Hoi allemaal,
13 augustus heb ik dus een miskraam gehad. Na ruim een jaar het geprobeerd te hebben was dit de uitkomst. Super verdrietig, samen gehuild en samen ons geluk en liefde voor elkaar uitgesproken. We hebben al een prachtige dochter van bijna 2,5. Maar nu komt het…
Wij wilde onze verdriet bespreken met onze ouders. Mijn ouders waren zelf al heel bekend met miskramen. Wij hadden het ‘geluk’ dat het met 5 weken en 5 dagen was maar mijn ouders hadden het ook wel eens gehad met 3 maanden. Zij hebben ongeveer 7 miskramen gehad. Als volgt wilde we het verdriet bespreken met mijn partner zijn moeder. Zij zit heel diep in het geloof en had dus weinig begrip. ‘Ik kan je vertellen waarom je een miskraam hebt gehad. Jij gelooft namelijk niet in God, jij hebt God niet aan je zijde en zolang je dat niet hebt zal je geen geluk krijgen in je leven’. Ja, tuurlijk zou ik het met een korreltje zout moeten nemen maar het doet pijn. Je bent toch iets ‘kwijt’ wat van jullie was en je hebt ook verdriet en vraagt dus eigenlijk een schouder om te huilen. Mijn man huilt vrijwel nooit maar na de miskraam en de uitspraken van zijn moeder zakte hij door de grond en barstte in huilen uit.
Wij hebben de keuze gemaakt om het ‘vruchtje’ in de tuin de begraven, dicht bij het huis zodat wij met ons verdriet, liefde, blijdschap er bij te kunnen gaan zitten als we daar behoefte aan hebben maar ook bewust deze plek omdat het anders opgegroeid had bij ons als gezin in dit huis. Dit betekende voor ons veel omdat we het letterlijk een plekje hebben gegeven. Maar toen wij dit vertelde aan zijn moeder kregen wij allemaal verwijten naar ons hoofd. Over dat hij zo veranderd is door mij en dat hij niet de juiste keuzes maakt als het gaat om God. En als laatst kreeg ik: ‘ik heb een vraag voor jou, als ik dood ga… ga je mij dan ook in de tuin begraven?!’ Ik brak in duizend stukjes en heb zo hard gehuild. Gelukkig heeft mijn man haar toen direct opgebeld (want alles was via whatsapp… terwijl wij haar gewoon persoonlijk hadden gesproken over de miskraam) en is vervolgens helemaal uit zijn plaat gegaan tegen haar. Het enige wat ik haar terug heb gestuurd was dat ze niet meer tegen mij hoefde te praten omdat ze mij echt boos heeft gemaakt. Ik heb haar toen direct geblokkeerd. En sindsdien hebben ik haar niet meer gezien en gesproken. Ik kan haar bloed nog altijd wel drinken. Voel mij vrij lullig tegenover mijn partner. Aan de ene kant snapt hij het maar aan de andere kant noemt hij mij ook weer koppig. Terwijl dit niks met koppigheid te maken heeft. In het verleden heeft zij ook hele nare dingen gezegd tegen mij en vind nu dat ze echt de grens heeft overschreden.
Overdrijf ik? Of…?
13 augustus heb ik dus een miskraam gehad. Na ruim een jaar het geprobeerd te hebben was dit de uitkomst. Super verdrietig, samen gehuild en samen ons geluk en liefde voor elkaar uitgesproken. We hebben al een prachtige dochter van bijna 2,5. Maar nu komt het…
Wij wilde onze verdriet bespreken met onze ouders. Mijn ouders waren zelf al heel bekend met miskramen. Wij hadden het ‘geluk’ dat het met 5 weken en 5 dagen was maar mijn ouders hadden het ook wel eens gehad met 3 maanden. Zij hebben ongeveer 7 miskramen gehad. Als volgt wilde we het verdriet bespreken met mijn partner zijn moeder. Zij zit heel diep in het geloof en had dus weinig begrip. ‘Ik kan je vertellen waarom je een miskraam hebt gehad. Jij gelooft namelijk niet in God, jij hebt God niet aan je zijde en zolang je dat niet hebt zal je geen geluk krijgen in je leven’. Ja, tuurlijk zou ik het met een korreltje zout moeten nemen maar het doet pijn. Je bent toch iets ‘kwijt’ wat van jullie was en je hebt ook verdriet en vraagt dus eigenlijk een schouder om te huilen. Mijn man huilt vrijwel nooit maar na de miskraam en de uitspraken van zijn moeder zakte hij door de grond en barstte in huilen uit.
Wij hebben de keuze gemaakt om het ‘vruchtje’ in de tuin de begraven, dicht bij het huis zodat wij met ons verdriet, liefde, blijdschap er bij te kunnen gaan zitten als we daar behoefte aan hebben maar ook bewust deze plek omdat het anders opgegroeid had bij ons als gezin in dit huis. Dit betekende voor ons veel omdat we het letterlijk een plekje hebben gegeven. Maar toen wij dit vertelde aan zijn moeder kregen wij allemaal verwijten naar ons hoofd. Over dat hij zo veranderd is door mij en dat hij niet de juiste keuzes maakt als het gaat om God. En als laatst kreeg ik: ‘ik heb een vraag voor jou, als ik dood ga… ga je mij dan ook in de tuin begraven?!’ Ik brak in duizend stukjes en heb zo hard gehuild. Gelukkig heeft mijn man haar toen direct opgebeld (want alles was via whatsapp… terwijl wij haar gewoon persoonlijk hadden gesproken over de miskraam) en is vervolgens helemaal uit zijn plaat gegaan tegen haar. Het enige wat ik haar terug heb gestuurd was dat ze niet meer tegen mij hoefde te praten omdat ze mij echt boos heeft gemaakt. Ik heb haar toen direct geblokkeerd. En sindsdien hebben ik haar niet meer gezien en gesproken. Ik kan haar bloed nog altijd wel drinken. Voel mij vrij lullig tegenover mijn partner. Aan de ene kant snapt hij het maar aan de andere kant noemt hij mij ook weer koppig. Terwijl dit niks met koppigheid te maken heeft. In het verleden heeft zij ook hele nare dingen gezegd tegen mij en vind nu dat ze echt de grens heeft overschreden.
Overdrijf ik? Of…?