Ik wil als allereerst iedereen sterkte wensen met het verlies van jullie kindje. Ik ben nu net zelf moeder geworden van (gelukkig) een gezonde dochter.
Voordat ik van haar zwanger was heb ik 1 miskraam gehad. Mijn vriend en ik waren al iets meer dan een jaar aan het proberen om zwanger te worden. En dan eindelijk was ik zwanger, helemaal in de 7-hemel en had het liefst aan iedereen verteld. Toch maar tegen een paar goede vrienden en aan de ouders verteld. Ik had al een afspraak gehad met de vk en moest een week later voor de echo. Toen ik opeens veel bloed verloor. Ik was 11 weken zwanger en had dus inderdaad een miskraam. De vk gebeld en alles verteld. Wat zij me vertelde was dat ik de natuur zijn werk moest laten doen en er was verder niets aan te doen. Ik heb het vruchtje (waterzakje) gezien en denk dus zelf dat het al eerder gestorven was. Op dat moment weet je niet wat je overkomt en er komt niemand langs om het te bevestigen (die vk maakte er dus niet veel van). We moesten het zelf allemaal concluderen dat de zwangerschap was afgebroken. Ben nog bij de ha geweest en die maakte er ook niet veel van. Ik hoefde niet naar het zk voor een echo om te zien of alles weg was. Moest maar wachten dat ik na 4 wk weer ongesteld zou worden en dan was het goed. Ik heb toen erg in onzekerheid gezeten. We hebben er veel verdriet van gehad, maar konden eigenlijk nergens heen met ons verhaal (Wel bij onze vrienden en ouders). De vk en ha zeiden beide dat het een natuurlijk proces was en dat heel veel vrouwen dit meemaken en dus verder niets aan te doen. Daar konden we het mee doen. Samen konden we er wel over praten en heeft het wel een plekje in ons hart gekregen. Als ik deze verhalen lees krijg ik de tranen weer in de ogen. Ik hoop voor iedereen dat het toch een keer goed mag verlopen en dat jullie ook een gezond kindje mogen krijgen. STERKTE MET ALLES
Voordat ik van haar zwanger was heb ik 1 miskraam gehad. Mijn vriend en ik waren al iets meer dan een jaar aan het proberen om zwanger te worden. En dan eindelijk was ik zwanger, helemaal in de 7-hemel en had het liefst aan iedereen verteld. Toch maar tegen een paar goede vrienden en aan de ouders verteld. Ik had al een afspraak gehad met de vk en moest een week later voor de echo. Toen ik opeens veel bloed verloor. Ik was 11 weken zwanger en had dus inderdaad een miskraam. De vk gebeld en alles verteld. Wat zij me vertelde was dat ik de natuur zijn werk moest laten doen en er was verder niets aan te doen. Ik heb het vruchtje (waterzakje) gezien en denk dus zelf dat het al eerder gestorven was. Op dat moment weet je niet wat je overkomt en er komt niemand langs om het te bevestigen (die vk maakte er dus niet veel van). We moesten het zelf allemaal concluderen dat de zwangerschap was afgebroken. Ben nog bij de ha geweest en die maakte er ook niet veel van. Ik hoefde niet naar het zk voor een echo om te zien of alles weg was. Moest maar wachten dat ik na 4 wk weer ongesteld zou worden en dan was het goed. Ik heb toen erg in onzekerheid gezeten. We hebben er veel verdriet van gehad, maar konden eigenlijk nergens heen met ons verhaal (Wel bij onze vrienden en ouders). De vk en ha zeiden beide dat het een natuurlijk proces was en dat heel veel vrouwen dit meemaken en dus verder niets aan te doen. Daar konden we het mee doen. Samen konden we er wel over praten en heeft het wel een plekje in ons hart gekregen. Als ik deze verhalen lees krijg ik de tranen weer in de ogen. Ik hoop voor iedereen dat het toch een keer goed mag verlopen en dat jullie ook een gezond kindje mogen krijgen. STERKTE MET ALLES