Gewoon om mijn hart te luchten...
Bij mijn eerste is BV mislukt, in die zin dat hij nooit de borst heeft kunnen pakken en alleen afgekolfde melk heeft gehad tot ik 10 weken na bevalling ernstig ziek werd en moest stoppen. Daar heb ik het nodige verdriet om gehad.
Nu bij mijn 2e was ik er extra op gebrand om BV te laten slagen. Ze had moeite met aanhappen, maar in tegenstelling tot haar broertje, lukte het haar wel enigszins. Het ging wel moeizaam, vaak opnieuw aanleggen, continue pijn tijdens het voeden, tepelkloven, etc. Heleboel mensen laten meekijken naar aanhappen (diverse verpleegkundige van kraamafdeling, meerdere verloskundigen, vrijwilligster LLL), iedereen vond het er goed uitzien. Na 3 weken doorzetten waren kloven genezen en verdween de pijn. Toen liep de BV best lekker (8 voedingen) en kon ik er ook van genieten. Ik heb echter altijd aan haar techniek getwijfeld, omdat het 'klokkende geluid', slikken en 'open-pauze-sluit' niet herkende. Ze begon met kleine teugjes en ging na TSR niet anders drinken. Maar goed, voor een tijdje hebben we ons gered. Wel was de groei matig, 100 g/week, waardoor ik vanaf week 7 (zonder effect overigens) borstcompressie ben gaan toepassen.
Toen ze 13 weken werd ging het mis. Ze kwam veel vaker, 10-12 keer per dag en opeens ook weer in de nacht (terwijl ze zo goed als doorsliep). Eerst dacht ik regeldagen, later 4-maandendip (en wellicht ook menstruatiedip) en ben stug blijven doorvoeden. Ze is toen ook een kleine 2 weken onrustig en afgeleid aan de borst geweest, dus het leek allemaal wel te passen. Daarna werd ze weer rustig en redelijk tevreden/vrolijk, zoals ik haar ken. Maar die voedingen bleven en inmiddels waren het er 12-14 geworden, overdag om het uur lag ze minstens 30 minuten aan de borst. Desondanks bleek ze qua gewicht steeds meer af te buigen op de (BV)groeicurve.
Toen heb ik de LK ingeschakeld die bevestigde dat haar techniek niet echt goed was. Het aanhappen was redelijk, maar die kleine teugjes niet zoals het hoort. Tips gekregen (o.a. speentje weglaten, wisselvoeden samen met borstcompressie, letten op aanhappen) en hier mee aan de slag gegaan. Maar nu, na 2 weken proberen, is er geen enkele verandering in gekomen. Ze drinkt nog steeds 12-14 keer, 20-40 minuten per voeding, slaapt overdag nauwelijks meer en in de nacht niet langer dan 1,5-2 uur achter elkaar. En ik ben kapot. Ik denk dat ze door haar matige drinktechniek simpelweg te kleine porties drinkt en omdat ze nu (natuurlijk) grotere hoeveelheden nodig heeft, dat we vastlopen...
Eergisteren heb ik mijn grens bereikt, toen ik besefte dat ik al een tijdje helemaal niet van mijn dochter (laat staan van de BV) kon genieten en dat ze een soort 'object' was geworden dat ik plichtsmatig (continue) aan mijn borst had liggen. Hoe goed BV ook is, dat kan nooit de bedoeling zijn. (en dan heb ik nog niet eens over mijn zoontje van 2 die ernstig aandacht tekort komt de laatste weken!)
Afgezien van de nachtvoedingen ben ik nu gestopt met live voeden overdag, ik kolf nu (aangevuld met KV omdat ik simpelweg niet genoeg gekolfd krijg) en krijgt mijn meisje de fles. Dit heeft me de ademruimte gegeven waar ik naar snakte. Ze komt nu om de 3 uur voor een flesje, slaapt een stuk meer (en beter) en heeft zich vannacht maar 1 keer gemeld (ipv 3 keer). Ze is ook een stuk tevredener en rustiger, merk ik. En ik heb de puf om weer echte aandacht aan beide kinderen te geven.
Maar mijn hart bloedt... Ik zie niet in hoe ik haar toch weer geheel (en tevreden, goed groeiend etc) aan de borst kan krijgen (naast de zorg voor mijn oudste, huishouden en 3 dagen in de week werken) en het voelt dus als een hoofdstuk dat ik definitief moet sluiten. En dat doet pijn, heb toch het gevoel dat BV toch weer een beetje mislukt is, had zo graag willen geven totdat IK er aan toe was om te stoppen. En niet weer door omstandigheden gedwongen om een keus te maken die ik liever niet wil. Ben verdrietig en teleurgesteld (en jaloers op de vrouwen die maanden BV-plezier hebben).
Bij mijn eerste is BV mislukt, in die zin dat hij nooit de borst heeft kunnen pakken en alleen afgekolfde melk heeft gehad tot ik 10 weken na bevalling ernstig ziek werd en moest stoppen. Daar heb ik het nodige verdriet om gehad.
Nu bij mijn 2e was ik er extra op gebrand om BV te laten slagen. Ze had moeite met aanhappen, maar in tegenstelling tot haar broertje, lukte het haar wel enigszins. Het ging wel moeizaam, vaak opnieuw aanleggen, continue pijn tijdens het voeden, tepelkloven, etc. Heleboel mensen laten meekijken naar aanhappen (diverse verpleegkundige van kraamafdeling, meerdere verloskundigen, vrijwilligster LLL), iedereen vond het er goed uitzien. Na 3 weken doorzetten waren kloven genezen en verdween de pijn. Toen liep de BV best lekker (8 voedingen) en kon ik er ook van genieten. Ik heb echter altijd aan haar techniek getwijfeld, omdat het 'klokkende geluid', slikken en 'open-pauze-sluit' niet herkende. Ze begon met kleine teugjes en ging na TSR niet anders drinken. Maar goed, voor een tijdje hebben we ons gered. Wel was de groei matig, 100 g/week, waardoor ik vanaf week 7 (zonder effect overigens) borstcompressie ben gaan toepassen.
Toen ze 13 weken werd ging het mis. Ze kwam veel vaker, 10-12 keer per dag en opeens ook weer in de nacht (terwijl ze zo goed als doorsliep). Eerst dacht ik regeldagen, later 4-maandendip (en wellicht ook menstruatiedip) en ben stug blijven doorvoeden. Ze is toen ook een kleine 2 weken onrustig en afgeleid aan de borst geweest, dus het leek allemaal wel te passen. Daarna werd ze weer rustig en redelijk tevreden/vrolijk, zoals ik haar ken. Maar die voedingen bleven en inmiddels waren het er 12-14 geworden, overdag om het uur lag ze minstens 30 minuten aan de borst. Desondanks bleek ze qua gewicht steeds meer af te buigen op de (BV)groeicurve.
Toen heb ik de LK ingeschakeld die bevestigde dat haar techniek niet echt goed was. Het aanhappen was redelijk, maar die kleine teugjes niet zoals het hoort. Tips gekregen (o.a. speentje weglaten, wisselvoeden samen met borstcompressie, letten op aanhappen) en hier mee aan de slag gegaan. Maar nu, na 2 weken proberen, is er geen enkele verandering in gekomen. Ze drinkt nog steeds 12-14 keer, 20-40 minuten per voeding, slaapt overdag nauwelijks meer en in de nacht niet langer dan 1,5-2 uur achter elkaar. En ik ben kapot. Ik denk dat ze door haar matige drinktechniek simpelweg te kleine porties drinkt en omdat ze nu (natuurlijk) grotere hoeveelheden nodig heeft, dat we vastlopen...
Eergisteren heb ik mijn grens bereikt, toen ik besefte dat ik al een tijdje helemaal niet van mijn dochter (laat staan van de BV) kon genieten en dat ze een soort 'object' was geworden dat ik plichtsmatig (continue) aan mijn borst had liggen. Hoe goed BV ook is, dat kan nooit de bedoeling zijn. (en dan heb ik nog niet eens over mijn zoontje van 2 die ernstig aandacht tekort komt de laatste weken!)
Afgezien van de nachtvoedingen ben ik nu gestopt met live voeden overdag, ik kolf nu (aangevuld met KV omdat ik simpelweg niet genoeg gekolfd krijg) en krijgt mijn meisje de fles. Dit heeft me de ademruimte gegeven waar ik naar snakte. Ze komt nu om de 3 uur voor een flesje, slaapt een stuk meer (en beter) en heeft zich vannacht maar 1 keer gemeld (ipv 3 keer). Ze is ook een stuk tevredener en rustiger, merk ik. En ik heb de puf om weer echte aandacht aan beide kinderen te geven.
Maar mijn hart bloedt... Ik zie niet in hoe ik haar toch weer geheel (en tevreden, goed groeiend etc) aan de borst kan krijgen (naast de zorg voor mijn oudste, huishouden en 3 dagen in de week werken) en het voelt dus als een hoofdstuk dat ik definitief moet sluiten. En dat doet pijn, heb toch het gevoel dat BV toch weer een beetje mislukt is, had zo graag willen geven totdat IK er aan toe was om te stoppen. En niet weer door omstandigheden gedwongen om een keus te maken die ik liever niet wil. Ben verdrietig en teleurgesteld (en jaloers op de vrouwen die maanden BV-plezier hebben).