).
Ik was (ben) ook erg op mijn vrijheid gesteld. Opgegroeid als enigst kind leerde ik al snel mijn eigen weg te gaan. Met Julian is dat helemaal veranderd, ook doordat Gert, als zelfstandig ondernemer, minder tijd voor hem heeft dan een andere gemiddelde papa (denk ik). En dan heb ik ook nog weinig vertrouwen in onze achterban als oppas, dus komt bijna alles op mij neer....verzorgen, vermaken, opvoeden etc. Ik kijk stiekem ook al een beetje uit naar de basisschooltijd, zodat ik wat meer tijd voor mezelf heb en weer wat nieuwe dingen zou kunnen ontplooien. Maar.....ik geniet met volle teugen van hem zien opgeroeien en hou mezelf maar voor dat die continue aandacht die je de eerste jaren toch wel geeft/moet geven langzaam zal afnemen.
Een 2e kindje? Ik weet niet wat moeder natuur ons brengt....het zou zomaar kunnen, maar ik denk ook vaak: het is goed zo...Wil ik nog een keer een paar jaar thuis gebonden zijn, overal voor op draaien etc? Aan de andere kant....die jaren zijn voorbij gevlógen...Erg dubbel dus bij mij.

Vond het fijn om te lezen dat je nieuwe vriend het zo ook prima vindt. Dat geeft vast wel wat rust.

Oh ja, je schrijft dat je wel tegen je zin in knutselt etc. Ik denk (maar ik BEN natuurlijk geen psycholoog) dat als jij er geen plezier in hebt je er Ivar ook geen plezier mee doet. Misschien kun je dan beter een knutselclubje (speelgroepje etc.) voor hem opzoeken. Heb jij ook even weer voor jezelf ;-)
Vaak wordt wel in buurtcentra en Vensterscholen gegeven/gehouden.

Groetjes,
Ellen
 
Hoi Jenneke,

Ook ik heb zeker momenten dat ik 's ochtend om 11:00 al denk: hoe kom ik de dag door, kan ik niet even een dutje doen....ik ben zo moe.
Ik heb ook echt 'eigen tijd' nodig, dus daar ben je zeker niet de enige in.

Het eerste jaar van Rebecca vond ik erg zwaar. Soms had ik echt het idee: 'Is dit het nu?" Ik was zoveel met haar bezig (en 2 dagen werken), dat ik soms snakte naar rust. Rebecca was best een pittige baby (nu na observaties snappen we ook waarom). Ik was best vaak geirriteerd, moe enz.
Ik merkte dat ik te weinig genoot van Rebecca en het allemaal best heftig vond. Maar samen met mijn man stonden we open voor kinderen. En nu we er eentje hadden, wilde ik die in een liefdevol gezin laten opgroeien.

Ik kon een knop omzetten:
Dit lieve mensje had mijn liefde nodig, mijn aandacht, mijn knuffels, mijn verzorging. Ik dacht: eigenlijk is ze zo kort bij me, maar 4 jaartjes dan gaat ze naar school. In die 4 jaar wil ik ze een goede basis geven. En daar ben ik aan gaan werken. Ik nam mijn rust (eerder naar bed) zodat ik de volgende dag met Rebecca beter aan kon (ik heb over het algemeen heel weinig energie en voel me bijna altijd moe, ook na een goede nachtrust). Ik dwong mezelf dingen met Rebecca te ondernemen en kreeg er plezier in, omdat ik zag dat het Rebecca zo goed deed.

Mijn man neemt haar vaak mee zodat ik even een momentje voor mezelf heb: hij gaat 1x in de week zwemmen (ochtend of middag), hij neemt haar mee om boodschappen (die doet hij), hij gaat met haar buiten spelen en daar ben ik ontzettend blij mee. Mijn man geniet van die momenten met Rebecca samen. Rebecca geniet ervan en ik ook. Allemaal blij.

Rebecca is een meisje dat slecht alleen kan spelen, alleen kan zijn. Ze vraagt dus veel aandacht en wil alles samen doen.
Maar soms, als ik heel moe ben, heb ik echt geen zin om 5 boekjes voor te lezen, daarna samen te puzzelen of wat dan ook. Toch kies ik er dan wel voor om af en toe korte momenten iets samen te doen afgewisseld met iets voor mezelf en Rebecca die zelfstandig speelt. Als ik dat uitleg begrijpt ze het goed en doet het ook.
Zo lees ik dan bijv. 1 boekje voor, ga iets voor mezelf doen en Rebecca speelt alleen. Dan doen we weer iets samen enz enz.

Ze noemen niet voor niets de eerste 4 jaar tropenjaren: ze zijn ook echt heftig en ik cijfer mezelf regelmatigl weg. Maar ik ben van mening dat als ik een goede basis leg in de eerste 4 jaar, dan heb ik er later wel profijt van. De eerste 4 jaar zijn het belangrijkste voor een kind!! En in die jaren wilde ik er volledig zijn voor mijn kindje (ik ben toen ze een half jaar oud was, gestopt met werken).

Hopenlijk heb je iets aan mijn verhaal.
Mocht je nog vragen hebben dan hoor ik het wel.

En zou ik na dit hele verhaal een 2e kindje willen: Ja....ik zou het zo weer opnieuw willen. Al zou ik wel moeten wennen, Rebecca is nu zo zelfstandig. En een nieuw wondertje moet weer bij alles geholpen worden. Toch heb ik voldoende liefde voor een 2e kindje, dat weet ik zeker.
Groetjes, Marianne



 
Hihi, Marianne, zijn we het weer eens eens...
Ik vind het regelmatig erg pittig! Heel soms bekruipt me een gevoel van waarom ik dit eigenlijk ooit wilde...
ben gek op mijn meissie, beretrots op hoe en wie ze is, maar het kost heel veel energie om haar te begeleiden en op te voeden. Ze is erg vlot in een hoop dingen en is met zaken bezig waarvan de meeste 6-jarigen niet eens weten waar ze het over heeft, dus dat vergt veel aandacht. Geen negatieve aandacht, maar het vreet toch energie. En daarnaast heeft ze natuurlijk haar peuterdriftbuien enzo.
Heb door mijn fibromyalgie een energielevel van -10 ofzo, en door de pijn die ik heb baal ik dat ik sommige dingen beter niet kan doen (maar ze vaak dan toch maar doe voor mijn kind).
Ik heb ook echt mijn eigen tijd nodig, en dat mis ik ontzettend sinds ik moeder ben! Probeer soms wat momenten te pakken, maar baal er vooral van dat de 'intelligente' dingen (boek lezen, werken, mijn hersenen voeden en trainen) gewoonweg niet lukken. Aangezien dat een belangrijk deel van mijn persoon is, mis ik dat dus heel erg!
Ik betrap me er vaak op dat ik Lydai veel te veel zelf haar gang laat gaan (spelen, dvd of tv kijken) zodat ik naar boven kan glippen, probeer nu de laatste tijd wta meer tijd en energie vrij te maken een boekje te lezen (deed ik dus echt nooit!), of een spelletje of puzzel te doen, samen te knutselen etc.Moet echt bewust prioriteiten stellen, want daar heeft een kidn van 3 gewoon recht op!
Lydia gaat nu 4 dagdelen naar de psz en een uurtje naar de peutergym, om haar energie kwijt te kunnen. Ze zit nu op 2 verschillende peuterspeelzalen (wel dezelfde juf!) en geniet met volle teugen! Op dinsdag heeft ze dus 2 verschillende speelzalen en dan nog een uurtje gym, en ze vraagt elke dag of het al dinsdag is! Zij heeft het nodig, en ik ook, dus dan accepteren we het maar (en wachten we tot ze naar school mag in augustus, dat brengt veel rust denk ik)
Dus je bent niet de enige, en ik ook niet, fijn om te lezen!
 
Hallo Jenneke,

Nee hoor je bent echt niet de enige! Zoals je misschien weet heb ik drie kinderen en die houden me erg bezig uiteraard, maar ze spelen ook een groot deel van de dag alleen, ik ben natuurlijk wel in de buurt maar ik houd ze echt niet steeds bezig, zou gek worden ;)
En iedereen heeft toch zijn kwaliteiten en interesses. Ik haat verven en knutselen en dat soort dingen... dat doen ze op het kdv gelukkig vaak, zodat ik me minder schuldig voel om het niet te doen thuis.
Maar ik lees weer heel veel boekjes met ze en ik vind het leuk om met ze cake te bakken of met ze de treinrails op te bouwen.
Daarbij vind ik het ook prima dat ze leren dat ik ook nog meer ben dan alleen een kinderentertainer en dat ze niet altijd dat kunnen doen waar ze zin in hebben. Leren omgaan met frustraties hoort ook bij het leven.
Vooral bij de eerste moest ik ook heel erg wennen aan het feit dat ik niet zoveel tijd meer voor mezelf had, de vraag wanneer kom ik zelf weer eens ergens aan toe (en dan bedoel ik niet het huishouden haha)..... toen daarna nog twee kindjes kwamen had ik amper de tijd om die vraag nog wel eens aan mezelf te stellen... ik ging er gewoon in mee. Mijn tijd komt straks wel weer als ze op school zitten. Voel je vooral niet anders, ik herken heeeel veel in je verhaal!!! Zelf ben ik ook altijd heel eerlijk over die dingen en als je dan zoiets vertelt tegen andere moeders, krijg ik ook regelmatig van die opmerkingen als: "Nee, dat heb ik nooit, ik doe alles voor mijn kinderen" of "Nee, mijn kinderen luisteren eigenlijk altijd goed en ze hebben bijna nooit driftbuien"..... Jaaaaaaa, natuurlijk!!!
Ik schaam me er ook niet voor. Als het er op aankomt doe ik alles voor ze en ik houd ook zielsveel van ze..... maar soms..... AHHHHH.
Laatst belde een vriendin en die vroeg of ik haar een bloedtransfusie wilde komen geven, ze voelde zich slap..... hoezo?? vroeg ik. "Nou het bloed wat hier al uren onder mijn nagels vandaan stroomt moet worden aangevuld!" hahaha.
Liefs, Noor mv Skip, Bo en Lot!
 
Hahaha Noor, Wat geweldig die laatste opmerking van je vriendin !!! Ik weet zo vaak niet hoe ik het tactisch moet brengen dat mijn bloed kookt !!
Mijn twee mannetjes zijn mijn lust en mijn leven. Maar pfff, wat is het pittig. Ook ik verlang naar de tijd dat Milan naar school gaat, ik denk dat dat eigenlijk heel erg normaal is. Mama is er aan toe maar de kids ook ! Ik ben nu alweer bijna 4 jaar thuismoeder maar ohw wat lijkt het me fijn om strakkies weer te gaan solliciteren en te gaan werken en mijn eigen verhaal te kunnen vertellen en dan samen met de jongens leuke dingen te doen, waar ik nu dus echt geen zin in heb. Soms moet ik wel eens lachen hier thuis, dan zit mijn man te knutselen en te geinen met de jongens en dan denk ik weleens: EN ik was Activiteitenbegeleidster..............
De meiden met 3 of meer kids kunnen mijn waardering echt krijgen !! Vind het zo knap dat je voor 3 of meer kindjes kiest.....Dat is voor deze mama echt niet weggelegd !

Groetjes
 
Oh ja heel herkenbaar hoor!. Ik ben dan wel zwanger van de derde, maar ook ik heb er van die dagen tussen zitten dat ik heb echt heel erg pittig vind en dan denk ik oh jee er komt er nog één bij...pffoe.
Ik zeg zelfs ook dat een dag werken ontspannender is dan een dag thuis met de kinderen. Op mijn werk heb ik om 12.00 uur een half uur pauze. Nou denk maar niet dat mijn kinderen mij een half uur pauze geven. Ook al spelen ze samen, toch ben je bezig met ze in de gaten houden.
Ik kan ze af en toe ook achter het behang plakken, maar daarentegen wil ik ze ook niet kwijt. Ik houd zielsveel van ze. Toch verlang ik ook naar de tijd dat ze op de basisschool zitten, alhoewel ik nu ook echt wel bewust van die kleintjes geniet. De tijd is zo kort dat ze volledig voor jezelf zijn.

M.a.w. Ik geniet nu echt bewust van ze, maar ik ben ook blij dat deze tijd niet eeuwig duurt en dat deze mama weer tijd krijgt voor zichzelf (en voor hubbie)!

X Jeske
 
Ik vind het ook erg knap van vele moeders die zich de hele dag intensief kunnen bezig houden met hun kind(eren), en dan doel ik op spelletjes doen enz.

Vind het ook echt pittig, durf ik direct toe te geven!
Merel is ontzettend in een: ik luister toch niet-fase.
En Thomas in een: ik kom lekker puh toch overal aan wat niet mag-fase.
Waardoor het ontzettend vermoeiend is om als een soort van politie-agente de dag door te komen.
Tuurlijk zijn er rustige en extreme dagen.

Ik vind Thomas het vermoeienst, wij hebben een open trap in de woonkamer en helaas kan er vanaf tree 5 pas een traphekje zijn (daar begint de muur).
Met Merel geen probleem, maar die boef (10 maanden oud) klimt daar de hele dag op.
Voor je het weet staat ie aan het hekje... en ben dan ook de hele dag hem daar aan het weg halen...
(iemand een tip? hahahahahaha)

Dolblij als mijn man weer thuis is, kan ik ook eventjes bij komen.

Tuurlijk is het ook weer een fase waar we door moeten..ben blij als die voorbij is.

Ook kijk ik er erg naar uit dat Merel naar schooltoe gaat, ze is er volgens mij zelf ook wel aan toe.
Beetje meer rust...

Ik knutsel wel met Merel, of een spelletje. Maar dat hou ik echt niet de hele dag vol!
Schuldig: als Thomas smiddags slaapt dan gaat er hier een disney dvd op en zit ik samen met Merel op de bank. Lekker tegen elkaar aan, en eventjes een rust moment. Heerlijk!!!!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan