Wij starten opnieuw...

hoi,
ik zal nog even kort mijn verhaal doen. Ik ben 29 jaar en woon samen met mijn vriend. In februari 2006 gaan wij actief aan de slag met onze kinderwens. In oktober 2006 ben ik zwanger, helaas na 5w5d krijg ik een miskraam. In juli 2007 raak ik weer zwanger, tussen het 1e 2n 2e gesprek van de medische molen. Bij de 20 weken echo ontdekken ze dat de nieren van het kindje vergroot zijn. Uit de vruchtwaterpunctie blijkt dat alles wat ze daarmee kunnen testen goed is, maar bij een 23 weken echo blijkt dat de nieren sterk vergroot zijn. Het kindje zal of niet levensvatbaar zijn, of een leven vol pijn in een ziekenhuis krijgen. Hierom besluiten wij tot afbreking van de zwangerschap. Met 23 weken en 4 dagen wordt op 8 januari 2008 Bas* geboren.
Naast de rouwperiode waar ik nu in zit, ligt de kinderwens die steeds sterker wordt.
Inmiddels ben ik weer voor de 1e keer ongesteld. Ik had liever gehad dat ik meteen weer zwanger geweest zou zijn, maar helaas is dit niet zo. Gezien de krampen en het bloedverlies dat ik nu heb, is het voor mijn lichaam beter dat ik weer 'gewoon' ongesteld ben geworden.
Nu beginnen die vervelende maanden weer waarin ik veel bezig ben met zwanger worden en constant weet wanneer ik ongesteld moet worden. Zeker gezien de tijd die het bij de andere 2 zwangerschappen kostte om zwanger te worden, heb ik er weinig vertrouwen in dat het nu snel zal lukken, maar het kan natuurlijk wel. En dus gaan we nu maar weer enthousiast aan de slag en hopen dat het snel raak is.............
Liefs
Patricia
mama van Bas*
 
hoi pat!

wat een verhaal zeg... ik heb ook 2 miskramen gehad. de eerste was met 14 weken, en de 2de is nog maar pas geleden geweest.. met 5 weken.

ik moet zeggen dat ik er de tweede keer minder moeite mee had dan de eerste. de eerste keer hadden we een kloppend hartje gezien, dat verandert dan veel...

morgen heb ik de eerste afspraak met de gyn. we willen graag een chromosomenonderzoek. waarschijnlijk komt er niets uit, maar dan heb ik hopelijk meer moed om er weer voor te gaan.

ik heb het gevoel dat mijn eitje eraan zit te komen. wie weet trek ik de stoute schoenen aan en vraag ik een echo.. de gyn kan natuurlijk zien of het eitje al gesprongen is, of er aankomt!

ik vind het trouwens knap dat je er gelijk weer voor gaat. ik had er de eerste 2 maanden na de eerste miskraam toch wel veel moeite mee hoor!
voelde me een beetje schuldig ten opzichte van ons gupje wat we kwijt waren.

sterkte en ik hoop dat we elkaar snel kunnen feliciteren met een nieuwe zwangerschap.
groetjes Carina
 
Hoi,

Klopt het dat jij je verhaal ook een keer op het prikbordt hebt gezet van de startpagina?
Jou verhaal komt me zo bekent voor.
Knap hoor dat je het opnieuw gaat proberen.
Ik wens je echt al het goeds wat ik een ander maar wensen kan.

Liefs Petra
 
Oh wat moet dit weer ongelooflijk spannend worden allemaal voor jullie...
Ik hoop echt van harte dat jullie snel het geluk van een zwangerschap weer mogen ervaren met een gezond kindje na 40 weken in je armen .

groetjes,
Marije
 
@ PC74 het kan wel kloppen dat je mijn verhaal herkend. Vlak na de geboorte van Bas* heb ik het hier al neergezet. Maar omdat ik daarna niet ben blijven schrijven, dacht ik ik zet nog een verkorte versie neer, zodat jullie weten wat mijn verhaal is.

@ Carin1978
Na mijn 1e miskraam zijn we ook meteen doorgegaan, zij het toen wat minder enthousiast dan nu. Door het leven van Bas* te hebben gevoeld in mijn buik en dit mannetje in mijn armen te hebben gehouden en te zien hoe mooi hij was, is mijn kinderwens alleen maar sterker geworden. Natuurlijk voelt het krom om zo snel na Bas* alweer aan een nieuw kindje te denken, maar aan de andere kant was het nooit de bedoeling dat hij enig kind zou blijven. We hopen dat er nu dus sneller dat eigenlijk 'gepland' een broer of zus bij zal komen. Het verdriet om het verlies van Bas* heeft een eigen plekje, net zoals hij altijd onze 1e zoon zal blijven.

LIefs
Patricia
mama van Bas*
 
daar heb je gelijk in. vind het knap dat je er zo over denkt.
ben   gisteren bij de gyn geweest voor het chromosomen onderzoek en merk dat het me allemaal toch nog meer pijn doet dan dat ik had verwacht. het is inmiddels ook al een ruim een half jaar geleden gebeurt de eerste keer.

ik wacht nu op mijn eitje.. en aan mijn buik te voelen zit die eraan te komen. af en toe heb ik al wat steekje, dus ik denk dat het morgen eitjesdag is.

groetjes Carina
 
Terug
Bovenaan